Plesierengel. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ getrek het: “Ek dink nie jy besef hoe ’n stewige wapen jy hier het nie.” Toe ’n effense laggie en ’n soen teen sy nek wat net te lank geduur het. En elke keer die alwetende laggie, asof sy verwag dat hy die een of ander tyd gaan ingee.

      Hy het nooit.

      Die hysbak kom op die sesde verdieping tot stilstand, maar niemand klim in nie.

      Vyf dae gelede het die hel losgebars. Skakel mense hom aanhoudend. Het selfs die pers hom gebel oor die konsternasie wat die advertensie veroorsaak het. En van sy voormalige kliënte wat gesoebat het dat hulle hom weer wil sien.

      Die geld vir die modelwerk was aanloklik en sou hom kon help om sy skuld af te betaal en nog meer onafhanklik te raak.

      Maar hy het die krag van die sensasiebeluste pers onderskat. Dit was Lance wat hom gebel het toe die bom bars. “Jis, pella. Jy moes dit verwag het. Die tydskrifmark is so oorvol op die oomblik dat elkeen probeer om nuwe stories te kry. En hierdie een bied weer op ’n nuwe voorblad twee dae lank daardie goue vierletterwoordjie ‘seks’ groot in die opskrif. Jy moes dit verwag het.”

      Lance, wat onbewus is van hoe hy eintlik sy geld verdien.

      Die hysbak begin weer beweeg. Op en op en op terwyl hy nog steeds probeer om sy asemhaling te beheer.

      Dit kom skielik op die veertiende verdieping tot stilstand en die twee bleeksiel-eienaars van ’n rekenaarfirma loop in. Hulle groet hom, maar Tristan het nie vandag lus om te gesels nie.

      “Whoa. Daai brille kos seker meer as ons hele toetie,” beduie die een met die gejelde hare met ’n kopknik na die veertiende verdieping toe die hysbakdeur toegaan. Hulle staan ook te naby aan hom.

      “Dit dien sy doel,” antwoord Tristan, maar sê niks verder nie. Die twee kyk na mekaar en die een pomp die ander in die ribbes.

      “Seker sodat jy nie deur jou fans herken word nie. Ek bedoel soos in wow-flippen-wow, dude!”

      Tristan lig sy skouers en hoop die gesprek is verby.

      Die een mannetjie dra ’n kortbroek wat net bokant sy knieë ophou en ’n paar onooglike, harige bene ten toon stel. Die ander dra ’n stywe bruin broek wat sy boepie oorbeklemtoon. Hy het ’n slegte vel en ruik na puisieroom.

      “Moerse drama met die ads,” probeer die jongetjie weer.

      “Oorreaksie wat my betref.”

      “Ons hoor jy is honderd-en-vyftigduisend daarvoor betaal. Ek sweer ek sal my volmaan vir veel minder wys. Maar dan het ek nie dieselfde,” hy lag, “vital statistics nie.” Hy grinnik weer. “So, jy is seker nou gemaak, package en al. Agentskappe staan seker tou met oop tjekboeke, hú?”

      Die hysbak stop gelukkig op die agttiende verdieping en die twee loop uit. Teen die muur voor hulle blink die embleem van ’n maatskappy wat eksotiese kopdoeke maak. ’n Vrou met wilde hare loer om die hoek, sien Tristan, lag oopmond en gooi haar arms oop vir die twee bleeksiele.

      “Howzit, sweeties! Come to Mama!” Sy knik in Tristan se rigting. “And you can service my lawnmower anytime, brother!”

      Die mannetjies verdwyn laggend in ’n bol daggarook. Tristan pluk die deur toe en voel hoe die hysbak effens ruk toe dit weer in beweging kom.

      Hy onthou sy eerste gesprek met Mathilda destyds, die beloftes dat hy die beste hoofverkoopsman in die stad gaan word. Die gedurige flirtasies, die geskenke, die dubbelsinnige aanmerkings, die lofsange nadat hy die een motor na die ander verkoop het, die knype aan sy boud, die hand wat kort-kort oor sy mik gespeel het. Die uitnodigings na eksotiese naweke op plekke wat hy nooit aanvaar het nie. Sy het selfs aangebied om hom vir ’n week Martinique toe te neem en vir alles te betaal. Sy ma was elke slag sy verskoning. “My ma sal nie daarvan hou nie.”

      “H’m-h’m-h’m, my bybie,” Mathilda weer met haar alwetende laggie, “jy is mos nou al ’n mooi, e,” en sy het na sy broek gekyk, “groot seun. Jy kan tog nie dat jou ma nog jou lewe beheer nie.”

      Maar hy het volgehou. Kop geskud. Haar flirtasies probeer ignoreer, want dit het hom ongemaklik gemaak. Sy was immers sy beste vriend se ma. Hy het voor haar grootgeword.

      Tot daardie aand wat hulle weer laat gewerk het en alleen in die kantoor oorgebly het.

      Die hysbak kom op die twintigste verdieping tot stilstand en Tristan maak die deur oop. Hy kyk om hom rond, voel sy hart weer ’n ruk gee, haal sy sonbril af. Maar daar is niemand nie. Hy staan ’n oomblik en herleef die aand in Mathilda se kantoor.

      Hy het sy baadjie uitgetrek, want dit was warm. Toe kom staan sy oorkant hom. Sy het gedrink, hy kon dit ruik. Sy het sy ruimte betree en hy was erg ongemaklik daaroor.

      “Met sulke mooi bene eet ek elke dag sop,” het hy haar eenmaal tevore hoor sê toe sy hom in ’n kortbroek gesien het, die soveelste jenewer en tonikum in die hand. Hy was geskok, want hy het nie verwag dat sy heeltemal só vulgêr kon wees nie. Van toe af was hy bewus van ’n vrou wat alles in haar vermoë sou doen om te kry wat sy wou hê, nie meer die oorvriendelike tannie met die vuil mond voor wie hy grootgeword het nie. Sy het immers destyds daarmee gespog dat sy haar oorlede man se motorverkoopsruimte tot nuwe hoogtes opgebou het na sy dood. Sy sou dit nog verder uitbou met Tristan se hulp, het Mathilda gereeld geknipoog.

      Toe wikkel sy daardie aand sy das los met haar linkerhand se vingers tussen sy hempsknope. Hy was bewus van haar oordadige grimering, die mond wat te rooi geverf was, daardie irriterende, wellustige h’m-h’m-h’m-laggie van haar, haar wang teen sy nek, haar drankasem teen sy gesig.

      “Jy weet dat ouer vroue die beste leermeesters is, nè, Tris?” Haar hand op sy mik. Hy het probeer wegtrek, maar haar vingers het hom so vasgevat dat hy nie kon beweeg nie.

      Hy was teen daardie tyd al gewoond aan haar aanmerkings en het dit telkens afgelag. Maar nou was dit anders.

      “Ek gaan jou vanaand dinge leer wat jy nie eers met jouself kan doen nie.” Haar vingers het om sy penis gesluit. “Wow, bybie. Ek bedoel, waar bêre jy alles?”

      Hy het haar hand losgemaak, want sy het hom seergemaak. Toe draai hy om en neem sy baadjie, pyn tussen sy bene. Sy het hom aan sy skouers gegryp en haar lyf teen syne gedruk, maar hy het weer haar hande losgemaak.

      “Waarheen dink jy gaan jy?”

      “Huis toe, Mathilda.”

      “Maar die aand is nog jonk.”

      “Ek het ’n afspraak.”

      “Jy weet hoe ek oor jou voel.”

      “Jy is my werkgewer, Mathilda. Ek het voor jou grootgeword. Jy was tevore vir my tannie Mathil- … ”

      “Sjuut!” Sy het hom weer aan sy skouer beetgekry en na haar toe geswaai: “Vergeet dat jy blerriewil voor my grootgeword het. Jy is al ’n mooi groot seun. Ek sal jou laat lekkerkry dat jy bars daarvan.”

      Hy het geskrik vir die klank in haar stem.

      Sy het op haar knieë afgesak en hom aan sy lyfband beetgekry. Toe begin sy sy broek se ritssluiter met mening aftrek, haar gesig by sy mik, haar hande gretig om sy boude.

      Hy het haar kop in sy hande geneem en weggedraai.

      “Mathilda. СКАЧАТЬ