Onse Vaders. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kan begin hallusineer, selfs aggressief word. Tot onlangs het dit gelyk of hy die sagter pad van breinaftakeling sou vat. Dof word, ’n kers wat uitflonker. Maar hy’t al onverwags na haar geklap. Rebecca gestamp.

      Die skreëry is ’n nuwe ding.

      “Xolani, go fetch Stoffelina, the cat. Take it there. When he sees the cat, he calms down. Give him the cat and help Rebecca bring him inside. Tell Rebecca she must give him one of the blue pills. She knows which ones. And then she must call me. Try not to speak loudly. Be soft. Just be... ”

      “I know, mevrou. I will help him. I know the pills.”

      Gerda sit die foon neer. Pa moenie nou sukkel nie. Laat sy net eers die bevalling agter die rug kry. Sy sal genoeg tyd hê in haar kraamverlof.

      “Alles reg, ngwanaka?”

      Gerda kyk op na die vraagsteller. Alison Ntonyane, ’n gryskop Sotho-vroutjie met ’n voorliefde vir African Violets. Die hele kantoor se vensterbanke staan vol van die plantjies, wat sy al om die ander dag liefderik water gee uit ’n koperketeltjie. Sy het Gerda van die eerste dag onder haar vlerk geneem. Sy is die oudste onder die klompie van hulle wat die hoof, die twee adjunkte en die departementshoofde se admin behartig. ’n Warm, meelewende mens met ’n fyn intuïsie. Sy sal soms Gerda se voete vir haar vryf as hulle so dik geswel is. Ander kere dra sy tradisionele kruiebrousels en salwe aan om die swangerskap se las te verlig. Self het sy nooit kinders gehad nie, maar sy’t baie grootgemaak. Namate haar vier broers en een suster deur die Groot Siek kom haal is, het sy hulle kinders versorg.

      Gerda kon dit nog nooit regkry om selfs die liewe Alison te vertrou met haar lewensverhaal nie. Hennie Jordaan weet uiteraard, maar hy hou dit tussen hulle. Want simpatie, het sy geleer, het ’n angel. Dit ketting jou vas aan jou ellende. Sodra mense weet, raak hulle anders, genope om te simpatiseer, te vra hoe hou jy dit. Jou van voor af herinner. Agterna bly jy hulpeloos rondflop terwyl hulle vroom en deugdelik verder wals!

      “Ai, mangwane.” Gerda gebruik die respekvolle Sothowoord vir “tante” – uit erkenning vir die vertederende ngwanaka: my meisie. “Dis my ntate. Ek dink hy’s vandag bietjie erger.”

      “Au, sorrie-sorrie.” Alison klap haar tong simpatiek. “Gee vir my daai werk van jou. Ek maak dit vinnig klaar.”

      “Is orraait, Alison. Dankie. Die werk lei my gedagtes af.” Sy roer die rekenaarmuis om haar skerm te verfris, sien dan sy het e-pos. Dis van Baz.

      Sorrie, Pops. Moet deurskiet Durbs toe. Staking op die hawe (what’s new)! My merchandise sit vas. Vliegtuie vol – scheme ek ry gou deur. Wou vamnaad lamsbredie kook om jou laaaaste dagt te voer. Moet wafg naweek! Lus jou! Net so. Nie eens die moeite gedoen om haar uit die kar te bel nie. Of om die spelfoute reg te maak nie. So... min gespin, soos hyself sou sê.

      Die trane kom voor sy kan keer. Verbrands! Sy probeer so onopsigtelik as moontlik afvee. Maar in ’n kantoor met vyf vroue...

      Alison reageer eerste: “Auwe!” Sy staan op en kom slaan haar arms om Gerda. “Miskien moet jy maar huis toe gaan. Gaan kyk agter jou ntate. Ons kan mos ander dag brunch.”

      Gerda skud haar kop, probeer haar bes om die trane te keer, maar sonder sukses. Haar hormoondeurspoelde lyf maak soos hy lus kry. En hy’s nou lus vir ’n groot ween!

      Toe sy na ’n minuut of wat bedaar, het die hele tikpoel om haar lessenaar vergader. “Dis haar pa,” hoor sy Alison fluister. “Hy’s baie siek.”

      Sy vee met ’n tissue onder haar oë, probeer haar beste glimlag: “Vader weet, hierdie swangerskap werk darem nou régtig nie meer vir my nie.” Hoe meer sy praat, hoe sterker voel sy. “Dis die koei in my wat wakker word!”

      Die vroue glimlag onseker.

      “En hierdie koei is honger. Aanhoudend. Wat sê julle van vonkelwyn by die brunch? Ek koop, maar ek drink nie saam nie. So julle drink namens die pregnant fairy! Ek sal hoor of my pa oukei is, dan gaan ons.”

      Hoofstuk 18

      18

      “Ek ruik ’n rot,” sê Quebeka en tik liggies met haar rooi naels op die stuurwiel van die polisiebakkie.

      Sy staar ingedagte voor haar uit, skakel nog nie die bakkie aan nie.

      Iemand, sien Beeslaar, het die spuitfontein voor die Du Toit-huis afgeskakel. Hy kyk na die sperbande aan die tralieheining voor. ’n Los stuk wapper lusteloos in die warm herfslug. Die wind het gaan lê. Hy het nie eens agtergekom nie. Laas nag het dit soos ’n hondsdol ding probeer om alles om te gooi. Vanoggend is daar genade in die lug.

      ’n Verposing.

      Dat jy weer die beendere bymekaar kan rakel voor die volgende aanslag. En ’n rukkie se rus, maar wat almal soek. Voor die finale Groot Slaap. Seker maar sý soeke ook. Genade en rus. Hoeka die rede dat hy hier is. Hier in hierdie plek.

      Dis wat Malan du Toit ook soek. Daardie afskeidswoorde van hom was nie net survivor’s guilt nie. Hy worstel met groter skuld: nie net die feit dat hy nie sy familie kon veilig hou nie. Maar om die gesin héél te hou. Dis ’n pa se werk. Mos. Hy’s die hond by die hek wat die gevare buite hou.

      Maar Du Toit. Hy was nie op sy pos nie.

      Dís wat hy eintlik gesê het.

      “Pennie?” Quebeka vou haar arms oor die stuurwiel en draai haar gesig na hom.

      “Ek dink aan die langpad.”

      Sy laat bring haar nie van stryk nie: “Hoe skat jy hom in, die man?”

      “Soos ’n ou wat nie die volle waarheid vertel nie. Maar dit doen vir die verkeerde redes. Want ek kan nie sien hoekom ’n huisrower die liggaam sou verskuif nie. Hy’s haastig, wil wegkom. Dit maak nie sin nie. En dit, kaptein, is al wat ek te biede het.”

      Sy frons en glimlag tegelyk. “Oom Van Blerk sou trots gewees het.”

      Beeslaar sê niks. Kyk by die venster uit.

      “Hy was by die CPF,” sê sy na ’n hele ruk. “Community Police Forum. Om te praat oor veiligheid by aftreeoorde. So iets.” Sy bly ’n oomblik stil, herinnering wat haar oë versag. Dan hik-lag sy: “Ek moes nogal aan hom werk.”

      “Ja?”

      “Ouskool, die oom. Maar jy sal weet. Toe hy uit is... Dink hy’t nie baie ooghare gehad vir ons darkies nie. En dan’s dit nou nog ’n kli’meid ook.” Sy skud haar kop en draai haar ruit af, loom herfslug wat inkom.

      “Hy’t my net so ge... so gekýk. Jy weet?”

      Beeslaar antwoord nie. Hy wil eintlik nie hoor nie. Dis te naby. Sý’s te naby. Hy voel die benoudheid wat onder sy ribbes inpomp. Hy draai sy ruit ook af.

      “Toe, op ’n agtermiddag... Ek was in Jan Cats – kroeg van die Stellenbosch Hotel,” verduidelik sy. “En die oubaas was daar. Hy’t sy eie plekkie daar gehad. Reg aan die verste punt van die kroeg. Jy sien hom nie as jy daar inkom nie. Maar hy sien jou.”

      Sy glimlag, kuiltjies in die neutbruin wange. “Saans as die ander oumense hekelwerk uithaal, stories smokkel oor die kleinkinders... dan kom sit hy hier. Anyways, ek was besig met ’n moeilike saak. Moord. Een van СКАЧАТЬ