Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ skaterlag. “Ja, ek moet erken ek kon nog nooit vat kry aan die vrou nie. Het jy vir Nicolas gesê sy is nie die regte vrou vir hom nie?”

      “O ja. Maar ek het baie ongetroude vriendinne en ek stel hulle een vir een aan hom voor. Die laaste een het nogal sy oog gevang.”

      “Is dit so?” vra Linda, ’n onheilige skynsel in haar oë.

      “Ja. Sy is baie mooi en lewendig en ’n wonderlike kok. Jy kan alles rustig in my hande laat, ek dood voor ek toelaat dat hy met Yvonne trou.”

      “Ek is seker die saak is veilig in jou bekwame hande,” sê Linda ernstig. “En jy het seker ’n vaste kêrel?”

      “Nee, ek wil net nie trou voor ek dertig is nie. Dis my afsnypunt en ek is nou eers vier en twintig.”

      “Ek sien.” Linda staan op. “En ek moet sê ek is baie bly dat jy hier is. Ek voel nou gerus. Die hele gesin is veilig in jou hande.” Sy gee ’n skielike proeslaggie. “Jy sê jy het uit die boom geval en Nicolas het jou op die kombuistafel neergesit en jou been met merkurochroom geverf?”

      “Ja,” sê Olivia. “Maar dit was sy skuld van die begin af. Hy’t my uit die boom verskree, anders sou ek nie geval het nie.”

      “Inderdaad, ja.” Linda groet en loop kopskuddend ondertoe na sy eers weer by die baba ingeloer het.

      “Oulike meisiekind, die Olivia,” sê sy vir haar broer toe hulle in die sitkamer sit.

      “Sy’s goed met die kinders,” erken hy neutraal.

      “Ja, dit kan ’n mens onmiddellik sien. Die verskil tussen hoe hulle nou lyk en hoe hulle twee jaar gelede gelyk het, is enorm. Veral Nicky. Hy het ontdooi. Waar het jy haar gekry?”

      “Olivia? Ek het haar hoegenaamd nie gekry nie. Van sy ingestap het daardie dag het ek nie ’n woord ingekry nie. sy het gepraat. Ek het nooit eens kans gekry om te sê sy is glad nie waarna ek soek nie, sy is te jonk en sy het absoluut geen ervaring van kinders gehad nie.”

      “En is dit nie ’n goeie ding nie?” sê sy guitig. “Want dis duidelik dat sy intuïtief weet hoe om hulle te hanteer.”

      “Ja,” erken hy.

      “Sy sê vir my sy soek vrou vir jou.”

      Hy kan dit nie help nie, hy begin kopskuddend lag. “Sy werk nogal hard daaraan, ja.”

      “Want sy hou nie van Yvonne nie,” gaan sy voort.

      Sy gesig verstyf. “Dis nie vir haar om ’n oordeel te vel nie.” Hy staan vinnig op en stap na die drankkabinet toe. “Wil jy ’n likeur hê?”

      “Nee dankie. Hoekom hou sy nie van Yvonne nie?”

      Hy beweeg sy skouers asof hy ’n jeuk tussen sy skouerblaaie het. “Dis maar ’n … Hulle is net baie verskillend.”

      “Hoe voel Yvonne oor haar?”

      Hy gaan sit met sy glas konjak. “Sy hou nie van Olivia nie,” sê hy kortaf en draai die glas tussen sy handpalms. “Dis iets waaroor ons verskil. Ons praat liewer nie daaroor nie.”

      “Gaan jy met haar trou, Nico?” vra sy reguit.

      “Met wie? Yvonne?” Hy lyk onthuts. “Ons het nog nie … ek bedoel, sy begin nou in daardie rigting praat, want ons … dis darem al ’n paar jaar wat ons uitgaan en …”

      Linda geniet dit om haar gewoonlik selfversekerde broer so te sien rondval. “Olivia sal dit nie toelaat nie.”

      “Wat het sy met die saak te maak?” vra hy vies. “Sy het geen sê nie! Sy is aangestel om na die kinders om te sien, dis al.”

      “Dis juis oor die kinders dat sy so voel. Sy wil hê hulle moet ’n goeie ma kry. Die regte een.”

      “Dis nie vir haar om daaroor te besluit nie,” herhaal hy.

      Sy gaap en druk haar hand voor haar mond. “Ekskuus tog. Mens kry maar min slaap met ’n baba.” Sy staan op. “Ek dink ek moet gaan lê, maar as ek jy is, boet, trou ek met Olivia.”

      Hy staar na haar. “Trou met Olivia! Weet jy wat jy sê? Sy is nog ’n kind, jong! Weet jy dat sy op eie houtjie ’n boomhuis begin bou het en toe uit die boom geval het?”

      “Sy’t my vertel, ja,” sê sy kalm. “Maar dit was glo jou skuld, jy het haar verskree sodat sy –”

      “Ek het haar nié verskree nie,” sê hy kwaad. “En sy seil met die trapreling af en jy moet haar sien as sy die middag besluit om modderkoekies saam met die kinders te bak. Van kop tot tone besmeer van die grond. Ek kom by die huis en hier staan die drie van hulle op die grasperk, besig om hulle met die tuinslang skoon te spuit. Jy sou sweer sy is ook ses jaar oud, staan daar druipnat op die grasperk en die drie lag dat jy hulle wie weet waar kan hoor.”

      Sy lig haar wenkbroue. “En jy beskou dit as iets wat téén haar tel?” vra sy.

      Hy lyk ongemaklik. “Wel nee, nie noodwendig nie, maar sy is so ’n rabbedoe, ’n mens weet net nooit wat sy gaan aanvang nie.”

      Sy glimlag. “Lekker slaap. Soos ek vir haar ook gesê het, ek gaan met ’n geruste hart weg. Jy en jou kinders is in goeie hande.”

      “Gmf,” snork hy en drink sy konjak klaar.

      Hoofstuk sewe

      Omtrent ’n week na Linda se kuier, val al twee kinders in met pampoentjies. Emma kry dit nie baie erg nie, behalwe ’n nag of twee van koorsigheid en toe ’n opgeswelde gesiggie. Daarna sukkel Olivia om haar in die bed of ten minste in die huis te hou. Nicky kry dit erger; hy is baie koorsig, sy keel is so seer dat hy niks wil eet of drink nie en Olivia moet dag en nag by hom bly omdat hy na haar roep nes sy ’n oomblik lank uit die kamer gaan.

      Ongelukkig val hierdie siekte saam met ’n baie belangrike saak waarby Nicolas betrokke is, sodat hy feitlik nooit tuis is nie en nie veel kan help nie. Hy voel skuldig hieroor, maar terselfdertyd diep dankbaar teenoor Olivia wat daar is en sonder klagtes voortgaan.

      Teen die Saterdagaand voel Nicky effens beter en Olivia, wat gehoop het Nicolas kan oor die naweek bietjie oorneem en haar kans gee om te rus, word weer teleurgestel.

      “Ek kan nie hierdie ete kanselleer nie,” sê hy vir haar voor hy die aand uitgaan. “Dis regter Henning en dis weke gelede al gereël en bevestig.”

      “Natuurlik,” sê sy. “Toe maar, dis in orde. Ek en die kinders gaan almal vroeg slaap.” Sy vee oor haar taai voorkop. Die weer is baie drukkend, ’n seker teken dat ’n donderstorm op pad is.

      “Wou jy uitgegaan het?” vra hy bekommerd.

      “Nee!” Sy lag wild. “Dis die laaste ding waarvoor ek kans sien.” Sy hoor ’n motor buite en kyk vinnig deur die venster. “Daar’s Yvonne,” sê sy en draai weg. “Jy beter gaan.”

      Sy gaan boontoe, spons die kinders af, laat hulle op haar bed lê en televisie kyk en gaan lees uiteindelik vir hulle ’n storie. Nicky drink СКАЧАТЬ