Wolwedans in die skemer. Leon van Nierop

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gaan stort en dink onder die loom water aan hom. Sy kyk na die merke aan haar lyf, wat nou stadig besig is om gesond te word, en raak aan haar liggaam asof sy raak aan dié van ’n vreemde mens. Ook aan haar borste, ferm en regop. Sy het beslis na haarself gekyk; haar liggaam is in proporsie en haar hare is volgens die jongste mode gesny.

      Sy soek tatoeëermerke, ’n ring deur haar naeltjie, enige teken uit haar vorige lewe. Maar haar liggaam is ’n lei waarop haar lewe nou weer begin. Skoon.

      Sy staan weer ’n rukkie aan Ryno en dink. Hoewel sy hom net van ’n afstand gesien het, is dit asof hy langs haar in die stort staan.

      Sy skrik vir haar eie gedagtes en draai die krane toe.

      Daarna gaan maak sy een van haar tasse oop wat intussen in haar kamer afgelewer is. Sy kyk na die klere van ’n vreemde vrou. Sy kies ’n koel rokkie, want al is die lugverkoeling aan, is sy intens bewus van die bedompige hitte wat deur die venster ingesypel het.

      Sy beskou haarself in die spieël. Die swelling aan haar lip begin sak. Sy voel aan die verband om haar kop en raak aan die pleister oor haar gesig.

      Net voordat sy by die vertrek uitloop, kyk sy na die skaakbord. Die swart pion het ook intussen twee blokke vorentoe beweeg.

      Die spel het begin. Maar wie de hel . . .?

      Sy verlaat die vertrek. Sy weet nie eers behoorlik hoe die hotel lyk nie. Al wat sy onthou, is die groot, wye trappe buite wat soos ’n halfmaan gebou is, waarteen iemand haar uitgedra het op pad na haar kamer toe. En die welige plantegroei. Die breë blare wat oor die paadjies hang. Die soel reuk van frangipani. Die verdwaalde hibiskusblomme wat op die grasperk gelê het. Die reuse-bome wat sambrele gemaak het oor die parkeerterrein.

      Sy is nou in die gang. “Skiewies,” sê sy vir haarself. Sy hou daarvan. Skiewies. Om een of ander rede pas dit by haar. En net vir ’n oomblik hoop sy dat Ryno tog opgekom het en in die gang staan.

      Maar daar is niemand nie.

      Doer aan die onderpunt is ’n groot ou staanhorlosie. Selfs hier waar sy aan die bopunt van die gang staan, kan sy die spokerige tik-tak-geluide hoor. Tik-tak, tik-tak, asof dit die laaste minute aftel na ’n mens se dood toe.

      Of die laaste minute na die herwinning van haar geheue?

      Sy loop stadig na die horlosie toe, dit trek haar aan. Weerskante van haar in die gang hang portrette van wat moontlik die Jouberts se voorsate was, ou mense in swaar portretrame wat humorloos na haar kyk en elke beweging volg wat sy maak.

      Sy ril. Dit voel soos ’n begrafnisstoet – al hierdie dooie mense wat na haar kyk asof na ’n doodskis wat tussen hulle deurgedra word.

      Of sou daar van hulle wees wat nog lewe?

      Op elke gesig is daar ’n verwytende uitdrukking, asof hulle haar hier weg wens.

      Liewe hemel. Wat het sy in haar vorige lewe gedoen? Het sy van iets af weggevlug?

      Dit voel soos ’n ewigheid voordat sy die onderpunt van die gang bereik, dan gaan staan sy voor die horlosie. Dit is halfsewe. In die glas sien sy haar eie weerkaatsing. Een van die gloeilampe het geblaas, dus is die horlosie se gesig swak verlig.

      Sy ril. Hier is iets verkeerd. Dit voel of iemand ’n koue vinger teen haar rug aftrek en sy kry hoendervleis. Sy kyk na die pendulum wat meedoënloos tik. Tik-tak, tik-tak, tik-tak.

      Toe sy opkyk, sien sy die wit, benerige gesig langs hare in die horlosie se venstertjie. Sonja gil en swaai om.

      Jan Joubert staan in die skemer agter haar.

      “Ek wou jou nie laat skrik nie.” Sy stem is amper doods, nes tevore toe hy met haar gepraat het.

      “Ek . . . ek is jammer, meneer Joubert. Ek het nie iemand agter my verwag . . .”

      Hy skud sy kop. “Dit maak nie saak nie. Aandete is halfagt in die eetkamer van die hoofhuis. Jy stap deur ontvangs by die deur in waarop staan Privaat. Dis die ingang na ons huis. Ons wil jou graag almal daar verwelkom.”

      Haar keel trek toe en sy verstaan glad nie hoekom nie. “Goed, meneer Joubert.”

      Hy loop verby haar, maar kyk terug. “Jy moet oppas. Een van die trappe is los. Mens kan maklik jou nek daar breek.”

      Dan is hy weg. Sy hoor hoe hy versigtig teen die trappe afloop.

      Sonja staan lank by die horlosie. Dit is skielik soos ’n lewendige ding. Iets wat asemhaal. Wat met haar praat. Tik-tak-wie-is-jy? Tik-tak-wat-maak-jy-hier? Tik-tak-gaan-weg-indringer, tik-tak-wie-is-jy-regtig?

      Sonja loop na die trappe toe waar Jan om die draai verdwyn het. Sy vou haar arms om haar lyf en loop vinnig met die trappe af.

      Sy onthou te laat van die los trappie en swik amper, gryp net betyds die reling om staande te bly.

      Dit neem ’n rukkie om haar asem terug te kry. Toe loop sy tot onder.

      ’n Swart man sit by ontvangs. Hy knik in ’n groet en Sonja glimlag gespanne en knik terug. Dan loop sy na buite.

      Voor haar strek ’n tropiese tuin asof tot in die oneindigheid. Ver agter is groen plantegroei teen berge waaruit misvingers lui opstyg. Kiaat- en flambojantbome trek haar aandag aan die linkerkant. Sproeiers is besig om die groot grasperke te lawe. Luukse motors staan onder rubber-bome geparkeer en apies swaai van een tak na ’n ander.

      Iewers kloek kalkoene en ’n gelag klink op. Sy kry die reuk van ’n braaivleisvuur.

      Sy loop met die trappe af tot by die helderverligte parkeerterrein. Die skoonheid van die omgewing slaan haar asem weg. ’n Loerie maak iewers sy kô-kô-kô-kô-geluid en dit weergalm in die skemer vallei. Toeriste loop hand aan hand oor die grasperk.

      Sonja vorder tot by ’n digbegroeide paadjie met ’n bordjie wat sê: Swimming pool. Residents only. Daar draai sy regs.

      Parasiete klou aan boomstamme vas, die wortels ontbloot teen die moederboom se stam. Wit wortels en grypende armpies peul uit elke skeur in die stam. Iets skarrel tussen die groot blare rond. Wit maanblomme hang swaar langs haar oor die paadjie. Een val met ’n plonkgeluid voor haar voete en sy kneus die blare met haar skoen.

      Sy raak aan een van die blomme bokant haar en voel die sagte, rubberagtige tekstuur. Dit voel soos wanneer sy wakker word in die nag en sy haar arm verlê het; dan is dit asof sy aan iemand anders se vel raak.

      Ja. Dít onthou sy! Onbenullige inligting. Maar die belangrikste kan sy nie herroep nie.

      Dalk is daar niks om te onthou nie. Dalk is sy net ’n doodgewone mens wat lus gevoel het om in ’n luukse hotel te kom werk. Dalk het sy ’n doodgewone lewe gehad met een of twee kêrels wat sy afgesê het (of wat haar verlaat het?) en wou sy net ’n blaaskans neem.

      Sy moet daardie Pietman bel van wie Diana gepraat het. En sy moet teruggaan na haar oorspronklike blyplek sodra sy vrye tyd het.

      Of dalk hét daar iets gebeur. Iets so verskriklik dat haar geheue dit doelbewus van haar af wegsteek. Dalk is haar geheueverlies indirek ’n manier om haar te beskerm.

      Maar teen wát?

      “Goeienaand. СКАЧАТЬ