Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Ryno loop tot by haar en skud die water uit sy hare. Dit reën oor Adéle, wat haar oë knip maar geen verdere reaksie toon nie. Maggie staan eenkant en onderdruk ’n glimlag.

      En langs Conrad kyk Berta ook nou skaamteloos na Ryno. “Jeez. Hy mag maar.”

      Conrad reageer nie. Hy hou net die klein drama dop wat voor hulle afspeel.

      Ryno neem die hemp stadig uit Adéle se hande. Met die neem, raak hy liggies aan haar hand en streel met sy wysvinger oor haar regterhand se kneukels. Adéle trek haar hand vinnig opsy. Maggie sien dit en kyk weg. Ryno trek die hemp tydsaam aan, sy lyf nog nat, sodat dit aan sy bolyf vaskleef.

      “Ryno.” Adéle kyk stip na hom. “Jy is nog net hier omdat ek jou beskerm. Oortree weer ’n reël en jy is geskiedenis.”

      Ryno draai na Maggie, wat bloos. Hy knyp haar aan haar neus en gee ’n breë, eerlike glimlag. “Mags. Oortree ek reëls? Ek bedoel, rêrig, girls! Kry ’n flippen lewe!”

      “Nee, Ryno. Jy moet by die reëls hou!”

      Ryno draai terug. “Weet jy wat, Adéle? Jy moet jou hare ’n bietjie laat los hang. Relax. Dis die slowveld hierdie. Ons ry hier in vyfde rat.”

      “Ek weet presies hoe die Laeveld werk. En ek waarsku jou: daag weer laat op, en jy kry jou tweede en laaste waarskuwing. Julle moes al op Graskop gewees het. Amper moes ék die mense vat! Die toeriste wag by Njala. Gelukkig het hulle verslaap. Dit terwyl jy jong meisietjies omklits en wie weet wat met hulle aanvang?”

      Ryno lag. “Jaloers, Adéle?” Hy beklemtoon die “êl”-klank in haar naam, Adêh-êhl.

      Sy vee die druppels van haar gesig af. “Niemand is onvervangbaar nie.”

      Ryno kyk na haar, dan leun hy vorentoe en met sy hemp se los punte vee hy die res van die water van haar wange af. Sy bolyf raak kortstondig aan haar borste. Adéle verroer nie ’n spier nie.

      Toe stap hulle na waar die meisies in die Hotel Njala-voertuig wag. Conrad hoor Ryno vra: “Ek hoor hier kom nuwe talent?”

      “Sy is reeds hier,” sê Maggie met die wegloop. “Maar sy was in ’n ongeluk.”

      Langs Conrad verskyn daar skielik ’n man met ’n donkerbril en ’n merk aan sy gesig. “Luitenant. Ek is Petrus Lundie. Ek is vanoggend hier beroof. ’n Sersant Van Schalkwyk het my gebel?”

      Berta, wat Ryno nog steeds goedkeurend agternastaar, steek haar hand op. “Guilty as charged!”

      Conrad frons toe Berta terugkyk na waar Ryno in die voertuig klim om te bestuur. “Sersant, die trailer is altyd beter as die fliek. Los die rondkykery en konsentreer,” sê hy onderlangs sodat die toeris nie moet hoor nie.

      Berta sug en sit haar hand op haar hart. “Hy kan soos warm botter deur ’n mes sny.”

      “Ons is hier omdat meneer Lundie aangerand is.” Conrad draai om en lig sy stem. “Sit, meneer Lundie, sodat ons kan gesels.”

      Die voertuig verdwyn om die draai. En iewers, hier diep in Conrad se agterkop, pla iets hom. Maar hy is nie seker wat nie.

      Sonja Daneel het gesê daar was ’n wolf in die pad. Hy het al tevore gehoor van ’n wolf, maar niemand wat hy ken het die gedierte al ooit gesien nie.

      En toe hy gister by Sonja Daneel was, het sy gelyk soos iemand wat wil praat.

      Sy moet oppas. Ryno is ’n wolf op twee bene. Hulle is partykeer gevaarliker as die regte dier. Hy moet tog miskien weer die een of ander tyd ’n draai by Hotel Njala maak. Iets trek hom daarheen terug.

      Maar eers is daar belangriker sake. Hierdie aanvalle op die toeriste moet stopgesit word. Dit is nou sy prioriteit.

      5

      Klippies teen haar ruit. Dit is die eerste ding waarvan Sonja bewus raak toe sy wakker skrik. Sy sit regop en kyk op haar horlosie. Dit is sesuur en besig om skemer te word.

      Sy het gevra dat die luike en gordyne oopgelaat moet word sodat die lig kan inkom. Sy is moeg daarvan om in die donker te lê met slegs haar eie gedagtes as geselskap – en in die donkerte lyk alles buitendien vir haar spookagtig. Elke geluid, elke voorwerp lyk vir haar bedreigend.

      En nou die klippies teen haar ruit.

      Sy staan op. Sy voel darem aansienlik beter as vanoggend toe luitenant Conrad Nolte hier was. Het steeds hoofpyn, maar dit is nou net ’n sporadiese geklop in haar agterkop. Toe sy haar voet neersit, is haar enkel steeds effens pynlik, maar dit kan al haar volle gewig neem.

      Weer die tip-tip-geluidjies, reëlmatig, asof iemand daar onder met gereelde tussenposes na haar venster toe mik.

      Sy loop tot by die venster. Dit is besig om skemer te word oor Hotel Njala en die eerste ding waarvan sy bewus word, is die apies wat in die bome rondskarrel buite haar kamervenster.

      Sy maak die venster oop. En ’n neut tref haar teen haar bors. Sy kyk af.

      Hy staan onder haar venster. ’n Jong man met pikswart hare en ’n vriendelike, oop gesig. Hy is sterk gebou met breë skouers en swaar wenkbroue. Hy is aantreklik, maar nie popmooi soos die mannetjies wat altyd naweke by hotelle rondhang nie. En hy is manlik. Sterk. Gesaghebbend.

      Hy lyk bekommerd. Hy kyk oor sy skouer soos iemand wat bang is hy word betrap, dan lig hy sy hand en mik weer ’n neut na haar venster.

      Toe sien hy haar.

      “Wat is jou probleem?” vra Sonja.

      Hy laat sy hand sak. Hy dra ’n moulose T-hemp en sy sien die bruingebrande vel en T-hemp wat styf oor sy borskas span. En sy maag wat liggies op en af beweeg soos iemand wat gespanne is.

      Dit neem lank voordat hy praat. Hy kyk net eers na haar. En toe is sy stem donker, mooi en vreemd. Hy praat ’n bietjie te vinnig.

      “Is jy die nuwe skiewie?”

      “Die nuwe wat?”

      “Die skiewie. Die girl wat by ontvangs sit, man?”

      “Moenie vir my man sê nie.”

      Hy staar haar sprakeloos aan, dan: “Sorry!”

      “Wie is jy?” vra Sonja.

      “O. Ek is Ryno. Ryno Lategan. Ek’s die toergids.” Hy vryf oor sy gesig en krap deur sy hare, amper soos ’n skoolseun wat met ’n mooi meisie praat en wie se woorde hom in die steek laat.

      “Ek is glo Sonja Daneel.”

      “Wel, jy is of jy is nié. Watter een is dit?”

      Dit klink so ongelooflik melodramaties as sy dit só sê: “Ek ly aan geheueverlies. Ek was in ’n ongeluk, nou probeer ek onthou wie ek is.”

      “Jy bedoel soos in die soaps?” grinnik hy, maar sy oë lag nie saam nie.

      “Seker. Nie dat ek een van hulle onthou nie, maar ek weet darem wat ’n soap is.”

      Hy СКАЧАТЬ