Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die eetkamer sonder ’n verdere woord. Die kos is besig om in haar keel op te stoot. Sy hardloop deur ontvangs na buite, en daar gooi sy op. Sy hoes en huil en bring op, alles tegelyk.

      Baie later eers bedaar sy. Sy loop na ’n gastebadkamer toe en spoel haar mond uit, was haar gesig en raak liggies aan die pleister oor haar wang.

      Sy stap haastig met die rivierklippaadjie af in die rigting van die swembad, maar sy loop verby dit en ook verby die bamboesriete wat ’n gordyn vorm teen die res van die tuin tot op die groot grasperk.

      Onder ’n papajaboom sak sy inmekaar. Haar enkel is weer seer en haar skouer pla haar steeds, maar dis die hoofpyn wat nou oorweldigend is.

      Sy lê later op haar rug en kyk na die sterre tussen die boomtoppe. Selfs hier krioel dit steeds van apies wat van tak na tak spring. Insekte swerm om die ligte. Iewers vlieg ’n uil op. Tyd gaan verby. Dalk ’n kwartier, dalk ’n halfuur.

      Sonja haal weer ’n slag diep asem. Sy ruik aanhoudend frangipani en verrotte blare en maanblomme.

      Die volgende oomblik hoor sy ’n spuitgeluid reg langs haar. Toe reën fyn druppeltjies oor haar neer. Die sproeiers het aangegaan, maar sy gee nie om nie. Dit koel haar af.

      Sy lig haarself op en vou haar arms oop. Die druppels is genadiglik koel en maak haar weer behoorlik wakker.

      Toe eers merk sy hom op. Ryno Lategan staan by die kraan waaraan ’n tydsmeganisme gekoppel is wat die sproeiers laat aangaan. Hy verstel daaraan en glimlag.

      “Kry jy nou lekker?” Sonja voel hoe die druppeltjies teen haar voorkop afloop.

      “Lekker is verskillende dinge vir verskillende mense.”

      “Nou wat is vir jou lekker, Ryno?”

      Hy grinnik en kyk op na die sterre. “O sherbet, ek kan jou báie, baie lank daarmee besig hou.”

      “Gee my die kort weergawe.”

      “Ek kry lekker as ander mense like wie hulle is. As hulle net hulleself is. En as hulle lag. Of smile. Soos jy, nou.” Hy maak sy mond groot oop en lag terselfdertyd.

      Hy stap nader en lag steeds. Dis die glimlag van iemand wat sorgeloos deur die lewe gaan en nie ’n duiwel omgee wat hy doen of hoe hy dinge sê of wat enigiemand van hom dink nie. Hy stap rustig deur die sproeiers tot by haar.

      En kom kniel langs haar. “Koel genoeg, Skiewies?”

      Sy wil hom iets toevoeg. Sy wil vir hom skree dat sy voel of sy in die hel was netnou by die Jouberts en dat dit meer as koue water sal vat om haar te troos. Maar sy gesig is naby hare en sy oë raak bekommerd toe sy nie antwoord nie. Ten spyte van alles wat sy wil sê, knik sy.

      “Ja. Dis . . . koel genoeg.”

      Hy kom orent en steek sy hand uit, dan trek hy haar orent. Vir ’n oomblik staan sy teen hom en raak bewus van sy hart wat vinnig klop en die warmte van sy nat lyf.

      Hy los haar en stap weg. Hy hou sy kop oor een van die sproeierkoppe sodat die water sy hare papnat maak en oor sy gesig stroom.

      “Het jy al gewonder hoe haal visse asem? En wie die eerste toebroodjie gemaak het?”

      Sy skud haar kop. “Ekskuus?”

      “Dis waarvan ek hou, om sommer kaf te praat en te jol en berge te klim en te vergeet van reëls en regulasies. Dis ongeflippenlooflik lekker om in ’n ballon te ry of op ’n quadbike te wees of te river-raft. Ons moet dit alles eendag doen.”

      “As dit my sal help om my geheue terug te kry, miskien, ja.”

      Ryno vee oor sy hare sodat dit oor sy voorkop val. Dit maak sy gesig sagter. “Wat sê jy ek word jou bodyguard?”

      “Ryno. Ek is nie op die spyskaart nie.”

      “Ek weet, Skiews. Ek wil ook nie op jou spyskaart wees nie. Ek vra net. Ek wil jou beskerm.”

      “Hoekom? Is ek dan in gevaar?”

      “Hier was aanvalle op die lodges. Adéle laat veiligheidshekke insit by die ingang. En jy is . . .” Hy skud die water uit sy hare, sy gesig nat en vriendelik. “Klein. En baie fyn. En baie, baie mooi.”

      “Lyfwagte vra geld,” glimlag sy terwyl die spanning stadig uit haar vloei.

      Hy stap terug na haar toe. En as hy oorkant haar gaan staan, vee hy die water wat uit haar hare loop van haar wang af. Saggies, baie versigtig. Hy raak aan die pleister op haar wang.

      “Vir jou, mahala, Skiewies.” Hy los haar skielik.

      Hulle staan lank so in die sproeierreën. Elke keer as die straal omtol en hulle tref, grinnik hy. “Moet net keer dat daai straal my nie op die verkeerde plek tref nie. Kan ’n man onkant vang.” Hy lag lekker.

      Iewers skrik ’n klomp hadidas in ’n boom naby hulle en krys. En vir die eerste keer sedert sy met hom deur haar kamervenster gepraat het, voel Sonja ’n klein bietjie gelukkig.

      “Ek sal op die matjie voor jou bed slaap. Ek sal nie aan jou raak nie, ek belowe. Maar iemand moet by jou wees vannag.”

      “Ai, Ryno.” Sy steek haar hande uit na hom en krap sy nat hare deurmekaar.

      “Ja, Skiewies?”

      “Gaan terug koshuis toe en vra jou maats om vir jou beter pick-up lines te leer.”

      Hy raak ernstig. “Is nie ’n pick-up line nie, ek sweer. Ek weet jy dink ek is stjoepit en jy vertrou my so min soos ’n underdone steak. Maar ek is genuine bekommerd oor jou, sonder intensies. Die ander girls by ontvangs het ook gesuffer. Iets hier is nie lekker nie.”

      Die ander ontvangsdames wat so skielik hier weg is . . .

      “Wat het met hulle gebeur?”

      Dit neem lank voor hy antwoord. “Hulle het iets gepraat van ’n spook, maar ek dink hulle was net nie taf genoeg nie.”

      “Wel. Ek is oukei en ek bang nie spoke nie.”

      “Ek slaap op die matjie. En ek snork nie. Al die girls verseker my ek snork nie. Ek sal buitendien nie slaap nie want ek sal jou oppas.”

      Sy voel meteens bewoë, sy weet nie hoekom nie. Na die aggressiewe atmosfeer netnoumaar tydens die ete, wil sy eintlik huil van verligting dat hier iemand is wat haar wil help op só ’n manier.

      Hemel, sy hou van Ryno. Sy hou van die gees in hierdie lyf wat lankal dié van ’n man is, maar wat nog seun wil bly. Sy hou van sy opregtheid en sy jeug en sy vriendelikheid en sy eerlikheid.

      “Ek sal jou oppas, Skiewies.”

      Sy skud haar kop en vee saggies oor die ligte stoppels aan sy wang. Hy gee ’n hartseer glimlag, asof hy geweet het sy gaan weier.

      Die hadidas fladder in die boom. Iewers skree ’n nag-apie.

      “Lekker slaap, Skiewies. Kyk na jouself.”

      “Lekker slaap, Ryno. Kyk na jouself.”

СКАЧАТЬ