Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ plat midrif sigbaar.

      Nicolas sluk hard, buk dan en tel die hangende been terug op die matras, trek die beddegoed netjies oor haar en druk dit onder die matras in.

      “H’m,” sê sy en draai op haar sy, een hand onder haar wang.

      “Inderdaad,” sê hy en stap vinnig uit die kamer uit.

      Hoofstuk agt

      Olivia slaap tot twaalfuur en sou heel waarskynlik langer bly lê het as sy nie so warm gekry het nie. Sy kyk verbaas na die flenniepajamabaadjie en kan nie glo dat dit die vorige nag koud genoeg was vir so ’n kledingstuk nie. Sy stort, trek haar gewone kortbroek, hempie en sandale aan en begin net wonder wat sy met haar vry dag gaan doen toe Emma by die deur inloer.

      “Pappa vra of jy nog slaap,” sê sy.

      “Nee, ek is op. Hoekom?”

      “Ons braai vleisie.”

      Olivia voel eers outomaties aan Emma se voorkop, bekyk die nog geswolle gesiggie en lyk tevrede. “Wie’s almal daar?”

      “Ons,” sê Emma en loop gou ’n draai om vir Leo en Boggom te karnuffel.

      “Is Vonnie daar?”

      “Nee.”

      Olivia vat Emma se hand en stap saam met haar ondertoe en uit in die agtertuin waar die ingeboude braaivleisplek onder ’n grasdaklapa is. Rook trek uit die kole en Nicolas staan met ’n vurk in sy hand.

      “Môre,” sê hy. “Wel, middag.”

      “Ek het totaal verslaap.” Sy kyk na Nicky wat langs sy pa staan en bly opkyk toe hy haar sien. “Hoe voel jy vanoggend?”

      “Livja,” sê Nicky en omhels haar bene.

      Sy voel aan sy voorkop en kyk af na die hamster-gesiggie. “Ek hoop nie jy hardloop rond nie, want eintlik moet jy nog in die bed wees.”

      Hy skud sy koppie heftig en draai terug na die vuur toe, waar hy kole met ’n stokkie rondstoot.

      “Gaan jy uit?” vra Nicolas vir haar.

      “Nee.”

      “Wil jy saam met ons braaivleis eet?”

      “Ja dankie.”

      “Ons het alles klaargemaak,” lig Emma haar in. “Slaai en aartappels en broodjies.”

      “Julle is baie slim.” Sy gaan sit in ’n tuinstoel en Nicky, wat moeg is vir die vuur, kom klim op haar skoot. Sy kyk oor sy kop na Nicolas. “Ons het gisteraand op die bank aan die slaap geraak.”

      “Ek het so gesien, ja.”

      “Maar ek het in my eie bed wakker geword.”

      “Dis reg.” Hy begin die vleis op die rooster pak.

      “Hoe het ek daar gekom?” vra sy streng.

      “Ek het jou soontoe gedra.”

      “Gedra?” herhaal sy oorstelp.

      “Dis reg.”

      Sy staar na hom. “Dis nie deel van jou pligte nie.”

      Hy lyk geamuseerd. “Ek het nie geweet ’n werkgewer het ook pligte nie.” Hy vang haar oog en vervolg haastig: “Nie dat dit ter sake is nie, natuurlik. Jy doen veel meer as wat amptelik jou pligte is.”

      “Dis so,” erken sy.

      “Om die waarheid te sê, verbaas ek my elke dag oor hoe goed jy met die kinders is. Vir iemand wat geen ondervinding van kinders het nie, is dit verstommend.”

      Sy antwoord nie, leun net oor en haal ’n stuk rou wortel uit die slaaibak en begin dit eet.

      Hy sit die rooster oor die kole, bekyk dit ’n oomblik lank en kom sit langs haar. “Vertel my van jouself,” sê hy en skink vir hulle koeldrank.

      “Daar’s niks om te vertel nie. Ek het vantevore op ’n wildplaas gewerk.”

      “Jy kan dus ’n witrenoster van ’n swartrenoster onderskei,” gee hy toe. “Wat nog? Wat het jy voor dit gedoen?”

      “Studeer.”

      Hy bekyk haar krities en wil net verder praat toe Emma opkyk. Sy is besig met een van haar poppe, tans die gunsteling, ’n babapop met ’n slap lyf. Om haar lê kombersies en ’n bababedjie en sy is besig om die pop aan die slaap te sus.

      “Pappa,” sê sy. “Hoekom kry jy nie vir ons ’n regte baba nie? Een nes tannie Linda s’n. Een wat kan huil en alles.”

      “Moenie vir my vra nie,” sê hy beslis. “Pa’s kry nie babas nie.”

      Emma wend haar tot Olivia. “Sal jy vir ons een kry, Olivia?”

      Olivia lag. “Dit kan nie, liefie. Waar sal ek nou een vandaan kry?”

      Emma kyk na haar asof sy dom is. “Jy groei een in jou maag. Tannie Linda was baie vet.” Sy maak ’n wye boog voor haar eie maag. “En toe ons vra wat daarbinne is, het sy gesê dis ’n baba wat daar groei. Sy het ons laat voel.”

      “Is dit so?” vra Olivia belangstellend.

      Emma knik. “En hy was daar binne-in. Ek het hom voel skop.”

      “Dis wonderlik.”

      “Nou ja,” sê Emma redelik. “Hoekom laat jy nie ook een in jou maag groei nie?” Sy kyk na haar pa. “Kan Olivia ’n baba kry?”

      “O ja,” antwoord hy onverstoord. “Sy is ten minste ’n vrou.”

      Emma los haar pop en kom leun teen Olivia, op haar gesig die uitdrukking wat sy opsit as sy graag ’n roomys wil hê. “Toe Livja,” sê sy. “Ek en Nicky wil baie graag een hê.”

      Olivia voel verleë. “Dis nie so maklik nie. ’n Mens –”

      “Ons sal help,” sê Emma dadelik. “Ek het vir tannie Linda gehelp om die kombersies op te vou en die borslappie aan te sit. Ek en Nicky sal help.” Sy stamp aan Nicky se voet om te wys hy moet sy bydrae lewer.

      “Help,” sê hy gewillig.

      Olivia kyk kwaai na Nicolas. Dis sy kinders, beduie sy met haar oë, dis hy wat moet help.

      Hy lyk dik van die lag, maar kom tot haar hulp. “As mens ’n baba wil hê,” sê hy, “moet daar ’n pa én ’n ma wees. Hulle trou met mekaar en dan, as hulle wil, kry hulle ’n baba.”

      Emma kyk haar pa fronsend aan. “Jy is klaar hier,” sê sy. “En jy’s ’n pappa. Olivia kan mos Mamma wees.”

      “Die vleis brand,” sê Olivia vinnig en Nicolas spring op. Hy draai die vleis om en stuur Emma СКАЧАТЬ