Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ pleinweg Ryno.”

      Sy maak keel skoon. “Goed. Ryno.”

      “Nee, ek bedoel, dit klink so half, ek weet nie, onmoontlik.”

      “Ek was in ’n motorongeluk. Ek het ’n helse stamp teen my kop gehad. Dus is ek bietjie . . . deurmekaar.”

      Hy kyk ondersoekend na haar.

      “As jy dink ek maak of ek siek is, het ons niks verder vir mekaar . . .” Sy wil die venster toemaak

      “Whoa-whoa-whoa, girl. Chill. Ek joke! Vir wat’s jy so uptight? Laat loop jou battery bietjie af, man!”

      Sy skep asem. “Sou jy nie ook gespanne gewees het as jy in ’n motorongeluk was en skielik onthou jy niks nie?”

      ’n Ongemaklike stilte sak tussen hulle neer en hy kyk na haar asof sy ’n wese van ’n vreemde planeet is.

      “Bliksem,” sê hy saggies.

      “Ekskuus?”

      “Nee, ek sê maar net . . . Jy is, uhm, baie mooi.”

      Sy kyk lank na hom. Hy krap weer deur sy hare. Al ken sy hom nog net ’n paar oomblikke, hou sy meer en meer van hom. Hier is darem iemand wat glimlag, wat vriendelik en informeel is in hierdie donker kasarm van ’n hotel.

      “Nice try, Ryno.”

      Hy lag weer. “Hulle het jou teen my gewaarsku, het hulle nie?”

      “Moes hulle?”

      “Ek’s nie soos hulle sê ek is nie.”

      “En hoe sê hulle is jy?”

      Hy trek sy skouers op. “Losgat. Guy met die girls. Gryp enigiets wat ’n rok dra, daai soort tjol. Maar ek is nie so nie.”

      Hy laat haar weer dink aan ’n skoolseun en hy praat boonop soos een. “Ek vat jou woord daarvoor.”

      “Sê my naam. Toe. Sê my naam.”

      Sy glimlag. “Ryno.”

      Hy krap weer deur sy hare en draai ’n slag in die rondte. “Flippit. Niemand het dit nog ooit só gesê nie. Waar val jy uit, girl?”

      “Steiltes in Nelspruit. Ek wil binnekort teruggaan en kyk presies waar ek vandaan kom.”

      “Nee, man, ek bedoel . . .” Hy lag en trek sy skouers op, dan steek hy sy hande in sy kortbroek se sakke. Hy kyk voor hom op die grond en speel met sy voet oor die klippies in die rivierklippaadjie.

      “Onthou jy rêrig niks,” en dan amper as ’n nagedagtenis, “uhm, Sonja?”

      “Hoekom sê jy my naam só?”

      “So . . . hoe?”

      Sy sug. “Asof jy nie daarvan hou nie.”

      “Nee, ek bedoel, dis so half . . . jy weet, formeel. En buitendien, jy sê self jy weet nie of dit regtig jou naam is nie. Dis te formeel vir jou.”

      “Nou wat moet my naam dan wees, meneer Lategan?”

      Hy lag uit sy maag. Dis ’n halwe heserige, sexy laggie. “Nou klink jy nes in die outydse radiostories. Meneer Lategan. Lyk ek vir jou soos ’n meneer?”

      “Is jy ’n meneer?”

      Hy vee met sy hand oor sy bors. “Toe ek netnou in die stort gekyk het, ja, baie beslis. En met ’n moerse houding.”

      “Te veel inligting, Ryno!”

      “Sorry, man. Ek’s maar so gemaak en gelaat staan. Ek’s meer saam met my buddies in die veld as hier, dan vergeet ek partykeer hoe om met vroumense te praat.”

      “Wel, lyk nie vir my of jy probleme het nie.”

      Hy lag. “Sê jou wat, Skiewies. Ek kom gou op daar na jou toe.”

      Die hoofpyn is skielik weg. Sy kyk verbaas af. “Wat het jy my genoem?”

      “Skiewies. Jy gaan mos by ontvangs werk en dis ’n skiewie-job. Buitendien, jy’s mos ’n vrou sonder naam. Nou gee ek jou ’n cool naam wat by jou pas.” Hy gee weer die hees, mooi laggie. “Skiewies.” Hy vryf oor sy ken. “Hmm. Pas by jou. Mooi naam vir ’n cool girl. So, wat sê jy, Skiewies? Ek kom gou op daar na jou toe en ons chat. Ek help jou om die verlede uit te sort. Ek karnuffel jou kop so bietjie – ek’s goed daarmee – en als is weer in posisie.”

      Vir die eerste keer vandat sy hier aangekom het, lag Sonja hard.

      Hy skud sy kop en kyk om hom rond. “Is ek so stjoepit?”

      “Nee, man, ek . . . lag sommer.”

      Die woorde vloei nou makliker – vir die eerste keer kan sy ontspanne en informeel praat, nie die strak sinne wat tot dusver uit haar mond gekom het nie. As dit is hoe sy wás, hou sy baie meer van hierdie Sonja. Die een wat hierdie ou met sy swart hare en sterk arms en fris lyf en stewige bene in haar wakker maak.

      Skiewies.

      Sonja kyk na hom. Agter hom gaan die rivierklippaadjie se liggies een vir een aan. En soos hulle aangaan, klap hy sy vingers. “Sien jy? Ek maak magic, Skiewies. Jy moet glo aan magic. Laat jouself net gaan, dan lag die engeltjies vir jou.”

      Die laaste liggies gaan agter hom aan, dan buig hy vir haar. En sonder dat sy haarself kan keer, klap sy hande.

      Hy kyk verbaas op. “Wow. Ek dag jy is ’n kloosterkoek en hier . . .” Hy lag. Hy kyk om asof hy wil seker maak die liggies is almal aan.

      En sy hou op met handeklap en wonder: Wat besiel my? Hoekom doen ek dit? Is dit hoe ek was? Op vyf-en-twintig soos ’n skoolmeisie op haar eerste koshuisafspraak? Maar wie is hierdie ander meisie dan? Die een wat so formeel praat en wroeg en haar bekommer oor elke geluidjie wat sy hoor?

      “Kan ek opkom, Skiewies?” vra Ryno.

      Sy skud haar kop. “Ek dink nie dis ’n goeie idee nie. En buitendien, ek is in genoeg moeilikheid. As Adéle jou in my kamer kry, is ek hier uit nog voordat ek hier begin het.”

      “Ag, ek kan Adéle hanteer, man. Sy eet soos ’n budjie uit my hand.”

      “Nee.” Sy glimlag. “Soet wees.”

      “Sorry, girl, dis in my genes. Ek kan nie soet wees nie. Die lewe is te kort daarvoor en dis heeltemal te boring.”

      “Koebaai, Ryno.”

      “Naait, Skiewies.”

      Sonja maak die venster toe. Haar hart klop vinnig. Daar is ’n gloed oor haar wange soos ’n koshuisdogter wat pas deur die skool se rugbykaptein raakgesien is en uitgevra is na ’n dans toe.

      Sy staan lank so langs die venster met haar rug teen die muur. Sy glimlag. Hemel, sê sy vir haarself, wat het hier gebeur? Ek ken die man skaars! Hy is duidelik ’n СКАЧАТЬ