Nuwelinge op Keurboslaan #3. Theunis Krogh

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie waag om so met my te praat nie. Vra dadelik om verskoning.”

      “Waarvoor? Dis nie ek wat iemand sonder rede beskuldig dat hulle lieg nie!”

      “Reg, dan weier ek om jou in die vervolg met enige sport te help.”

      “Ek sal in elk geval nooit weer ’n voet hier of by rugby sit nie!”

      Tot dusver was die ander prefekte wat intussen nader gekom het, te verbysterd om te roer. Rothman kom eerste tot verhaal en vat Krynauw aan die arm.

      “Eugene!” sê hy kwaai.

      Maar Krynauw gooi sy handdoek oor sy skouer en hardloop vies terug na die skool.

      Toe Rothman weer omdraai, staan die drie juniors in ’n ry voor meneer Gerritson en boor benoud met hulle tone in die sand.

      “Meneer, Krynauw het die waarheid gepraat,” sê Nieuwenhuis versigtig.

      “Hoe durf julle inmeng wanneer ek ’n prefek dissiplineer?”

      “Skuus, meneer, maar dit was ons skuld,” verduidelik Flip. “Ons was op die toring en Krynauw het ons kom afjaag, toe gly hy op die seep. Dis hoekom hy ingeval het.”

      “Seep? Watse seep?” Dis nie lank nie of meneer Gerritson besef watter gruwelike ding die spul aangevang het.

      “Loop!” beveel hy bars. Hy is bang hy verloor sy selfbeheersing as hy hulle op hierdie oomblik te lank onder oë het.

      Die juniors vlug, maar weet goed dis nog lank nie die einde van hierdie saak nie.

      Meneer Gerritson trek sy sweetpak aan en mik skool toe. Rothman stap saam.

      “Wil meneer vir Krynauw sien?” vra hy.

      “Hoekom?”

      “Hy het die waarheid gepraat, en toe het meneer …”

      “Hou op met hierdie snert oor waarheid en leuens! Ek het hom per ongeluk onregverdig beskuldig, maar dit verskoon nie sy gedrag nie.”

      “Meneer, Krynauw moet groot geskrik het toe hy daar afval. Sy oë het heeltemal snaaks gelyk. Ek dink hy’t nie lekker geweet wat hy sê nie.”

      “Ek besef dit … As hy ordentlik om verskoning vra, is dit goed so. Anders moet ek hom aan die hoof rapporteer.”

      “Is dit regtig nodig, meneer?”

      “Natuurlik! Ek kan ’n leerling nie van sport skors sonder om vir die hoof my rede daarvoor te gee nie.”

      “Nee, seker nie, meneer.”

      Nadat hy aangetrek het, stap Rothman moedeloos na die prefekte se kamer.

      Krynauw is by sy tafel besig om te studeer en die hoofseun kan sien hy wil nie praat nie.

      Die hoof het ure lank getik en is nog steeds hard aan die werk, maar hy stoot alles opsy toe Rothman vir die gebruiklike aandbesoek opdaag.

      “Goeienaand, meneer,” sê die hoofseun somber.

      “Goeienaand. Wat is daardie papiere? Tog nie strafverslae nie?”

      “Ja, meneer.”

      “Lees dan die eerste een hardop, asseblief.”

      “Dis oor Kannemeyer in graad tien, meneer. Meneer Bekker kla oor sy … Hier staan … ‘volgehoue laksheid in sy skoolwerk’.”

      “Wie het nog verslae gestuur?”

      “Meneer Gerritson, meneer.” Die sportonderwyser rapporteer selde leerlinge.

      “Ek sal dit self lees,” sê die hoof.

      Rothman oorhandig die verslag dankbaar. Hy wonder hoe die hoof hierdie saak gaan hanteer. Krynauw is al hier vandat hy agt jaar oud was, en hy en die hoof het ’n eienaardige vriendskap waaroor nie een van hulle ooit praat nie.

      Die hoof se gesig verraai nou egter niks. “Stuur Kannemeyer in, asseblief,” sê hy.

      Toe Kannemeyer inkom, kyk doktor Serfontein hom so kwaai aan dat hy wens hy kan in die grond wegsink.

      Rothman gaan wag buite. Hy kyk sonder simpatie na die juniors, maar met ’n heel ander uitdrukking na Krynauw wat voor ’n venster staan met sy rug na hulle gedraai. Dis ook maar goed so, voel die juniors wat hom in die moeilikheid laat beland het, want hulle weet nie hoe om hom in die oë te kyk nie.

      Kannemeyer kom gou weer uit. Hy lyk ongelooflik verlig en net so ongelooflik verbaas terwyl hy sonder ’n woord by die huis uitloop.

      Rothman gaan weer in en die hoof gee vir hom die verslag waarop hy aantekeninge gemaak het. Die hoofseun lees vlugtig:

      Ekstra melk … Doktersadvies … Daagliks ’n uur in ’n donker kamer lê en rus.

      Die hoof se benadering tot party probleme is dikwels vir Rothman verstommend!

      “Gee dit vir meneer Bekker. Laat hy dit lees en dan vir die huismoeder gee. Stuur nou die juniors in, maar haal asseblief eers ’n lat daar uit die kas … Moenie so bekommerd lyk nie. Ek gaan dit nie self gebruik nie.”

      Die lat is die eerste ding wat die drie juniors sien toe hulle voor die lessenaar kom staan. Hulle word bleek onder die hoof se blik.

      “Hoekom het julle vanmiddag so ’n dom ding gedoen?” vra hy. “Nieuwenhuis!”

      “Meneer, ek … ons … wou niemand laat seerkry nie. Dit was sommer net ’n grap.”

      “Verduidelik dan vir my hierdie grap, soos jy dit noem.”

      “Meneer … dis nou nie meer vir my so snaaks nie,” sê Nieuwenhuis verleë.

      “En vir jou, Venter?”

      “Nee, meneer.”

      “Pieterse?”

      “Meneer? … Nee, meneer.”

      “Afgesien van die gevaar is so iets ook gemeen. Gaan vra vir meneer Gerritson om julle te straf. Ek weet hy het nie ’n lat nie, so gee vir hom hierdie een met my komplimente.”

      Skaam, maar oneindig verlig, gee die drie pad.

      Hierdie soort behandeling verstaan Rothman beter.

      “Krynauw, meneer?” vra hy toe die jonger seuns weg is.

      “Ja.”

      Die onderhoofseun is reeds by die deur en hy kom dadelik in.

      “Dis al dankie, Rothman,” sê die hoof.

      Hy kyk na Krynauw en die bruin oë kyk ernstig terug. Daar is ’n baie sterk band tussen hulle en op tye soos hierdie is hulle intens bewus daarvan. Hulle behandel mekaar egter baie formeel.

      “Hier is jy СКАЧАТЬ