Plesierengel. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hê, prinsie. Jy weet jy wil dit hê.”

      Hy het haar van hom af weggedruk om te keer dat haar hande by sy gulp inglip. Sy het dit as aanmoediging gesien. Toe kom sy regop en plaas haar bene om sy heupe. Hy was verbaas oor haar krag. Haar asem was gejaagd, warm.

      “As jy weet hoeveel jare ek jou al begeer, vandat ek jou die eerste keer in jou Speedo gesien het.”

      Hy het vorentoe gesukkel en haar op ’n stoel neergesit, sy gulp opgetrek en deur toe geloop.

      “Kom hier!” Haar stem was nou gebiedend.

      “Mathilda. Ek ken jou as tannie Mathilda vandat ek en Lance saam op skool was. Dink aan hom. Dink aan ons vriendskap.”

      “Fok die vriendskap, jou fokken bliksem!”

      Hy het verstom na haar gekyk.

      “Jy terg my al jare. Jy weet hoe begeer ek jou. Kom hier. Nou!”

      Hy het sy kop geskud.

      “Tristan. Ek besit jou. Jy is myne. Kom hier. Ek gebied jou!”

      Sy het orent gesteier en met mening op hom afgeloop, asof sy hom wou slaan. Hy het die deur oopgeruk en uitgestap.

      “Ek is jammer,” is al wat hy gesê het.

      “Jy kan nie vir my nee sê nie.”

      “Ons is net vriende, Mathilda. Asseblief.”

      “Jy besef waarna dit lyk, nè?” Sy het na haar gekreukelde klere gewys.

      “Wat maak jy?”

      “Die vraag is … wat het jý gemaak?”

      Hy het sy kop geskud. “Dit was eintlik jý wat mý aangeval het.”

      “Ha-ha. Daar is nie so ’n ding soos ’n man wat deur ’n vrou aangeval word nie. Niemand sal jou glo nie. Hulle sal vir jou lag. Hulle vat altyd die vrou se kant.”

      “Dit was ’n misverstand. Geen kwade gevoelens nie. Kom ons laat dit daar.”

      Hy het die deur in haar gesig toegemaak.

      “Jy gaan jammer wees,” was haar laaste woorde. “Ek ken mense wat mense ken. Ek waarsku jou. Jy gaan seerkry soos nog nooit tevore in jou miserabele lewe nie. Kom terug!” En toe hy nie antwoord nie, ’n gil soos hy haar nog nooit hoor gee het nie: “Kom terug, jou fokken cockteaser!”

      Maar hy het aanhou loop.

      Tristan se sleutel knars in die slot van die sekuriteitshek van sy dakwoonstel. Dan nog ’n slot en die deur glip oop.

      Die vertrek is in skemerte gehul vanweë die donker stroke wat hy oor die vensters geplak het, deels om snags die skerp ligte van die gebou reg oorkant hom uit te hou, en ook omdat hy heeltemal privaat wou wees. Hy was daarvan bewus dat een of twee mense hom met verkykers dophou wanneer hy uit die stort klim en na sy slaapkamer toe stap wat op die stad afkyk. Hy het nie van gordyne gehou nie, dit het hom te veel aan sy ma se huis herinner.

      Toe besluit hy op die donker stroke, soos ’n limousine waarvan die binnekant donker getint teen die buitewêreld beskerm is. En veral noudat die advertensie so ’n sensasie veroorsaak het, is hy eers bewus van die aandag uit die gebou oorkant syne.

      Hy sluit die sekuriteitshek en die voordeur toe en leun ’n oomblik daarteen. Dan besluit hy dat hy nie gaan toelaat dat die suur-insident hom verder ontsenu nie. Maar hy sal baie versigtig moet wees. Báie versigtig.

      Hy plaas sy twee selfone op ’n tafeltjie, haal sy sonbril af, kyk na homself in die groot spieël en knip-knip sy oë.

      Hy kyk na sy ontwerper-gholfhemp, sy hare kortgeknip en byderwets gestileer. Die hemp se kraag is só deur sy snyer ontwerp en gefatsoeneer dat dit gemaklik om sy skouers pas en die lyne van sy bolyf beklemtoon.

      Hy skakel sy CD-speler met die afstandbeheer aan. “The heavy” deur The Glorious Dead speel.

      Hy haal sy Rolex-horlosie af en plaas dit op ’n tafeltjie waar peperduur mansjetknope (geskenke van kliënte) en twee alternatiewe pare sonbrille lê.

      Verbeel hy hom, of is daar ’n effense swelling op sy linker­wang? Hy is ses-en-twintig, sekerlik te oud om nog met puisies te sukkel. En tog?

      Hy raak aan sy wang. Dit wil-wil lyk of daar ’n bultjie begin vorm. Hy onthou ’n boereraat van sy ma, stap yskas toe, neem ’n blokkie ys en druk dit vir ’n minuut teen die bultjie. In sy gedagtes weer Mathilda se gesig toe hy haar ses maande gelede meegedeel het dat hy bedank. Sy het hom opdrag gegee om sy kantoor onmiddellik te ontruim. Geen kennismaand werk nie, geen vier-en-twintig uur om sy sake af te sluit nie. Onmiddellike begeleiding deur sekuriteit uit die gebou.

      Hy stort. Daarna behandel hy sy gesig en nek sorgvuldig met ’n middel wat sy vel glad maak, ingroeihare voorkom en bloedvloei na sy gesig stimuleer.

      Mathilda se woorde aan hom toe sekuriteit hom uit die gebou begelei: “Jy het ’n baie gevaarlike vyand gemaak, Tristan. Jy gaan ook eendag oud word, jy gaan ook eendag lelik word. As daar een ding is wat vergaan, is dit skoonheid, maar nie saak hoe hard jy teen verval baklei nie. Dit haal jou altyd in.”

      Hy spoel die jel met louwarm water af en druk sy vel droog met ’n skoon handdoek. Daarna spuit hy ’n verfrisser aan. Hy tik Hannon-vogroom om sy oogarea waar die vel op sy dunste is en die eerste tekens van veroudering sal wys. Dit sal die vorming van plooitjies vertraag.

      Sy wenkbroue wil-wil te dik raak. Hy pluk enkele haartjies uit. Ook dié tussen sy wenkbroue. Daarna knip hy die haartjies wat in sy neusgate begin vorm.

      Hy vlos sy tande en neem dan die elektriese tandeborsel. Hy borsel lank, tot in die mees verborge hoekies, gebruik mondspoelmiddel en gorrel daarmee.

      Dit wil lyk of ’n vlekkie op ’n voortand gaan vorm. Hy moet môre na ’n mondhigiënis toe gaan en sommer ook weer sy tande laat witmaak en sy asem opnuut laat vervars. Nie dat daar tans iets skort nie, maar dit vorm alles deel van sy maandelikse roetine.

      Nadat hy sy tande gevlos het, stap Tristan na sy hangkas met die houthangers wat almal in dieselfde rigting kyk.

      Hy beskou die etikette op sy hemde, onder meer Lacoste. Ook Toe Porn-sokkies en ’n The Lot-keps wat aan ’n haak hang, Christian Dior-pakke, sy Craig Port-swembroek, twee Speedos, sy Zara-baadjie, nog onderbroeke, dié slag Calvin Kleins, asook Jeep- en Boss-hemde. Ontwerper-Uzi-T-hemde, elkeen so gekies dat dit die lyne van sy lyf en spiere komplementeer en beklemtoon.

      Hy trek ’n rafeltjie van sy aandpak se skouer af en vee vinnig daaroor. Hy sal dit moet laat droogskoonmaak voordat hy dit aantrek om saam met Sophia Mouton uit te gaan.

      Sy skoene is in ’n aparte kas, soos die Spitz Loafers wat hy so graag dra. Daar is ook formele swart skoene, blink gepoets, en ’n paar blinkleer skoene wat hy net saam met sy aandpakke dra. En as hy tuis wil ontspan, sy Feiyue-skoene.

      Sy liggaam lyk so goed soos altyd in die spieël in sy slaapkamer. Sy oë beweeg krities daaroor. Hy bestudeer sy spiere, neem ’n persoonlike versorger en snoei aan die hare onder sy naeltjie.

      Dan beweeg hy met die versorger na sy onderarmhare en snoei СКАЧАТЬ