Dubbelspel. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie seker of jy reg gekyk het nie. ’n Paar ou bekende bakens is steeds daar, maar die gesigte op straat het verander. Die kind in jou sê vir jou dié met die see-uitsig is die goeie mense, die hardwerkendes, en die agterstrate behoort aan die minder goeie mense. Die mense wat hulle besigheid in die donker bedryf. Maar niks is meer so eenvoudig nie. Sy is nie eers meer seker dit wás ooit so eenvoudig nie. Kinders vind allerhande kortpaaie om sin uit ’n deurmekaar wêreld te maak, en dis hartseer wanneer jy die dag jou kortpaaie begin bevraagteken. Dit is waarskynlik wat grootword beteken.

      Ellie kry parkering voor ’n restaurant, haal twee note en ’n paar munte uit haar beursie, druk dit saam met haar selfoon in haar broeksak. Sy sluit haar skouersak in die kattebak toe en begin stap. Weg van die stad af.

      Op een of twee straathoeke sien sy ’n paar prostitute. Met die eerste oogopslag lyk dit of hulle vir ’n bus wag – dis eers as ’n mens hulle ’n rukkie dophou dat jy die lyftaal sien. Toe sy naby kom, sien sy die dik grimering. Die een se swart sykous is geleer.

      “Het een van julle vir Brenda gesien?”

      Die groepie kyk na mekaar. “En jy is?”

      “Haar suster.”

      Twee lag hardop. “Nice try.”

      “Komaan, ek het nie heeldag tyd nie.”

      “Ek ken nie vir Brenda nie.” Die een met die rooiste mond kyk na die ander, maar hulle skud ook hul koppe.

      Ellie haal ’n honderdrandnoot uit haar broeksak.

      “Oe, jy meen miss Fassie … plaas jy sê. Hierdie tyd van die dag is sy seker nog daar onder, besig om te eet.”

      “Waar?”

      “By die Griek. Hy het ’n bleeding heart. Gee vir haar kos.”

      Ellie draai terug en begin in die teenoorgestelde rigting stap. Sy is ’n entjie van die hoek af toe sy vir Brenda gewaar. Sy dra ’n kort swart romp, goue blinkleer-sandale en ’n mooi swart-en-groen toppie. Brenda het nog altyd beter as die res aangetrek. Die oomblik toe sy Ellie gewaar, swaai sy weg, maar Ellie draf nader en val langs haar in.

      “Komaan, Brenda, jy skuld my.”

      “Dis die problem met julle. ’n Mens kry net nooit klaar betaal nie. Wat wil jy hê?”

      “Enige interessante mense gesien?”

      Brenda bly stap. “Is alle mans nie interessant nie?” Sy rek haar oë.

      Ellie moet glimlag. “Dis ook weer waar.”

      “Ek het niks gehoor nie. Of niks nuut nie. Same old, same old.”

      “Jy is ’n ou hand, Brenda. Die manne praat graag met jou.”

      “Ja, maar die meeste van die tyd is dit kakpraatjies. Dis nie asof hulle vir my van al hulle business vertel nie. Dis eintlik maar net as hulle dit nie opkry nie, dat hulle oor die geld en die contacts brag. Jy weet mos hoe’s mans.”

      “Wat van die vreemde girls? Ken jy van hulle?”

      “Hulle koek meesal saam, maar hier en daar is een wat soms gesels soek. Voel seker ook maar vreemd. Veral die Russians. En die local girls like hulle net niks. Die manne soek daai grou oë, en hulle kan net ‘yes’ sê.”

      “Wat sê hulle as hulle praat?”

      Brenda se wenkbroue lig. “Dink jy nou rêrig hulle sal in volsinne kan vertel what’s going on where? Die shit gaan dalk voor hulle aan, en hulle sal nie weet wat dit is nie. Hulle weet niks van die context nie.”

      “Maar jy verstaan die konteks baie goed. En dis waarom ek jou vra … Enigiets sal help.”

      Hulle stop by ’n verkeerslig, en wag saam met die ander voetgangers dat die lig groen slaan. “Ek sal luister, maar ek promise niks.”

      “Dankie.” Ellie haal ’n tweehonderdrandnoot uit haar sak en druk dit in Brenda se hand.

      “Jy moenie meer so kom rondvra hier nie. Die girls raak senuweeagtig en as hulle die pimps vertel, kan dit dangerous raak. Gee my jou cell.”

      Ellie gee haar selfoon en Brenda druk ’n paar knoppies. “Bel my by dié number as jy my soek, maar moenie ’n oorlas wees nie.”

      “Dankie.”

      Ellie bly staan en kyk die ander meisie agterna. ’n Skraal, regop figuur. Eintlik te mooi en slim vir die strate. Haar voorgeslagte se uiteenlopende bloedlyne sorg vir ’n interessante gesig. Fyn neus, intelligente oë. ’n Vol mond met hoeke wat oplig, asof sy altyd glimlag. ’n Vel soos ryk melksjokolade.

      Toe Ellie ’n jaar gelede met hulle eerste ontmoeting vir haar vra waarom sy op straat is, het sy haar skouers opgehaal. “My ma het my geleer ’n mens bedel nie. Dit maak nie saak watse job jy doen nie … solank jy dit goed doen, en nie bedel nie.”

      “Maar jy kan …”

      “Wat? Wat dink jy kan ek doen? Ek het nie eers grade ten klaargemaak nie.”

      “Is jy nie bang nie?”

      “Life is full of risks. As jy dit nie weet nie, is jy in die verkeerde job.”

      “Hoe oud is jy?”

      “Hoe oud wil jy hê ek moet wees?”

      Ellie het haar kop geskud. “Ek is nie een van jou kliënte nie.”

      “So êrens tussen twenty-five en thirty-five. As ek my ma kan glo.”

      Terwyl Ellie haar nou agterna kyk, kry sy dieselfde gewaarwording as destyds. Haar lyf kan dalk dertig wees, maar haar oë is baie ouer.

      “Ek is nie ’n kind wat moet opgepas word nie.” Haar ma staan met haar hande in haar sye. Haar hare is nie meer so netjies soos die vorige dag met die begrafnis nie. Ellie het die laaste tyd dikwels haar pa voor ou foto’s van hulle sien staan. Haar ma, mooi aangetrek, laggend. Goed versorg. Êrens deur die jare het haar gladde vel sy glans verloor en haar oë het moeg begin lyk. Haar mond het al minder gelag.

      “Ek moet weet dat Ma nie onverskillig sal wees nie.” Terwyl Ellie dit sê, wil sy lag vir die absurditeit daarvan. Wat beteken die woord “onverskillig” vir haar ma? Die volwassene in haar weet haar ma het nie ’n keuse nie, maar die kind wil hê haar ma moet kan kies. Hoe moeilik kan dit wees om te besluit om vandag nie te drink nie? Rika McKenna kan maklik genoeg vir kos nee sê.

      “Wil jy voor die Here met my oor onverskillig wees praat?” Haar ma se hande fladder tussen hulle. “Met my, wat nagte nie geweet het of hy lewe of dood is nie! Wat hom gesoebat het om nie gevaarlike goed te doen nie – en het hy hom daaraan gesteur? En toe gaan jy en sluit willens en wetens aan. Asof jy nie van beter weet nie.” Sy lag kortaf. “Spaar my asseblief jou preke.” Sy wys na haar kop. “Ek is tot hier toe gatvol vir julle twee.”

      “Dit help nie Ma raak vir my kwaad nie.”

      Haar ma draai weg en stap kamer toe. Ellie hoor hoe die deur toeklap en toe sy agterna loop, is die kamerdeur gesluit.

      “Ma, СКАЧАТЬ