Nuwelinge op Keurboslaan #3. Theunis Krogh

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ na mekaar.

      Die seun met die breë skouers lyk eerder sestien as dertien. Sy broek en ou hemp is flenters, en sy vel is skurf en vuil. Sy stowwerige hare is ’n wildernis. Die sole van sy voete lyk so hard soos leer.

      Toe die motor se deur oopgemaak word, trek hy sy lippe op en wys dreigend tande van vrees.

      “Kom,” sê die hoof rustig. “Jy moet uitklim. Ek sal nie aan jou raak nie.”

      Die seun krimp ineen en skuif sover moontlik van die deur af weg, maar die hoof se oë hou syne gerusstellend vas. Hy begin geleidelik ontspan, maak die deur groter oop en klim dan versigtig uit. Toe hy staan, lyk hy nog groter en langer as in die motor, maar sy skouers is krom en sy ken rus byna op sy bors.

      “Jy is baie sterk,” sê die hoof.

      “Ja, ek is sterk,” kom die antwoord. Sy stem is mooi en gemoduleer en die paar woorde is suiwer uitgespreek. Sy pa was dus ’n opgevoede man.

      “Hoekom is jy bang? Jy is dan so sterk.”

      Die seun antwoord hierdie keer nie, maar hy kom nader.

      “Niemand kan jou seermaak tensy jy dit self toelaat nie,” sê die hoof gerusstellend. “Kyk, jy is byna so groot soos ek.”

      Meneer Burger en die dominee wat deur die venster loer, is verbaas toe doktor Serfontein na die huis begin stap sonder om terug te kyk en die seun hom volg.

      In die studeerkamer gaan die hoof op sy stoel sit, terwyl die seun net-net binne die deur staan en wantrouig rondkyk.

      Hy het nog nooit ’n vertrek met sulke mooi meubels en so ’n weelderige mat gesien nie.

      “Wat is jou naam?” vra die hoof.

      “Wentzel,” kom die antwoord dadelik.

      “Wentzel Elsenach,” sê die dominee.

      “Aha. So dis sy plase daar naby Mooirivier?”

      “Dis reg, ja.”

      “Hier sal jy Elsenach genoem word,” sê die hoof. “Ons gebruik nie voorname nie … Is jy honger?”

      “Ja.”

      “Hier is eetgoed.”

      Die seun kyk na die fyn toebroodjies en koek asof hy dit nie as kos herken nie.

      “Ek wil vleis hê.”

      “Jy sal later vleis kry. Jy moet eers leer om ander kos ook te eet,” sê die hoof.

      Hy neem sy koppie tee by meneer Burger en gesels daarna met sy gaste oor algemene sake.

      Wentzel staan eers doodstil. Dan kom hy geleidelik nader, tot by die hoof se stoel. Skielik gaan sit hy daar op die vloer.

      Die hoof se hand sak baie stadig totdat dit op die bos hare rus. Dis asof ’n jong, wilde perd mak gemaak word. Die kind se liggaam ontspan geleidelik.

      Hulle sit later nog steeds so toe die hoof meneer Burger vra om sy broer na sy kamer te neem en Krynauw na hom te stuur.

      Buite praat dominee Burger vies met sy broer. “So dis die man wat kastig so koud en styf is. Wat makeer julle mense hier? Hy het ’n groot hart!”

      “Ek het jou net teen die hoof se uiterlike voorkoms gewaarsku. Sy hart ken ek baie goed, al maak hy dit soms moeilik om dit raak te sien. Maar wag, ek moet gou die knapie voorkeer.” Meneer Burger gryp ’n junior wat verby wil hardloop. “Gaan soek vir Krynauw,” beveel hy. “Hy moet dadelik na die hoof toe gaan.”

      Krynauw verskyn ’n rukkie daarna in die studeerkamer.

      “Ja, meneer?” vra hy opgewek. Dan skrik hy groot.

      Wentzel skrik ook. Krynauw lyk vir hom soos ’n volwasse man.

      “Ons het ’n nuwe leerling,” sê die hoof.

      “Regtig, meneer?” vra Krynauw verbaas.

      Die hoof knik en vertel hom kortliks van Wentzel se geskiedenis. Wentzel is nie gewoond aan ’n gesprek tussen mense nie en verstaan min daarvan.

      Krynauw word dadelik deur die verhaal geroer. “Sal ons hom regtig hier kan hou, doktor?” vra hy.

      “Ek wil probeer, maar ek kan dit nie alleen doen nie. Iemand moet in die begin altyd by hom wees.”

      “Doktor bedoel … doktor sal my daarmee vertrou?”

      “Dis nie ’n maklike taak nie.”

      “Ek weet, en ek is ’n onnosel bobbejaan, veral wanneer ek graag wil help. Maar dis nie té moeilik nie – en as ons in die moeilikheid raak, is doktor mos daar.”

      “Hoe sal jy hierdie geval hanteer?”

      “Met ’n warm bad en skoon klere, doktor. Sy hare moet ook gesny word.”

      “Jy gaan sukkel. Hy is bang en laat niemand aan hom raak nie. Maar ek sal kyk of ek hom sover kan kry.”

      “Doktor … mag ek asseblief eers probeer?”

      “Nou toe dan.”

      “Dankie! Ek gaan mos ’n dokter word. Hy’s my eerste pasiënt.”

      Die onderhoofseun stap nader, maar Wentzel deins dadelik terug.

      “Dis Krynauw,” sê die hoof paaiend. “Hy is ’n leerder hier by ons skool, al is hy so groot.”

      “Sal jy saam met my kom?” vra Krynauw vriendelik.

      “Nee. Ek bly by hom.”

      Krynauw is verlig om te hoor hoe mooi die nuweling praat.

      “Jy mag nie voor jy nie skoon en netjies is nie. Hierdie plek is ’n skool waar baie seuns kom bly om te leer en slim te word. Doktor Serfontein is die hoof van ons skool. Jy moet so skoon soos al die ander wees … So skoon soos hy.”

      Wentzel frons agterdogtig. “Skoon” en “vuil” waaroor dominee Burger so aangegaan het, is woorde wat volgens sy oorlede pa se opvoeding net op die menslike siel van toepassing is. Dit het niks met water te doen nie.

      In die bosse het hulle op die grond geslaap. Sy pa het af en toe vir ’n paar dae verdwyn en met ammunisie, ’n bietjie sout en partykeer ’n kledingstuk teruggekom. ’n Mens dra jou klere totdat hulle van jou lyf afval.

      “Kyk,” sê Krynauw nou vir die wilde seun. “Jy lyk nie soos die hoof nie.”

      Die oë kyk hartseer na die groot man wat so stil op sy stoel sit. Moet hierdie beskerming wat hy vandag gekry het so gou al van hom weggeneem word?

      “Ek kan jou ’n klein bietjie soos hy laat lyk as jy saam met my kom. Dan kan jy daarna weer terugkom.”

      “Hy sal weggaan!”

      “Nee, СКАЧАТЬ