Dokter Julene. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Sy vraag is op die man af. “Sal sy volkome herstel of gaan sy iets oorhou van hierdie ongeluk?”

      “Sy behoort heeltemal te herstel as sy haar aanvanklik stil hou en haar oefeninge gereeld doen.”

      “En dit is waar jý in die prentjie kom?”

      Sy kan dit nie verhelp nie. Sy vererg haar onmiddellik. Haar stem verkoel merkbaar. “Ja, maar ek wil u verseker ek het nie my dienste aangebied nie. Oda het my gevra.”

      “Hoe goed is u dienste, juffrou?”

      Sy frons nou openlik. “Ek is ’n gekwalifiseerde dokter, meneer Murad.”

      “Wat bereid is om na ’n enkele pasiënt om te sien?”

      Julene sluk. Kragtie, as hierdie gesprek in die Meissner-kliniek plaasgevind het, het sy hom nou by die voordeur uitgejaag! “Ek is toevallig op die oomblik met vakansie.”

      “Toevallig? Waar werk jy as jy nie met vakansie is nie?”

      Sy voel hoe ’n warmte in haar nek opstoot. Sy probeer sy vraag omseil: “Ek het nie geweet u sou getuigskrifte wou hê nie. Anders kon ek dit saamgebring het.”

      Sy oë bly kil. “Ek kan dit later kry. Indien nodig. Maar jy het nog nie my vraag beantwoord nie.”

      Sy sluk. Hy gaan haar dwing om dit te sê! “Ek twyfel op die oomblik tussen twee poste,” is die verste wat sy bereid is om gedwing te word.

      “Met ander woorde, jy is werkloos,” sê hy pront. ’n Kort gelaaide stilte volg. Sy stem klink byna verspot formeel toe hy vra: “Ek het natuurlik geen idee op watter vergoeding ’n gekwalifiseerde dokter geregtig is wat net na een pasiënt omsien nie. Kan jy my ’n aanduiding gee, asseblief?”

      Terwyl sy wonder hoekom sy voortgaan met hierdie gesprek en die man nie in sy peetjie stuur en haar pa gaan bel om haar te laat haal nie, antwoord sy styf: “Ek wil geen vergoeding hê nie, dankie.” Dan, ná ’n oomblik van nadenke en haar oë vererg op die wenkbroue wat vinnig omhoog skiet: “U kan net my reiskoste betaal.”

      Die agterdog is nou so duidelik in sy stem dat sy vir die eerste keer in haar lewe lus voel om iets na iemand te gooi: “ ’n Werklose dokter wat geen vergoeding verwag nie?”

      Sy probeer nie meer ’n front voorhou nie. Wat te erg is, is te erg. Sy is nog nooit so beledig en verneder nie. Na die maan met hierdie Turk! “Ek is nie ’n kerkmuis nie, meneer Murad. Ek het Oda se aanbod aanvaar omdat ek Turkye graag wou sien en toevallig vir haar tot hulp kon wees. Ek het nie gedink watter bybedoelings u daarin kan sien nie, maar ek verseker u daar bestaan geen gronde vir u agterdog nie. Maar aangesien u my so wantrou, kan u Oda na ’n kliniek neem en vir my plek op ’n vliegtuig bespreek. Ek sal môre gereed wees.”

      Siedend van verontwaardiging draai sy om en klap die kamerdeur redelik hard agter haar toe. Wie dink hierdie Turk is hy?

      Oda kyk haar met groot oë aan. Haar gesig is een groot vraag. “Ek vind jou aanstaande onuitstaanbaar!” sê Julene sissend.

      “Wat . . . wat het gebeur?” vra Oda verskrik.

      “Ek is voor ’n regbank gedaag asof ek die grootste misdadiger is. Nou sê ek vir jou, Oda, as ek jý was, maak ek my dadelik los van hierdie man. Geen mens sal dit met hom kan uithou nie! As ek jy was, loop ek eerder weg as om met hom te trou!”

      “Maar Kadri kan baie dierbaar ook wees, Ju-”

      “Dierbaar se voet!” Julene se ego het ’n groot knou gekry en sy haal dit nou op die arme Oda uit. “Hy is die mees opgeblase chauvinis wat op die aarde rondloop! Al behoort die helfte van Turkye aan hom, het hy geen reg . . .”

      “Dis darem nie só erg nie, Julene. Hy het net ’n paar groot teeplantasies en is ’n direkteur van ’n groot firma wat handgeknoopte Oosterse matte uitvoer en . . .”

      “O, spaar my, asseblief! Dis gewoonlik mense wat so in die geld rol wat ook so vrek suinig is.”

      “Dis nie waar van Kadri nie,” verdedig Oda lojaal. “Hy het my nog nooit iets geweier nie. Hy is baie vrygewig . . .”

      “Ja. Veral met beledigings. Maar hy is geensins vrygewig teenoor ’n werklose dokter nie.”

      Oda se oë val byna uit haar kop. “Kadri wil jou nie betaal nie?”

      “Nee. Hy is seker bereid om vir my dienste te betaal. Hy is net nie seker hoevéél my dienste werd is nie.”

      Oda sien sy sal nou moet wal gooi. Julene is hewig ontstig. “Jy moet dit nie so persoonlik opneem nie, asseblief, Julene. Kadri is ’n baie verstandige sakeman. As dit nie so was nie, sou hy nie op drie-en-dertig gestaan het waar hy vandag staan nie. Natuurlik sal hy jou na behore vergoed. Ek sal . . .”

      “Jy sal niks nie. Ek het hom gesê hy kan net my reiskoste betaal. Vir die res kan hy sy stink geld en beledigings hou.”

      “Julene! Jy het dit nie gesê nie!” kom dit geskok.

      “Dit was nie my presiese woorde nie, maar hy het die boodskap gekry. Ek gaan môre terug.”

      “Nee!” Oda spring op en dis sy wat nou hewig ontsteld is. “Nee, jy kan nie, asseblief! Jy kan my nie nou alleen laat nie! Ek het jou nodig!”

      Maar Julene is vasberade. Nog een sessie met Kadri Murad en sy kan dalk vir moord in Turkye gehang word. “Oda, jy kan die behandeling hier in Istanboel ook kry. Jy het my nie werklik nodig nie. Ek sien nie kans . . .”

      “Maar jy is vir my noodsaaklik!” roep die meisie dringend uit. “Ek het jou nodig! Ek is alleen! Ek het niemand om mee te praat nie; by wie ek raad kan kry nie. O, Julene, asseblief, moenie my alleen laat nie!” Die trane loop nou weer.

      Teen wil en dank voel Julene hoe die meisie se woorde tref. Alleen. Sy weet wat dit is om alleen te wees. Tog probeer sy skerm: “Maar dis tog seker nie net jy en Kadri nie. Waar is die res van die familie dan?”

      “Daar is nie juis veel van ’n familie nie. Sy twee broers is bestuurders op die teeplantasies en sy ouers is albei oorlede. Daar is eintlik net Ana.”

      “Wie is Ana?”

      “Ana beteken Ma. Haar naam is eintlik Nermin, maar almal noem haar Ana. Sy is Kadri se tante en sy het my grootgemaak. Sy bestuur sy huishouding al jare lank.”

      “Dan is hierdie suite nie eintlik sy . . . julle woonplek nie?”

      “Nee. Hy hou dit net aan vir wanneer hy Istanboel toe moet kom. Ons huis is by die Swart See aan die noordelike kus. Dis waar die teeplantasies is.”

      En dan is daar nog ’n privaat eiland aan die suidelike kus . . . Julene voel lus om deur haar neus te blaas. Die man het seker rede om veel van homself te dink. ’n Suite in die Hilton, teeplantasies aan die Swart See, ’n eiland van sy eie aan die Middellandse See . . . Dit klink indrukwekkend. Maar dit gee hom nog nie die reg . . .

      “Maar kan jy nie met Ana oor jou gevoelens en probleme gesels nie?”

      “Nooit! Sy sal die stuipe kry as sy moet hoor ek wil nie meer met Kadri trou nie! Sy het my dan vir hom grootgemaak. Ek sal met niemand in die familie hieroor kan praat nie. Almal СКАЧАТЬ