Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en ’n kortbroek wat tot onder sy knieë strek. Maar daar is iets geforseerds aan sy vriendelikheid. Hy steek sy hand uit. “Ek is Armand. Armand Naudé.” En dan, soos almal op Hotel Njala, kry hy ’n titel by: “Ek en Adéle raak binnekort verloof. Ek besit Pendula-wildtuin naby Sabi-Sabi, links op die Skukuza-pad.”

      Sy neem sy hand en skud dit. Dit is ’n pap handdruk, asof hy aan haar raak maar ook nié.

      “Aangename kennis. Ek is Sonja Daneel. Of so sê my aansoekvorm.”

      Hy glimlag styf. “Ek het gehoor, ja. Ek is só jammer oor wat met jou gebeur het.”

      Sy lig haar skouers. “Ek kon net nie langer in daardie kamer bly nie. Ek was moeg daarvoor om myself jammer te kry, toe kruip ek uit my skuilplek!”

      Armand lag. “Skuilplek? Klink of jy ’n roofdier is?”

      “Wie weet? Dalk is ek soos ’n wolf of ’n ding.”

      Die glimlag verdwyn van sy gesig af. “Dan het jy ook gehoor?”

      “Wat gehoor?” vra Sonja.

      “Dat hier glo ’n wolf in die bosse is.”

      “Ek het hom gesien,” sê Sonja.

      Armand kyk ondersoekend na haar. “Gesien?”

      “Dis al wat ek onthou van voor my ongeluk. Daar het ’n wolf in die pad gestaan.”

      “Maar daar is mos nie wolwe in Hazyview nie.”

      “So sê luitenant Nolte ook, maar ek weet wat ek gesien het.”

      Armand knik. “Goed. Interessant. Maar, uhm . . .”

      “Jy glo my nie?”

      Hy skud sy kop. “Dis nie wat ek gesê het nie. Oom Jan het ook dikwels van die wolf gepraat. Hý sien hom gereeld as hy nie te suur is nie.” Armand praat sagter. “Ons dink almal die oom is bietjie koekoe. Maar hy hou vol dat hier ’n wolf is. Dit is immers hoekom die plaas se naam eers Wolwedans was.”

      Twee toeriste stap verby en Armand groet hulle op Duits. “Goeienaand. Die toer Pendula toe vertrek môreoggend halfvyf. Mens sien die beste diere voor die son opkom. Ons kry mekaar by ontvangs.”

      Die man en vrou vra ’n paar vrae en verwys na die toerbrosjure in hulle hand. Sonja verskoon haar.

      “Ons sien mekaar weer! En sterkte met die gesond word. Ek hoop jy onthou vinnig!” roep Armand agterna.

      Armand. Adéle se verloofde. Sy het haar Adéle se toekomstige eggenoot anders voorgestel – ’n sterker man wat haar kan beheer. Wat die leiding kan neem. Soos Ryno.

      Sy skrik vir haar eie gedagtes. Soos sy Adéle opgesom het, sal sy haar nie met toergidse ophou nie. Hulle is seker te ver benede haar. Of dalk is haar indrukke van Adéle verkeerd.

      Sonja kyk na die swembad. Sommige gaste dwaal nog daar rond en ’n kroegman dra drankies aan. Daar is ’n gazebo net bokant die swembad waar enkele mense rondtalm met drankies in die hand. Iemand vee met sy vinger oor ’n iPad. Alles spreek van luukse gemak en sofistikasie.

      Sy stap oor ’n houtbruggie waaronder varings groei en ’n klein stroompie kabbel. Op die bodem van die stroompie wat uitgesement is, is daar rivierklippies ingelas. Tropiese plante hang breëblaar in die water en ’n naaldekoker met bloedrooi vlerke sit op een van die blare wat liggies heen en weer beweeg.

      Dan arriveer Sonja by die rivierklippaadjie wat ook onder haar kamervenster verbyloop. Sy gaan staan.

      Van hier af lyk dit nog meer indrukwekkend as van daar bo. Alom tros bougainvilleas met rooi, pers en pienk blomme oor die mure en hier en daar staan ’n piesangboom. Daar is orals ligte langs die paadjie, sodat dit ’n sprokiesatmosfeer het. Sy onthou hoe Ryno die ligte kamtig “aangeskakel” het netnou, en glimlag. Links draai daar kort-kort paadjies na bungalows en ander dubbelverdiepinggeboue af, en aan die regterkant is daar nog kamers. Dit is regtig ’n geweldige groot hotel.

      Diana Joubert kom van voor af aangestap, haar houding gespanne. Sy kyk vinnig links en regs, pluk hier aan ’n takkie, tel daar ’n papiertjie op en gee opdragte aan werkers wat vinnig met handdoeke oor die arm of skinkborde vol sjokolade die kamers gereed maak vir die aand.

      “Maar kyk wie het opgestaan! Ek is bly jy loop ’n bietjie rond, Sonja.” Diana kom nader gestap. “Die dokter kom weer môreoggend. Ek neem aan jy sal nog tot môreaand buite aksie wees.”

      “Nee, mevrou Joubert. Ek wil graag môreoggend begin werk.”

      “Jy hoef nie.”

      “Ek wil graag. Dit sal my aandag aftrek. Ek is seker die pleisters sal môre afkom. Ek sal julle darem nie in die skande steek deur soos ’n zombie te lyk nie.”

      Diana haak by haar in en hulle stap saam in die rigting van die woonhuis wat grens aan die hotel. “Ek weet dit klink dalk vreemd, maar . . .” Sy gaan staan. “Onthou jy darem nog wat die pligte van ’n ontvangsdame is?”

      Sonja knip-knip haar oë. Die pligte van ’n ontvangsdame. Dit wat sy skynbaar die afgelope vier of vyf jaar by ander hotelle gedoen het. Onthou sy dít darem?

      “Ek moet gaste verwelkom, ek hanteer besprekings, ek teken gaste in en ken kamers toe, ek neem boodskappe en gee dit aan gaste, bespreek toere en help toeriste om hul dae te beplan. Ek beantwoord enige vrae oor die hotel en hanteer probleme. Ek moet ook nog roetes . . .”

      Diana haak weer by haar in en kry saam met haar koers na die woonhuis toe. “Genoeg. Jy het dít darem nie vergeet nie. Hoewel die werk van ’n ontvangsdame by Hotel Njala meer vereis as net die gewone – soos ons destyds met jou bespreek het tydens jou onderhoud.”

      “Al wat ek van die onderhoud onthou, is . . . vaagweg . . . julle vier gesigte voor my. En Jan Joubert . . . uhm, u man, wat na die tyd gesê het ek het die werk.”

      Sy voel hoe Diana verstyf. “Wel. Ja. Dit is nie eintlik hoe ons dinge hier doen nie, maar . . . my man het destyds seker besluit om die kar voor die perde te span. Terloops, jou getuigskrifte is indrukwekkend. Jy het die regte kwalifikasies, jou lektore het goeie verslae oor jou geskryf en jou punte was hoog. Jou werkgewers is ook vol lof oor jou. Maar jy was glo maar baie op jou eie. ’n Eenkantmens, volgens sommige briewe.”

      “Ek sal hulle graag wil skakel en uitvra oor myself.”

      “Hulle nommers is op jou aansoekvorm.”

      Wie was in haar lewe? wonder sy. Net Pietman? Die vreemde naam op die aansoekvorm onder “vriend”. Sy dink aan die hand in hare met die ring met die rooi steen – langs die graf.

      “Stap voor.” Diana beduie na die deur waarop staan: Private/Privaat.

      Dit is meteens asof ’n angs Sonja beetpak en ’n hand om haar keel sluit. Paniek neem van haar besit, wil haar versmoor.

      Diana merk skynbaar niks op nie. Sy maak die deur wat uit ontvangs lei oop en wag dat Sonja moet instap. Maar al probeer sy hóé, sy kan haarself nie sover kry om dit te doen nie.

      6

      Sonja bemerk die СКАЧАТЬ