Louisa du Toit Omnibus 7. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en die geknetter van veldhout laat die kalmte oor haar neersak. Sy wil net so bly sit met toe oë, agteroor geleun in die diep stoel, sonder om te dink aan Tillie in die wit-wit kamer, met die grou leemte in haar gemoed en die ongelooflike leweloosheid in haar bene.

      Sy maak haar oë oop, merk dan tot haar verwarring dat Deon blykbaar heeltyd na haar gesit en kyk het. Vir ’n wilde, onkeerbare oomblik wens sy dat hy na haar toe wil oorleun, haar teen hom vastrek sodat sy daar ’n klein bie­tjie beskerming, ’n klein bietjie menslike warmte kan vind. Sy slaan haar blik neer en die bloed stoot in haar wange op.

      “Bakvissie,” terg hy. “Is dit so snaaks dat ek na jou kyk?”

      “Het jy ’n nooi?”

      “Nee. Jy kan maar probeer.”

      “Ek is ernstig; ek wil werklik graag weet.” Hy merk in haar ernstige, openhartige blik dat sy nie wil gekskeer nie en voel skielik behoefte daaraan om haar in sy vertroue te neem.

      “Daar is ’n meisie wat saam met my in die kinderhuis grootgeword het,” erken hy.

      “Deirdre Johnson? Jy het my al van haar vertel. Ek dag dis sommer kalwerliefde.”

      “Blykbaar nie. Sy verpleeg nou in Groote Schuur.”

      “Hoe weet jy dit?”

      “Sy het na al die jare vir my geskryf. Daar was mos ’n foto van my en jou pa in die landboutydskrif, by ’n tentoonstelling. En sy het dit gesien.”

      “Hoe toevallig.” Irma kan nie help dat sy effens sarkasties is nie. Om dit te versag, voeg sy by: “En voel julle dat julle mekaar weer vind … na al die jare?”

      “Jy weet hoe dit is met pen en papier,” antwoord hy niksseggend.

      “Het jy haar vertel van jou studie … en hoe gáán dit hoeka met jou studie?” stuur sy die onderwerp veilig weg van die vreemde meisie. Dink Deon dalk aan haar elke keer as hulle Tillie besoek en hy die verpleegsters sien, kraakwit geklee en met dienende hande?

      Hy is skynbaar ook dankbaar om die onderwerp te verander. “Ek hoop om volgende jaar my graad te kry.”

      “Uitstekend, En daarna? Gaan jy hier bly? Tog seker nie vir altyd nie.”

      “Dit was nie voorheen die plan nie. Nou weet ek egter nie. Ek dink aan Tillie.”

      Die verwysing na haar skuif ’n ondeurdringbare wolk voor hulle in.

      “Wat sou jy anders wou doen?” probeer sy die gesprek in die tevrede loomheid van die vuurgloed herstel.

      “Die radio het my nog altyd getrek.”

      “Radioman Deon Barnard. Jy sal altyd welkom wees by my en Johan in die huis in Johannesburg.”

      “Deirdre woon in Kaapstad,” herinner hy haar, skielik meer geslote.

      Sy voel soos ’n gek, probeer dit egter nie toon nie. “Wat Tillie betref, dis onbillik om te verwag dat jy jou toekomsplanne volgens haar moet reël. Ek is heeltemal bereid om haar te versorg as dit nodig word. Sy hoef nie haar hele lewe hier te bly nie.”

      “Dit sou nie miskien onbillik teenoor Johan wees nie?”

      Was daar ’n stekie in sy stem, ’n voorveronderstelling dat Johan nie hiermee genoeë sal neem nie? Sy swyg ontwrig.

      “In hierdie hool van verwyt en predikasie kan ek nie bly, nie eers ter wille van Tillie nie,” roep sy dan saggies uit.

      “Daarom is ek bereid om self hier te bly as dit nodig word. Ek het dit reeds gesê.”

      “Die tyd sal leer. Ek wonder wat sy werklik dink en voel daar waar sy lê, Deon?”

      “Dit moet ’n onbeskryflike gevoel wees, van pyn, ellende en verlatenheid.”

      “Dit klink verskriklik as jy dit so stel.”

      “Ek weet nie hoe sy anders kan voel nie.”

      ’n Rukkie is dit doodstil terwyl die vuur laer begin brand. Irma dink aan haar voorneme om Johan te bel, dog die heerlike warm kombuis maak haar onwillig om op te staan. Tog werk die vooruitsig om sy stem te hoor soos suurdeeg, tot sy eindelik haar knus plek verlaat.

      “Gaan jy slaap?” vra Deon teleurgesteld. “Ons sit nog skaars ’n kwartier.”

      “Ek wil vir Johan bel.”

      “Kom ons drink eers ’n koppie tee. Die Sodom sal hom nie insluk as jy nog tien minute wag nie,” terg hy. “Sal ek dit doen?”

      “Ek sal vir ons kom maak wanneer ek klaar is.”

      “Nee dankie, daardie tee sal hopeloos te sterk wees.”

      Sy lag, tog sien sy nie kans om langer te wag nie. Sy is verlig toe die sentrale haar direk vra om aan te bly. Dis te hope dat hy tuis is; anders sal sy later weer probeer. Dit duur nogtans ’n hele rukkie en die koue in die gang bekruip haar mettertyd totdat sy klappertand. Sy sien hoe Deon vanuit die kombuis vraend sy baadjie omhoog hou.

      “Ja, asseblief,” roep sy sag. Hy kom dit om haar skouers hang, bly staan verspot met sy arm om haar skouer asof hy die besitter is en nie Johan nie. Sy stoot hom laggend weg. Dan klop haar hart vinniger as sy hoor hoe die gehoorbuis opgetel word. Hy is tuis, jubel dit in haar; hy het nie behoefte daaraan om uit te gaan sonder my nie. ’n Oomblik hinder dit haar dat die middeldeur nog oopstaan, dat Deon die gesprek kan aanhoor. Gelukkig is Matilda en haar pa se kamerdeur toe. Dan vervaag alle gedagtes as sy die stem aan die ander kant hoor.

      “Hallo,” klink dit in haar oor.

      “Johan?”

      “Wou jy met hom praat?”

      Met verwarring besef sy dat dit nie Johan se stem was nie, maar ’n lae, gevoelvolle vrouestem. Ontnugtering stoot onkeerbaar in haar op.

      “Ek sê, wou jy met hom gepraat het? Wie sal ek sê is op die lyn?”

      Nog antwoord sy nie. Die volgende oomblik klink Johan se stem in haar oor. Sy hoor die ligte ontsteltenis in die klank daarvan.

      “Wie praat?’

      “Irma, Johan.”

      “Dis ’n verrassing, liefste. Ek het gister ’n brief vir jou gepos.”

      “Ek merk jy het geselskap.” Haar stem is niksseggend.

      “Sê my darem eers naand.”

      “Moenie so onseker klink nie, Johan. Dis ek wat onseker moet voel. Wie is sy?”

      “My suster. Tevrede?” Sy stem rys hoër. “Of my niggie; net soos jy verkies. Is dit verbode om geselskap te hê?”

      “Miskien net ’n bietjie ongewens in jou geval, as die geselskap in ’n verloofde man se woonstel is.”

      “Ja, dit kan seker so voorkom. Maar ons gesels net ’n bietjie oor die goeie ou dae. Jy weet, ek het СКАЧАТЬ