Onse Vaders. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ geduur nie. “Ek’s bleddie nog in my fleur, Jaapman,” het hy oor die foon gekla. “Nóú al te loop sit en pillepraatjies maak met die oues van dae. Die tyd uitsit in Avbob se wagkamer. Here.”

      Maar daar was nie régtig baie baklei in die verontwaardiging nie. Hy sou deur vuur loop vir sy kind.

      Beeslaar wag tot Tertia en die gade kom. Stap saam met hulle deur die onsigbare muur.

      Dis nie die tipiese oumanswoonplek wat Beeslaar verwag het nie. In Johannesburg het Blikkies ná sy egskeiding in ’n polisiewoonstelletjie gebly. ’n Neerdrukkende plek met ’n goedkoop bankstel in bruin koordferweel en ’n TV op ’n OK Bazaars-tafeltjie. Kaal mure en ’n leeslamp by ’n La-Z-Boy-uitskopstoel. Blikkies kon nie bodder om die plek mooi te maak nie.

      Maar hierdie plek lyk of sy ryk skoonseun moes hoes. Dik volvloermat, platskerm-TV teen die muur en ’n potplant. ’n Potplant! Skilderye, geraamde familiefoto’s, Blikkies self by ’n medaljeparade. ’n Wynrak. Dis ’n ander Blikkies dié, besef Beeslaar. Een wat moontlik mens kom word het hier. In die lig van sy dogter se liefde.

      En hy wat Beeslaar is, was al weer te laat.

      Tertia het tot in die middel van die sitkamer geloop en gaan staan. Sy kyk stadig om haar heen, soos iemand wat vir oulaas na ’n geliefde portret staar.

      Beeslaar se oog vang ’n glimp van die slaapkamer deur ’n oop deur. Hier het Blikkies skynbaar geen inmenging geduld nie. Daar’s ’n enkelbed op hoë houtpote teen die muur onder ’n venster, ’n paar Crocs voor die bedkassie. Beeslaar sien ’n boek op die kassie, ’n leesbril en ’n glas water. ’n Funksionele lampie met ’n lang arm, ’n pilboksie met vakkies – een vir elke dag van die week. Die bed is netjies opgemaak. Geen duvet of bedsprei nie. Gewone bruin kombers en een kussing. Bokant die bed hang ’n ou .22. Beeslaar wonder wat Blikkies met die res van sy wapens gemaak het. Hy het ’n taamlik groot versameling gehad teen die tyd dat hy afgetree het.

      Tertia trek die sitkamergordyne oop, maak ’n deur na ’n klein balkonnetjie oop. Buite, sien Beeslaar, kyk jy weer vir ánder berge. Hy vermoed dit moet Simonsberg wees.

      “Ek is jammer ek kon nie gister meer tyd met jou... ”

      Beeslaar lig sy hand, wys haar hy verstaan.

      “Hy was so lief daarvoor om saam met ons Tafelberg op te gaan met die kabelkarretjie,” sê sy en Beeslaar voel sy moed sak. “Hy’t altyd gespot dat dit hom aan Johannesburg se mynhope herinner.” Sy glimlag, haar oë vogtig. “Maar jy moenie bekommerd wees nie, ons gaan dit opstap, van Kirstenbosch se kant af. My pa’t my eenkeer gesê jy’s nie so lief vir hoogtes nie.”

      “Jy sê Sondag?” vra hy en voel hoe sy wange brand.

      “As die suidoos behoorlik bedaar. Gewoonlik, hierdie tyd van die jaar, is hy al kalmer. Weet nie wat nóú weer in hom gevaar het nie. En as hy so waai, is daar digte mis op die berg. Mense verdwaal in die mis daarbo. Maar intussen gaan ons probeer om hier... ” Sy kyk na Mynhardt. “Om te ontruim.”

      “Was jou pa siek?”

      Sy skud haar kop. “Dis blykbaar die ding met ’n beroerte. Ons het gedink hy gaan ’n honderd jaar oud word. Hy was ontsettend aktief. Het saam met ons in die Jonkershoekberge gestap... ag, gereeld. Hy was nie baie lief vir hierdie plek nie, seker oor hy gedink het hy’s te jonk. Maar op ’n dorp soos dié is versorgingsoorde skaars. En duur. Mynhardt – én ek – het gevoel hy moet in die beste moontlike plek bly – ook met die oog op later.”

      Sy bly ’n ruk stil, staar na die stoel wat kennelik Blikkies se TV-kyk-stoel was. “Hy was ál familie, weet jy? Vir ons albei. My ma is al so lank dood.”

      Beeslaar knik weer. Blikkies het hom gebel en vertel. Ook dat hy wat Blikkies is, nooit oupa sou word nie. Tertia en Mynhardt se besluit, blykbaar.

      “Waar gaan jy tuis, Albertus?”

      “Gastehuis.” Hy vertel nie dat hy reeds uitgeboek het nie.

      “Sal jy bietjie kan aanbly?”

      Hy kyk vir die berg.

      “Jy kan enige tyd by óns bly. Ons het ’n groot huis. Net hier naby. Dis teen die berg en het regtig mooi uitsigte.”

      Beeslaar lig weer sy hand. “Ek’s oukei. Maar dankie.”

      Sy glimlag. Hy kan dit nie peil nie, maar hy vermoed hy’t pas iets gedoen wat haar aan haar pa herinner.

      ’n Stilte val oor hulle. Nie ongemaklik nie.

      Dan sê die gade vir die eerste keer iets: “Liefie, wat van Maaike?”

      Tertia kry nuwe lewe: “Bertus, sy was gister daar. Het jy haar ontmoet? Die Hollandse vroutjie. Sy’t ’n studentewoonstel wat leegstaan. Net hier om die draai, Mynhardt sal jou vat.”

      Hy skud sy kop.

      “Gaan kyk net,” por sy.

      Beeslaar skuif ongemaklik. Hoe de hel kom hy hiér uit?

      “Maaike se plek is besonders. Jy sal daarvan hou. Dis baie privaat, op die rand van die dorp by die Eersterivier. En dis gratis. Haar huurder is skielik weg en sy soek net iemand ordentliks wat darem snags daar slaap. En dan gaan die drie van ons Sondag en gaan groet my pa. Wat sê jy?”

      Hy ry uiteindelik agter Mynhardt aan, ’n gevoel van onbehae in sy bors. Hulle ry oos, ’n vallei in. Net voor hulle heeltemal die dorp uitry, draai Mynhardt regs af.

      Mak gans, besluit Beeslaar bitter. Dís wat hy hier op hierdie benoude dorp tussen die berge raak.

      Maar hy het nie tyd vir kleinkoppie trek nie, want hy’t nog skaars gestop of die houthek in ’n hoë, erg begroeide muur gaan oop en ’n kort, stewige vroutjie met ’n grys krullebol kom uit en gooi haar arms verwelkomend in die lug.

      Vir ’n oomblik wil hy voet in die hoek sit en wegjaag. Maar die pad loop dood, teen die rivier.

      Sy het die soort bruisende entoesiasme van ’n rivier in vloed – vee alles plat. Die soort wat elke haar op jou liggaam orent laat staan. Jou lyf versuip in veg- én vlughormone. Jy wil met alle geweld net nie hiér wees nie.

      Sy hét ook sommer die stywe stok van ’n Mynhardt in ’n klemgreep, plant ’n soen op elk van sy skoongeskraapte wangetjies. Beeslaar klim versigtig uit sy kar en word onmiddellik bestorm deur ’n worshond.

      “Rembrandt!” Dis die wolkop se harde stem – die hond wat hom nie in die minste daaraan steur nie. Hy staan met sy stertjie trillend orent en blaf kordaat teen Beeslaar aan. Mynhardt probeer om Beeslaar bekend te stel bo die gekef van die hond uit. Daar’s ’n voël ook in die prentjie, sien Beeslaar tot sy ontsteltenis. ’n Soort papegaai, vaalgrys met ’n krulkuif en ’n meneer van ’n snawel, sit op haar skouer en hou nie vir een sekonde sy bek nie. Sy naam, hoor Beeslaar, is Vermeer.

      Beeslaar steek ’n lang groetarm na haar uit – om ’n moontlike omhelsing af te weer.

      Sy lag, wie weet waarvoor, en haar vreemde oë glinster gulsig, bekyk hom of hy ’n sappige hap is. Die een oog is blou, die ander bruin. Gee haar ’n boaardse soort kyk, asof sy ekstra sintuie het, goed kan sien en hoor wat gewone mense nie kan nie – of noodwendig wil nie.

      “Godverdomme, СКАЧАТЬ