Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Toe sy seker is albei kinders slaap vas, loop sy sleepvoet na haar badkamer toe en tap die bad vol. Haar lyf voel seer en lam van die week se min slaap en sy lê byna ’n uur lank in die bad, haar oë toe.

      Teen die tyd dat sy uitklim, is die storm bokant die huis. In al die kamers klap en wapper die gordyne soos die wind hulle heen en weer ruk en sy hardloop van die een kamer na die ander om toe te maak. Dit het ook onverwags koud geword, besef sy, veral omdat sy nog steeds net toegedraai in ’n nat handdoek rondloop. Terwyl sy in haar kas soek na iets om aan te trek, dreun die eerste donderslag. Sy bly staan, haar kop skeef gedraai, want sy verbeel haar sy het iemand hoor roep. Maar dis stil afgesien van die gedruis van die wind buite. Sy gryp haar sweetpakbroek en ’n pajamabaadjie en koes toe die kamer blou verlig word deur ’n weerligstraal. Haar voete voel koud en sy pluk ’n paar sokkies uit die laai, maar toe sy dit aantrek, sien sy dis nie hare nie. Dit lyk na Nicolas se tennissokkies wat Katie seker per ongeluk in haar laai gesit het. Nie dat sy haar nou daaroor kan kwel nie, sy trek dit aan al is dit myle te groot.

      ’n Donderslag kraak deur die lug, so hard dat sy ’n klein gilletjie onderdruk. Dit voel of die huis in twee geslaan is en sy haas haar na die kinders se kamers toe om te kyk of hulle nie geskrik het nie. Emma slaap rustig, maar Nicky is nie in sy kamer nie.

      “Nicky?” roep sy en hardloop terug na haar kamer toe.

      Hy is nie daar nie en in die kort stilte voor die volgende slag, verbeel sy haar sy hoor hom huil êrens onder in die huis. Sy spring die trappe twee-twee af en kry hom inderdaad in die deur van die sitkamer. Die hele huis is donker behalwe ’n paar leeslampe in die sitkamer wat bly brand tot Nicolas by die huis kom.

      “Pappa,” sê Nicky betraand.

      Sy kniel langs hom. “Pappa is uit, maar hy kom nou-nou terug. Wil jy nie maar kom slaap nie?”

      Hy sidder toe die volgende slag soos ’n sweepklap bo die huis slaan en die volgende oomblik begin dit hael. “Livja?” kerm hy en klou aan haar vas soos ’n beangste diertjie.

      “Toe maar, toe maar,” sus sy. “Dis net die reën. Dit sal nou minder word. Kom ons gaan slaap maar. Jy kan by my kom lê as jy wil.”

      Hy wys na die sitkamer. “Wag vir Pappa.”

      “Ons kan nie hier wag nie,” sê sy redelik. “Hoekom gaan wag ons nie bo in jou kamer nie?”

      Hy skud sy kop. “Hier vir Pappa wag.”

      Sy sug. “Goed, ons kan hier vir Pappa wag. Sal ek gou vir ons bietjie Milo gaan maak?”

      Sy oë kry lewe. “Bietjie lekker Milo.”

      “Nou toe,” lag sy en wys na die groot rusbank met sy vet, sagte kussings waarop byna niemand ooit sit nie. “Gaan lê jy solank daar, ek bring die Milo.”

      Teen die tyd dat sy terugkom en hulle kruisbeen op die bank sit en drink, is die ergste storm verby. Die kamer word nog nou en dan verlig deur ’n laaste weerligstraal, maar die donderweer rammel al verder weg en al wat nou hoorbaar is, is die gesuis van die reën.

      “Lekker reën,” sê sy vir hom. “Nou gaan al die plantjies groei en groot word.”

      Hy drink net ’n sluk of twee van sy Milo voor sy oë begin verlep en sy vat die koppie by hom, sit dit op die tafeltjie neer en wys hy moet lê. Sy skik die kussings almal aan die een kant en wys hom waar hy moet lê.

      “Livja ook lê,” sê hy beslis.

      Sy gaan lê langs hom. Sy sal wag tot hy slaap, dink sy, en hom dan boontoe dra, maar sy onderskat haar eie uitputting. Hy krul sy lyfie teen hare vas en hulle wriemel tot hulle hulle lê kry, en dit is die laaste wat sy onthou.

      Nicolas sluit die voordeur so teen middernag oop en Yvonne stap voor hom uit. “Sal ek vir ons gaan koffie maak?” vra sy.

      Ja,” sê hy. “Ek wil gou by die kinders gaan inloer.”

      Hulle stap by die sitkamer in en hy help haar om haar jas uit te trek. Albei bly verstom staan en kyk na die toneeltjie voor hulle.

      “Nou toe nou,” gee Yvonne ’n rinkellaggie. “Kyk wat lê hier op die bank.”

      Nicolas skud sy reënjas af en staan nader. Nicky lê styf teen Olivia, sy een handjie teen haar nek. Sy het haar lyf om syne gevou en Nicolas bekyk haar stilswyend. Sy dra ’n grys sweetpakbroek, ’n pajamabaadjie met geel en blou teddiebere op en sy tennissokkies. Hy wonder afgetrokke waarom juis sy sokkies. Haar los hare het halfpad oor haar gesig geval, haar wimpers lê in donker halfmane op haar wange. Hy voel opnuut skuldig toe hy die donker kringe onder haar oë sien.

      “Nou toe, Nicolas,” sê Yvonne. “Maak hulle wakker dat hulle boontoe kan gaan. Ons gaan tog nie nou ’n middernagfees hou met kinders en gehuurde oppassers nie?”

      “Nicky was baie siek,” sê hy afgetrokke. “Albei kinders het pampoentjies.”

      Yvonne staan vinnig ’n paar tree terug.

      “En sy dra al die verantwoordelikheid,” gaan hy voort asof hy met homself praat. “Ek was eenvoudig nooit die afgelope week by die huis nie. Sy het hulle dokter toe geneem en snags by hulle gesit. Sy sorg dat hulle vermaak word en eet en as hulle naar word, vee sy op.”

      “Regtig, Nicolas,” lag Yvonne. “Wil ek hiervan hoor?”

      “Sy doen veel meer as wat ek van haar verwag,” sê hy.

      Haar stem bly strelend. “Dis waarvoor jy haar betaal.” Sy kyk ergerlik na die slapende Olivia. “Hoe ook al, maak haar wakker dat sy Nicky boontoe neem.”

      “Nee, ek sal hom neem.” Hy buk, skuif sy hande versigtig onder die slapende lyfie in en lig die kind op. Nicky maak nie ’n geluid nie, sy koppie val net slap teen sy pa se bors.

      “Ek sal solank die ketel aanskakel,” sê Yvonne en swiep uit die kamer uit.

      Nicolas dra Nicky na sy bed toe, trek die komberse oor hom en soen hom op sy voorkop.

      “Pappa,” sê Nicky sonder om sy oë oop te maak.

      “Ja, ek is hier. Slaap nou weer lekker.”

      Nicky glimlag effens, draai om en slaap onverstoord verder. Nicolas gaan terug na die sitkamer toe en staan en afkyk op Olivia. Hy het nie die hart om haar wakker te maak nie, sy lyk so uitgeput en slaap so vas. Hy buk, stoot sy arm onder haar in en lig haar ook op.

      “En nou?” vra Yvonne skerp vanuit die deur. “Sy kan mos self loop!”

      Hy frons waarskuwend. “Sjjt,” sê hy saggies en skud sy kop. Hy verbaas hom oor hoe lig sy is. Niks meer as ’n arm vol nie. Sy moet baie diep slaap want nóg die gepraat, nóg sy hantering van haar, maak haar wakker. Nes Nicky, val haar kop slap teen sy bors en hy dra haar die trap op.

      By haar bed gekom, moet hy akrobatiese toere uithaal om die beddegoed weg te trek en haar op die matras neer te lê. Die geskommel maak haar halfwakker en haar hand gryp angstig na die voorkant van sy hemp.

      “Toe maar,” sus hy. “Dis net ek. Julle het op die bank aan die slaap geraak.”

      Sy knip haar oë, maar kry nie gefokus nie. “Nicolas?”

      “Ja.” СКАЧАТЬ