Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ help haar, trek die ander sokkie af.

      “Die storm,” sê sy en krul weer op, haar wang diep in die kussing.

      “A,” sê hy. “Dis waarom jy my sokkies dra. Dis gerusstellend as daar ’n storm is.”

      Sonder om haar oë oop te maak, gee sy ’n laggie. “Nee, Nicky was bang. Wou vir jou wag.”

      Hy vou die komberse weer oor haar skraal skouers. “Ek het hom ook in die bed gesit. En jy staan nie vannag vir een van hulle op nie. Ook nie môre nie. Jy gaan nou slaap tot Maandagoggend.”

      “H’m,” sê sy.

      Hy raak vlugtig aan die holtes onder haar oë. “Ek is ’n baie selfsugtige man,” sê hy. “Ons verdien jou glad nie.”

      “H’m,” sê sy weer.

      Hy lag, ’n diep, gerusstellende geluid. “Jy hoef nie so vinnig saam te stem nie. Toe, slaap nou, die storm is verby en albei kinders vas aan die slaap.” Hy wil net wegdraai, buk dan skielik af en soen haar op die voorkop nes hy met Nicky gedoen het.

      “Wel,” sê Yvonne toe hy terugkom in die sitkamer. Haar stem is nou yskoud. Sy gee vir hom sy koppie aan en begin vieserig die geduikte, verdrukte kussings op die bank uitklop en regsit. “Was dit nodig om haar boontoe te dra? Liewe aarde, sy kan mos loop.”

      “Sy het baie vas geslaap.”

      “Sy kan wakker word.” Yvonne staan terug en bekyk haar handewerk krities. Haar oog val op die twee Milo-bekers en sy tel dit vieserig op en sit dit op die skinkbord neer. “Hier gesit en Milo drink. Ek dog jy het die kinders verbied om in die sitkamer te eet?”

      “Nicky was bang vir die storm,” sê hy gelykmatig. “Hy wou hier vir my wag.”

      “Sy is glad nie streng genoeg met die kinders nie.”

      “Hoe sal jy weet, Yvonne?” vra hy, sy stem nog sag, maar ’n gevaarlike blik in sy oë. “Sy het ’n wonderlike slag met die kinders.”

      Sy buk af, bestudeer die bekleedsel van die bank en krap met een lang vingernael aan ’n plekkie. “Dit lyk my hulle het hier gemors.”

      “Dit maak nie saak nie.”

      “Hoe kan jy so sê?” Sy wys na die bank. “Hierdie duur materiaal.”

      “Dis totaal onbelangrik. Al wat belangrik is, is dat Nicky bang was en dat sy hom getroos het. Ek gee nie ’n snars om vir die bank nie.”

      Sy besef dat sy te ver gegaan het en vly haar neer in een van die leunstoele. Haar syerige rok trek effens te hoog op, maar sy doen niks om dit weer af te trek nie. “Natuurlik,” koer sy. “En dis vir jou belangrik. Dat sy die kinders versorg.”

      “Vanselfsprekend. Dis die enigste prioriteit.”

      “En is hulle nou aan die gesond word?” vra sy lieftallig. “Hierdie kindersiektes is so lastig. Gelukkig het ek as kind pampoentjies gehad.”

      “Ek ook. Olivia ook, anders sou ek haar dadelik weggestuur het. Dis erg genoeg dat ek …”

      Sy loer na hom oor die rand van haar koppie. “Uiteindelik sal jy haar tog moet wegstuur,” sê sy.

      “Wat bedoel jy?”

      “Wel …” Sy gooi haar een arm oor die rugleuning sodat haar skouers en veral borste op hulle beste vertoon. “As jy trou …”

      Hy kyk nie eers na haar nie. “Dis wat sy beoog, ja.”

      Haar oë skiet vlamme en sy sit vorentoe, die sensuele beeld nou vergete. “Wat het jy nou net gesê?”

      “Sy wil hê ek moet trou,” sê hy mymerend. “Sy dink dit sal die beste wees vir die kinders.”

      Sy ontspan merkbaar. “Sy is natuurlik reg.” Haar stem is warm, skielik is sy nie meer so hatig teenoor Olivia nie. “En goeiste, as ek geweet het die kinders is so siek … Ek sal môre na ’n speelgoedwinkel gaan. Legkaarte, speletjies – iets om hulle besig te hou. Hoe kon Vonnie haar poppies so afgeskeep het?”

      Hy kyk haar takserend aan. “Hulle is nie poppies nie, Yvonne. Hulle is mense – weliswaar klein – maar mense.”

      “Ag,” sê sy dartelend. “Dis sommer ’n liefdesnaampie. Jy weet wat ek bedoel.”

      Hy staan op. “Dit word laat. Ek weet jy het nie ver om te ry nie, maar …”

      Sy staan ook op en kom nader. Met haar hande op sy skouers kyk sy diep in sy oë. “Wil jy nie hê ek moet oorbly nie?”

      Hy kyk af in haar gesig. Die swaar grimering om haar amandelvormige oë het in die loop van die aand effens gesmeer. In die vou van die ooglid sit streperige aanpaksels en haar wimpers lyk korrelrig, asof sy skoenpolitoer daaraan gekoek het. Hy kan nie help nie om dit te vergelyk met die dik, sagte wimpers wat op Olivia se slapende wange gelê het toe hy haar boontoe gedra het, haar kop so vertroulik en slap teen sy bors …

      Hy knip sy oë vinnig. “Ek het onderneem om vanaand na die kinders te kyk,” sê hy saaklik. “Olivia het ’n week laas ordentlik geslaap.”

      Haar oë vernou vinnig, maar sy vly haar stewiger teen hom vas. “’n Ander aand dan,” fluister sy en knibbel aan sy oor.

      Hy ruk sy kop weg. “Kom, ek stap saam na jou motor toe.”

      Sy laat haar nie so maklik afsit nie. Hy help haar om haar jas aan te trek, stap saam na haar motor toe en sluit vir haar oop, maar sy klim nie dadelik in nie. Sy vou haar arms om sy nek en lok hom nader met ’n halfoop mond. Hy soen haar, maar haar parfuum is vir die eerste keer vir hom te sterk, hy voel hy gaan daarin verstik. Olivia het geruik na seep en sjampoe, dink hy verward. En na blomme. Iets ligs en skoons.

      “Lekker slaap,” sê Yvonne vir hom, klim in en ry weg.

      Hy sien haar hand deur die venster soos sy vir oulaas waai voor sy by die hek uitry en dit geruisloos agter haar toeskuif. Toe pluk hy sy sakdoek uit sy sak en vee hard oor sy lippe. Hy weet nie hoekom hy vanaand so anders voel nie. Yvonne was so oorweldigend, so … gróót. Hy het dit nog nooit vantevore gedink nie, maar vanaand was alles omtrent haar te groot. Sy het groot hande en daardie lang rooi naels … Hy skud sy kop en neem ’n paar diep teue van die koel, nat lug. Sterre is sigbaar tussen die laaste donker wolke wat begin opbreek en losrafel. Olivia het sulke netjiese, fyn hande. Haar naels is altyd kort en ongeverf. Alles omtrent haar is klein en fyn en netjies.

      Nicolas stap vinnig in die huis in, sluit die deur en neem die skinkbord kombuis toe. ’n Halfuur gelede was hy doodmoeg, nou is hy skielik wawyd wakker en vol ontstellende gedagtes. sy dra nie vir die kinders duur speletjies aan nie, sy bou vir hulle ’n boomhuis. Sy drapeer nie haar lyf in ’n leunstoel nie, sy gly met die trapreling af. En veral vly sy nie ’n swaar, sensuele, ooraangetrekte lyf teen hom aan nie, sy lê in ’n slap, opgekrulde bondeltjie teen sy bors …

      Hy skakel die ligte af en spring die trappe twee-twee op. By die kinders is alles rustig. Emma het al haar beddegoed afgegooi en hy maak haar weer toe. Nicky slaap soos ’n klip, sy gesiggie koel. Nicolas hou die kinders se deure oop sodat hy hulle sal kan hoor en wil net na sy kamer toe СКАЧАТЬ