Christine le Roux Omnibus 2. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ook oulik.”

      Hy glimlag breed. “Is dit so?”

      “Ek kan vir jou haar telefoonnommer gee,” bied sy aan. “As jy bedags wil bel, sal jy haar seker in die hoofgebou kry. Ons het nie telefone in die rondawels nie.”

      “Ek wed die mans trap die paadjie uit na háár rondawel toe.”

      “Nie meer as na myne toe nie,” sê sy suur. “Dis nie of hulle kieskeurig was nie, onthou. Ek en Alet was die enigste twee jong meisies. Mevrou Bezuidenhout wat by die ontvangs gewerk het, was getroud.”

      Hy sug. “Dit sal ook nie help om haar te bel nie, sy is so ver. Dis nie of ek haar kan uitnooi vir ete nie.” Hy kyk af na haar toe. “Hou sy van teater of van fliek?”

      “Ek weet nie.”

      “Nou ja,” sê hy en draai weg na die huis toe. “Miskien kom sy gou weer. Nooi haar asseblief weer om hier te bly as sy in die stad is.”

      Sy ruk haar op en loop weg en ’n hele paar dae lank broei sy. Alet het nie goed klaargekom met die kinders nie, vertel sy haarself. Sy was vriendelik genoeg, maar sy is nou net een van daardie soort meisies wat kinders nie raaksien nie. Sy kon nie met hulle praat nie. Toe Olivia haar gevra het of sy vir die kinders hulle slaaptydstorie wil lees, het sy laggend bedank en liewers onder in die sitkamer met Nicolas gesit en gesels tot Olivia die kinders in die bed gesit het.

      Maar Olivia kan nie lank oor iets ongelukkig bly nie en nadat sy haarself streng aangespreek het oor haar onlogiese getob, vergeet sy daarvan. Die lewe is eintlik die rustigste as dit sy en Nicolas en die kinders is, besluit sy.

      Een middag het sy net haar hare gewas toe hy huis toe kom, en die kinders storm oudergewoonte af om hom te groet. Sy kam eers haar hare en besluit dis nog warm genoeg, sy kan dit in die son gaan droogskud. Toe sy bo-aan die trap staan, kyk sy na die reling en die drang om daar af te gly, word te sterk. Sy hang haar een been oor en gly.

      Nicolas, wat in die portaal uitgekom het, staan haar verstom en aankyk toe sy tot onder gly en ligweg afspring.

      “Liewe land, Olivia,” sê hy. “Nie eers die kinders doen dit nie.”

      “Ek normaalweg ook nie,” verweer sy haar. “Ek wou net voel hoe dit voel.”

      “As Nicky dit sou probeer nadoen, kan hy sy nek breek.”

      “Hy sal nie,” sê sy koel. “Ek het hulle verbied.”

      “Al doen jy dit self?”

      “Hulle ’t my mos nie gesien nie!”

      Hy skud net sy kop en kyk af na ’n brief in sy hand. “Ek wou jou net vertel dat my suster môre kom. Sy kan ongelukkig net een aand oorslaap, maar sy wil natuurlik graag die kinders sien en hulle nuwe nefie vir hulle wys.”

      “Haai, het sy ’n baba?”

      “Ja.”

      “En jy wil hê ek moet my gedra?”

      Hy kyk haar stadig op en af. Sy is kaalvoet en van al die speel in die tuin is haar kaal bene ’n goudbruin kleur. Sy dra ’n denimkortbroekie wat moontlik vir Emma sal pas en hieroor ’n wit hempie wat met ’n stomp skêr afgesny is sodat haar midrif uitsteek wanneer sy beweeg. “Wel …” begin hy taktvol. “Sy is, soos jy kan verstaan, nogal besitlik teenoor die kinders. Besorg. Dit sal help as sy dink hulle is in …” Hy swyg terwyl hy soek na die regte woorde. “In volwasse hande.”

      “Ek moet dus volwasse aantrek,” sê sy. “Nie met die trapreling afgly nie.”

      “Presies.”

      Toe hy die volgende middag met sy suster van die lughawe af kom, wag Olivia hulle in. Sy dra ’n moulose somerrok – die blou van haar oë – sy is gegrimeer, haar hare is opgekam en sy voel tevrede toe sy ’n geamuseerde flikkering in Nicolas se oë sien.

      Sy suster lyk glad nie soos hy nie behalwe miskien vir die donker oë. Sy is korter, effens geset, maar aantreklik en baie vriendelik. Olivia kry nie eintlik kans om met haar te praat nie, want die kinders loop haar omtrent onderstebo en is totaal betower deur die klein babatjie.

      Hulle gaan sit op die sonstoep, waar Katie vir hulle tee bring. Linda lê die kleintjie op die bank langs haar neer sodat die kinders hom van kop tot tone kan bekyk. Emma maak vertederende geluidjies oor die voetjies en vingertjies. Nicky staan net in stomme verbasing en staar.

      Omdat die geselskap hoofsaaklik oor familie gaan, sit Olivia net en luister. Dit doen haar goed om die kinders so ontspanne en gelukkig te sien en sy geniet hulle verwondering oor die baba. Hulle wil hom nie ’n oomblik onder hulle oë laat uitgaan nie en toe Linda boontoe gaan om hom te bad, gaan albei saam. Olivia moet sukkel om hulle self in die bad te kry en slaag net daarin toe Nicolas sê Linda moet nou die baba voed, maar na die tyd gaan almal saam in die eetkamer eet en sal hulle weer hulle tante sien.

      Maar selfs aan tafel is dit of hulle steeds droomverlore is oor hierdie nuwe verwikkeling in hulle lewe.

      “Sal ons met hom kan speel?” vra Emma.

      “Nog nie nou nie,” sê Linda goedig. “Hy is nog heeltemal te klein, maar hy sal groter word. As julle weer op die plaas kom, sal julle sien.”

      “Waar ’t jy hom gekry?” vra Nicky ernstig.

      Olivia gee ’n laggie en kyk na Nicolas, wat effens ongemaklik lyk.

      “Ek is mos met oom Jaco getroud,” verduidelik Linda. “Julle onthou mos, julle was dan daar.”

      “Natuurlik,” sê Emma beterweterig. “Ek was blommemeisie.”

      “Nou ja,” sê Linda rustig. “As ’n mens getroud is en daar is ’n mamma en pappa, kan jy ’n baba kry.”

      Die kinders absorbeer hierdie inligting en vra nie verder uit nie. Olivia sukkel om hulle in die bed te kry omdat hulle te opgewonde is. Sy moet hulle verseker dat die baba nou slaap en eers die volgende oggend weer sal wakker wees en dat dit dus ’n goeie idee sal wees as hulle ook nou slaap.

      Toe sy uit hulle kamer kom, wag Linda vir haar. “Gaan jy ook nou ondertoe?” vra sy.

      “Nee.” Olivia skud haar kop. “Julle het baie om oor te gesels. Ek gaan julle alleen laat.”

      “Nicolas praat nou oor die telefoon,” sê Linda. “Ek kan bietjie by jou kom gesels.”

      In Olivia se kamer maak sy haar tuis in een van die leunstoele en begin uitvra. Sy is ’n baie gemaklike soort mens en dis nie lank nie voor Olivia haar alles vertel van die wildplaas, die lewe saam met Nicolas en die kinders, die boomhuis, alles. Linda luister aandagtig, vra net nou en dan ’n vraag, veral toe Olivia vertel hoe angstig Nicky aan die begin was wanneer sy hom by die kleuterskool gaan haal het.

      “Ja,” sug sy toe Olivia klaar is. “Die arme goedjies is deur baie trauma.” Haar oë verskerp. “Maar baie lief vir jou, kan ek sien. Nicky hou altyd aan jou vas.”

      Olivia frons. “En dis verkeerd. Soos ek die saak sien en wat ek ook vir Nicolas gesê het, is dat hy moet trou. Die kinders het ’n vaste, permanente ma nodig.”

      Daar СКАЧАТЬ