Die afreis van Abel Lotz. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dink? Die pou is primus?”

      “Nie net die pou nie, die hele vel. Dis asof die lig deur die hele vel én deur die kleure van die pou straal. Dis wat die Primitiewe in hulle skilderye bereik het: die byna deursigtige olieglans en die diep, versadigde kleure. Ook die res van hierdie velyn is so delikaat. Amperwit.”

      “Cosmic latte,” sê Abel. “Dis hoe die kleur heet. Net ’n tint van room.”

      “Ek dog die hemel is blou?”

      “Die heelal se deursneekleur word Cosmic latte genoem.”

      Ignaz se aandag is terug by die velle. “Selfs hierdie een, die hasie, al is dit net in swart ink gedoen, is asof in die looiproses ingebed in die velyn.”

      “Dis vir die omslag van my Kosmiese Reise, Volume II.”

      “Maar hierdie twee velynvelle is vir my vreemd. Dié kleur en tekstuur ken ek nie. Die grein is so lig en fyn, sonder die ligtafel en loep skaars merkbaar. Is dit maagdeperkament? En wanneer is die tatoes aangebring? Die huide moet nog lewend gewees het toe hulle getatoeëer is, vir die verfpigmente om só in die dermis te vestig. Die effek en tekstuur van die tatoes sou nie so gelyk het as dit agterna op ’n dooie vel aangebring is nie.”

      “Nie?” sê Abel.

      “In hierdie velle het natuurlike heling van die naaldprikkels lankal plaasgevind. Die ink en arsering is in die porieë en olies van die vel opgeneem, het in ’n natuurlike proses in die keratien gefikseer terwyl die velle se lewende selle en bloedvloei nog aanwesig was.”

      “Die pou en die hasie is van donateurs,” sê Abel. “Hulle was bereid om dit vir my Kosmiese Reise te skenk.”

      Ignaz se kop ruk op. “Jy bedoel dis . . . dis ménslike vel? Van régte, lewende mense?”

      Abel knik. Hy kan sien hy het Ignaz onkant betrap.

      Ignaz se kop sak terug na die ligtafel. “Dis ’n wonderlike donasie. G’n wonder dis so sag nie, so soepel.”

      Nou die groot vraag, die allerbelangrikste vraag.

      “Uhm . . . sal jy dit as omslag vir ’n boek kan bind, Ignaz? Vir twéé boeke, miskien met goue stempel vir die titel, goue aksent om die rande?”

      “Soos die randmotief op die omslag van Hakluyt Travels and Voyages, die foto van die boekomslag wat ek vir jou gestuur het?” Ignaz knik, sy blik op die getatoeëerde velyn. “Ja, ek dink dit sal besonderse omslae wees. Wil jy dit kleur? Miskien ’n bietjie donkerder maak, miskien holstein . . .”

      “Nee!” sê Abel. “Die latte bly net so. Geen kontaminasie van die kleur nie. Natuurlike en sensuele realisme – dis mos hoe jy die styl van die Vlaamse Primitiewe beskryf het.”

      “Goed, nou die formaat. Oktavo? Nie groter nie. Hierdie velle is net groot genoeg vir die voorblad van ’n oktavo-omslag. Vir die rugkant van die pou-omslag kan ons een van die diervelle gebruik, miskien die kat, ook sag en amperwit.”

      “En die haas vir die rugkant van Lepus. Embleem van die haas voor, vel van die haas agter. Vir my volgende volumes sal ek die donateurs vir ’n groter stuk vel vra, groot genoeg vir die héle omslag. Wat dink jy?”

      “Dis nogal groot. Ek weet nie of ’n donateur bereid sal wees om só ’n groot stuk vel te skenk nie.”

      “Ek sal ’n groot donateur soek, en haar vra,” sê Abel. “Ek beplan tien volumes.”

      Ignaz se wenkbroue lig. “Nog ágt groot donateurs? Ja, oktavo sal werk. Jy sal in goeie geselskap wees met die oktavo’s vir jou Kosmiese Reise. Teobaldo Mannucci van Venesië – in ons drukkerskringe beter bekend as Aldus Manutius – was lief vir dié formaat. Sakboeke, het hy dit genoem, sodat lesers dit maklik kan saamdra. In 1501 al het hy Virgilius se Opera in oktavo-formaat gebind.”

      “Ja,” sê Abel geesdriftig, “ek sal hulle graag saam met my wil dra.”

      “Manutius het klassieke Griekse werke uitgegee en in velyn gebind, vyf volumes van Aristoteles, nege komedies van Aristofanes, Sofokles, Herodotus, Euripides. En natuurlik Latynse en Italiaanse klassieke tekste, die versamelde werke van Poliziano, Dante se Commedia, die briewe van Plinius die Jongere, selfs Erasmus se Adagia . . .”

      “Oktavo klink reg, Ignaz.”

      “En jy soek net één handgebinde eksemplaar van elkeen van jou volumes, met omslae van velyn?”

      “Net een van elk. Dis vir my eie gebruik en genot. Dis persoonlik. Ek soek nie roem nie. Ek beplan om dit met my dood na te laat aan die Ulughbeg-madressa in Samarkand. ’n Eksklusiewe nalatenskap, met nuwe insigte in die kosmos. Vir Virgilius en Aristofanes ken ek nie, ook nie vir Poliziano en Plinius nie, maar ek ken die werk van Ulugh Beg. Ken jý die Ziy-i-Sultani?”

      Ignaz skud sy kop, en Abel rol sy perkamente in die sneespapier terug en druk dit in die koker.

      “Steeds tevrede met die huis?”

      Nie eintlik nie, maar hy sê dit nie, wil nie Ignaz se gevoelens seermaak nie.

      “Ek hou van die klokkespel uit die torings van die twee kerke.”

      Hy het besluit om so gou moontlik ander blyplek te soek, ook uit die oog, maar nie in ’n ou hoerestraat nie.

      “Dis Brugge se twee oudste kerke, Sint Salvator en die Onze-Lieve-Vrouw, vol skatte en misterie. Maar ek’s nie juis ’n toegewyde kerkganger nie,” sê Ignaz.

      “My moeder kon lang aanhalings uit die Bybel opsê.” Abel dink ’n oomblik, vra: “Ek’t altyd gewonder, Ignaz, is jy getroud?”

      Ignaz antwoord nie, en Abel wonder of hy hom gehoor het. Dan kom die antwoord byna as ’n fluistering, en stamelend, asof dit ’n onderwerp is wat Ignaz nie graag bespreek nie.

      “Nie meer nie . . . sy’s dood, my vrou . . . jare al.”

      “O.”

      Ignaz kyk op. “Maar ek’t ’n dogter, ek sal jou aan haar voorstel. Ons sal jou uitvat vir ete. Hoe klink dit?”

      Abel aarsel. “In ’n restaurant?”

      “Jy moet begin inskakel in jou nuwe omgewing.”

      “Goed,” sê Abel onseker, ongeneig om in te skakel, verkies sy eie geselskap.

      Ignaz stap saam met hom ondertoe, sê by die voordeur: “Jou donateurs, is dit vroue?”

      “Ja,” sê Abel, sit sy slaprandhoed op, verstel die bril met die amber lense en stap uit.

      9

      Sajida se pa het haar uit Kanigoram weggestuur toe die soldate met hulle masjiengewere en die vegvliegtuie kom om die Oezbeeks en die Taliban uit Waziristan te probeer verdryf. Saam met haar pa was molla Wada. Hulle het kruisbeen in die voorhuis op die tapyte gesit en sy het vir hulle snye soet spanspek voorgesit, die sardas wat haar pa self kweek, en ’n glas jogurt en bokmelk vir elkeen.

      Sy het bly staan toe molla Wada sê: “Sajida, jy’s ’n goeie kind. Jy’t respek vir jou ouers en vir die tradisies van die СКАЧАТЬ