Nuwelinge op Keurboslaan #3. Theunis Krogh

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Dalk moet doktor vir mevrou Mostert bel, anders gaan sy te groot skrik,” sê Krynauw.

      “Nee. Jy sal alles hier moet doen. Die leerders mag hom nie so sien nie.”

      Wentzel volg so stadig en kyk so baie terug dat dit ’n rukkie neem voor hulle in die kombuis kom.

      “Hallo, Danster,” sê Krynauw. “Ons moet hierdie ou bad!”

      “Nie in doktor se badkamer nie,” sê Danster beslis. “Die gaste-badkamer.”

      “Later, maar nou eers iets anders. Het jy ’n groot sinkbad?”

      “Hier agter, ja.”

      “En ’n skropborsel en seep en omtrent ’n dam kookwater?”

      Dit het Danster ook.

      Krynauw dra die sinkbad by die kombuis in, en Danster kry warm water, seep en handdoeke.

      “Sal jy asseblief gou by die skool van my klere uit my kas gaan haal? My ou kleurbaadjie is heeltemal te klein vir my; dit behoort hom te pas. Bring sommer ook die bruin broek wat onder in my kas opgevou is, en my ou skoene. O, en gaan vra ’n nuwe kam en tandeborsel by die stoorkamer. Ek sal later daarvoor betaal.”

      Toe Danster met alles terugkom, het sake nog nie juis gevorder nie, maar met sy hulp en Krynauw se versekering dat die hoof homself minstens drie keer ’n dag skoonmaak, kry hulle Wentzel uiteindelik in die bad.

      Om die onderhoofseun se woorde te gebruik, moet hulle minstens “vier lae vel van die ou afkook” voor hulle tevrede is. Gelukkig begin Wentzel gou die warm water en geskrop geniet.

      “Nou die klere!” sê Krynauw nadat Danster die onversorgde boskasie netjies geknip het en die los hare onder ’n koue stort afgespoel is.

      Die flenniebroek en kleurbaadjie lyk nie te onaardig aan die groot seun nie. Sy skouers is nog geboë, maar behalwe dat hy duidelik nog skaam en onseker is, lyk hy eintlik heel goed in die skooldrag.

      “Kom! Nou gaan ons terug na die hoof,” sê Krynauw. Hy klop aan die studeerkamerdeur en loop eerste in.

      “My pasiënt, doktor!” sê hy.

      Doktor Serfontein staan aangenaam verras uit sy stoel op. “Dis beter as wat ek verwag het,” sê hy. “Hoe het jy dit reggekry?”

      “O, hy’s ’n slim ou. As hy agterkom mens doen dinge vir sy eie beswil, speel hy lekker saam.”

      “Mooi so. Maar jou skooldrag is effens koel vir hierdie tyd van die jaar.”

      “O, gaats! Ek het vergeet om my hemp weer aan te trek.” Krynauw vlug terug na die kombuis.

      Die hoof betrag sy nuwe leerling. “Nou moet jy saam met Krynauw gaan en vir hom luister,” sê hy.

      “Nee. Ek bly by jou.”

      “Jy kan nie. As jy hier wil skoolgaan, moet jy na my luister. Wanneer ek tyd het, sal ek jou laat roep.”

      “Ek gaan nie van jou af weg nie!”

      “Jy moet gehoorsaam wees, anders moet ek jou heeltemal wegstuur.” Die hoof het dieselfde metode op Flip Venter en vroeër jare ook op Krynauw toegepas. Dit werk nou weer.

      “Ek sal saam met hom gaan,” sê Wentzel met ’n diep sug. Hy voel sommer al klaar eensaam.

      Maar die hoof toon geen uiterlike teken van simpatie nie. “Goed,” sê hy net.

      “Wanneer sal ek jou weer sien?”

      “Miskien voor jy vanaand gaan slaap. Dis nie meer so lank nie. Ek sal jou laat roep as jy tot dan mooi na Krynauw luister.”

      Die onderhoofseun kom nou terug. Hy het weer sy hemp aan, maar is baie nat om die bene.

      “Gaan trek iets droogs aan voor jy enigiets anders doen,” sê die hoof. “Ek het met mevrou Mostert gepraat. Sy gee vir Elsenach die bed langs joune.”

      “Waar sit sy Venter dan? Dis mos sy bed.”

      “Hy is nog in jou kamer, maar in ’n ander bed.”

      “Hy gaan nie daarvan hou nie, doktor. Sê nou hy ontwikkel ’n wrok teen Elsenach?”

      “Stuur hom hierheen. En laat dadelik weet as jou pligte as peetpa vir jou te veel word.”

      “Reg, maar dit sal nie, doktor.”

      Wentzel weet nog glad nie wat ’n skool is nie. Alles is natuurlik mooi en goed versorg, maar niemand sal ooit weet watter indruk hierdie plek op hom maak nie. Al is die prefektekamer en ook die ander se kamers luuks gemeubileer, is dit alles vir Wentzel nog te vreemd om te waardeer.

      “Wie’s dit?” vra ’n paar seniors toe hulle sien Krynauw neem die vreemdeling deur die skool om hom alles te wys.

      “’n Nuwe kêrel. Elsenach,” antwoord hy. “Jonger as wat hy lyk. Hy sal in graad agt wees, of miskien nege.”

      “O,” is al antwoord wat hy kry.

      Niemand stel in die nuweling belang nie. Seuns sluit soms op ongewone tye by die skool aan as die hoof besluit om dit toe te laat. Hierdie een is niks besonders nie. Hy lyk baie skaam, maar dis wat van ’n nuwe skolier verwag word!

      Flip word geroep en na die hoof gestuur. Hy gaan maak hom eers netjies en jy kan hom deur ’n ring trek toe hy kort daarna so regop soos ’n soldaat voor die hoof se lessenaar staan.

      “Meneer het my laat roep?”

      “Ja. Ek wil jou vra om my te help.”

      Die groot bruin oë sê meer as wat in woorde uitgedruk kan word.

      “Het jy ’n nuwe seun saam met die onderhoofseun gesien stap?”

      “Ja, meneer, toe Krynauw my kom roep het.”

      “Goed. Sy naam is Elsenach en hy’s net effens ouer as jy, al is hy so groot. Ek kan jou nie nou alles vertel nie, maar hy het ’n moeilike tyd agter die rug en was nog nooit op skool nie. Krynauw pas hom op, maar iemand moet Krynauw soms aflos. Elsenach gaan in jou klas geplaas word. Hy sal natuurlik nie die werk kan doen nie.

      “Jou taak, as jy dit sal aanvaar, is om hom sover moontlik teen nuuskieriges te beskerm. Hy is baie bang en senuweeagtig. Ek dink dis ’n goeie plan om sy bed vir eers langs Krynauw s’n te sit. Jy sal mos nie omgee om in dieselfde kamer op ’n ander plek te slaap nie?”

      Met sy oë vasgevang deur die hoof s’n stry Flip teen die jaloesie wat sy lewe byna verwoes het toe sy ma ’n tweede keer getroud is. Gelukkig het doktor Serfontein hom intussen reggehelp.

      Krynauw help Flip deesdae ook baie en hy sien uit na die paar woorde wat die prefek altyd saans met hom praat. Maar ná ’n langerige stilte sê hy: “Dis goed, doktor.”

      “Dus jy sal help om hom op te pas?”

      “Ja, СКАЧАТЬ