Plesierengel. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die kere wat hy deur uitsmyters of ander ongure figure agtervolg is, het hy ompaaie gevolg tot hy hulle afgeskud het.

      Dit het erger geraak. Naamlose oproepe van private nommers af vol beledigings en vierletterwoorde en dreigemente. Weer iemand wat hom met ’n bofbalkolf probeer slaan het.

      En tussenin, vorige kliënte wat hom wil terughê: Jy kan my nie net een keer so laat kom het nie. Niks was daarna weer dieselfde nie. Ek soek jou. Asseblief, kom terug. Ek sal enigiets doen om jou terug te kry.

      Maar hy het selde twee keer by ’n vrou geslaap. Daar was te veel nuwes.

      En toe, skielik, twee maande gelede, hou Mathilda se SMS’e op. Geen kommunikasie meer nie – tot nou met hierdie aanval. Maar hy het baie vyande.

      Hy stem nooit in om by getroude vroue te slaap nie. Maak altyd eers seker dat hulle enkellopend of geskei is. Maar jaloerse oudminnaars kry soms sy spoor, of broers, of vriende. En mans in dieselfde bedryf as hy wat hom as ’n bedreiging sien.

      Tristan kyk rond. Die toonbank, waar daar soms ’n ontvangsdame sit, is verlate. En geen deurwag nie, ten spyte van die eienaars se beloftes.

      “Dis die middestad, vriend. Moenie Sandton City verwag nie.” Een van die huurders op ’n vergadering onlangs. Maar na wat pas hier gebeur het …

      Tristan kyk weer oor sy skouer. Hoe sou sy aanvaller die sekuriteitskode gekry het?

      Hy druk die hysbakknoppie en wag.

      Sy selfoon lui. Hy huiwer en antwoord dan.

      “Meneer Hansen?”

      “Tristan, asseblief.”

      “Dis professor Sophia Mouton hier. Ek het u nommer by ’n kollega gekry.”

      “Mag ek maar Sophia sê?”

      Hy hoor hoe die hysbak se kabels dreun soos dit van een van die boonste verdiepings begin afkom.

      “Natuurlik.” Sy praat asof sy gewoond is daaraan om opdragte te gee. “Ek soek ’n gesel om my na ’n première te vergesel. My vriendinne wat gewoonlik saamgaan, is nie beskikbaar nie. Ek sal egter graag vooraf wil gaan eet en gesels, en jy is skynbaar uitstekende geselskap. Ek soek niks meer nie.” En dan, amper as ’n nagedagtenis: “Ek mis werklik goeie, stimulerende geselskap, en Maryna – dis nou my vriendin – het saam met jou na die opening van ’n kunsgalery gegaan. Sy het jou sterk aanbeveel. En ek beklemtoon weer, ek soek niks meer as net geselskap nie. Is jy beskikbaar?”

      Die hysbak stop. “Dit hang af wanneer?”

      “Vrydagaand agtuur.”

      Hy dink. “Ja. Ek is beskikbaar. SMS asseblief u adres, dan verskaf ek my bankbesonderhede. Ek vra vierduisend rand. Dit moet vooraf in my rekening gedeponeer word.”

      “Ek maak so. Nou ja, dit was makliker as wat ek gedink het.”

      Hy maak die ou hysbak se deur oop. Eendag gaan hierdie sidderende kontrepsie nog ingee …

      “Ek sien uit daarna. Ek neem aan die geleentheid is formeel?”

      “Aandpak, ja, asseblief. Waar kry ek jou?”

      “Ek word by jou adres afgelaai, dan gaan ons met jou motor. Anders kan ek jou by die première kry.”

      “Ek verkies om saam met jou daar aan te kom.”

      “Dan kry ek jou by die huis.”

      Hy loop in die hysbak in. Die verbinding word verbreek.

      Tristan kyk na die kennisgewings in die hysbak, merk nou eers die slim bewoording en besef dat hy deesdae weer vergeet om te kyk en raak te sien. Begging outside. Give me money or must I pretend to limp. Alles reg gespel en in goeie Engels.

      Hy glimlag effens vir die tekening van ’n man met ’n veelkleurige kombers oor sy kop. Pragtig.

      Toe hy twee jaar gelede die boonste verdieping van hierdie verlate gebou in die Johannesburgse middestad betrek het, het die meeste kantoorhuurders lankal gevlug of hul besighede het bankrot gespeel. Die nuwe eienaars het die gebou egter van die destydse Nigeriese dwelmbaronne, wat uit die land gevlug het, oorgeneem en dit restoureer. Dit was ’n lang en moeisame proses.

      Toe sy vriend Lance van die dwelmbaronne hoor, veral nadat Nigerië die sokkerwedstryd in Februarie gewen het, was sy kommentaar: “Vergeet Bafana-Bafana! Die Nigeriërs is eintlik ons land se tuisspan! Dit het seker vir hulle gevoel asof hulle in hul eie land gespeel het.”

      Gaandeweg het nuwe huurders teruggekeer na die gebou om weer hul besighede op die been te kry, al was dit drupsgewys. Boheemse kunstenaars wat ’n volledige verdieping as ’n ateljee gebruik, ’n New Yorkse ontwerper wat die negende verdieping as ’n modelagentskap ingerig het; ’n filmmaker wat die sewende en agtste verdiepings in produksie-ateljees omskep het. En die twaalfde verdieping is deur Chinese oorgeneem wat grimering daar vervaardig en bemark.

      Gelukkig is die negentiende verdieping, die een reg onder syne, nog onbeset behalwe vir ’n klomp winkelpoppe wat daar gestoor word.

      Eintlik grillerig, die klomp mannekyne nes mense wat in die gange en kamers gepak is. Laat hom dink aan hotel­kamers waarin hy soms oorslaap – dan verbeel hy hom hy voel nog die teenwoordigheid van die honderde siele wat voor hom in die bed geslaap het.

      Hy druk die knoppie waaronder PENTHOUSE staan op die boonste verdieping en die hysbak ruk weer. Dit moet net nie nou vassteek nie. Tristan maak die hysbak se deur oop en weer toe. Dit help dikwels.

      Lekker dakwoonstel. Dit is sý ruimte waarvan nie eers sy ma destyds geweet het nie. Waarheen hy niemand ooit bring nie – en beslis nie kliënte sedert hy homself sewe maande gelede begin uitverhuur het nie.

      Nadat hy drie jaar gelede uit sy ma se huis getrek het – hy het toe nog in die klerewinkel in Sandton gewerk – het hy genoeg geld verdien om meubels te koop, tot hy die ruimte uiteindelik leefbaar gemaak het. Sy ma wou natuurlik na sy “geheimsinnige blyplek” kom kyk. Hy het gesê dat hy in ’n kommune bly en dat sy nie van sy huismaats sou hou nie; as sy moes weet dat hy in die middestad bly, sou sy nooit geslaap het nie.

      “Ek is bang jy bly saam met dwelmslawe.”

      “Natuurlik nie, Ma!”

      Die hysbak beweeg opwaarts. Hy sien elke verdieping deur die venstertjie verbygly. Merk hoe die verdiepings verander en dié wat eers verlate was huurders gekry het.

      Tristan weet nie hoekom nie, maar hy voel elke keer onaardig in hierdie hysbak en is deurgaans bewus van die diep gat onder hom terwyl die hysbak opskuif.

      Met sy oë toe, herleef hy die aanval van kort tevore en vee die sweet van sy voorkop af. Probeer kalmeer. Plaas sy sonbril terug op sy gesig.

      Hy dink weer aan Mathilda Fourie. Aangesien sy ma haar van skooldae af geken het – hy was saam met haar seun Lance in die klas – het sy die ouer vrou aanvanklik vertrou, salig onbewus van hoe sy eintlik oor Tristan gevoel het. Dat sy hom met alle geweld wou besit.

      “Ek en jy gaan nog mooi musiek saam maak, prinsie,” het sy gesê toe hy by haar begin werk het en haar oë oor sy liggaam beweeg het. “Ek СКАЧАТЬ