Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Angélique se naels keep in haar handpalms. “Dit sal moord wees, monsieur,” sê sy sag omdat sy haar stem nie vertrou nie.

      “U het geen reg gehad om in te meng nie.”

      Haar oë blits uitdagend. “En u het geen reg om hom dood te maak nie, monsieur!”

      Madame Colbert lê haar hand op die meisie se arm. “Kom, die markies weet wat hy doen.”

      Angélique draai na haar. “Nee, madame, ek wil nie met ’n moordenaar trou nie.”

      Dis of haar woorde die markies tot sy sinne ruk. Sy greep op sy rapier verslap effens, maar die ysige woede in sy blou oë wyk nie.

      “U sal weer van my hoor, mademoiselle,” sê hy, draai kort op sy hakke om en stap weg.

      Pablo en ’n ander matroos buk haastig by sy meester.

      Die meisie staan swyend en kyk hoe hulle aan sy pols voel, na sy hartklop luister en dan kyk die ou man eindelik op na haar. Daar is ’n onuitspreeklike dankbaarheid in die ou oë, sy hele, beplooide gesig bewe van ingehoue emosie.

      “Gracia, señorita, mucho gracia . . . gracia . . .” prewel hy aanhoudend. “Hy leef nog . . . ek sal nie vergeet nie . . .”

      Sy antwoord nie, maar die dankbaarheid in haar oë laat hom vaag en bewerig glimlag.

      “Kom, Angélique, ons moet huis toe gaan.”

      Die toeskouers maak eerbiedig ’n pad tussen hulle oop om die twee vroue te laat deurgaan. Nie een begryp mooi wat gebeur het nie, niemand weet waarvan don Eduardo van Arles gepraat het nie en dit gons van die gissings.

      Eers toe hulle veilig in die koets op pad na Le Ruisseau is, praat die madame vir die eerste keer.

      “Dit was onvergeeflik van jou, Angélique. Ek ys om te dink wat De Vigny gaan sê as hy jou weer sien.”

      Angélique bly ingedagte by die venster uitstaar. “Dit kan my nie meer skeel nie, madame.”

      “Voor vanaand sal die hele Kaap weet dat jy don Eduardo van die markies se rapier gered het.”

      Die meisie draai haar oë moeg in die ouer vrou se rigting.

      “Ek moes dit doen, madame, ek sou dit nie kon verduur dat hy . . .” Sy stik in haar woorde, probeer die trane terugsluk wat skielik opwel. “As hy nie sterf nie!” fluister sy.

      Die vrou druk Angélique se hand vertroostend.

      “Toe maar, m’enfant, alles sal regkom. As don Eduardo sterf, sal jy nog weet dat jy gedoen het wat jy kon om dit te verhoed.”

      Angélique probeer haar trane met haar klein sakdoekie wegvee. “Hoe kan ek met Eugéne de Vigny trou as ek weet dat hy . . Eduardo doodgemaak het?”

      Die ouer vrou antwoord nie. Daar is niks wat sy kan sê nie. Enige meisie sal wegskrik van so ’n gedagte. Sy sidder toe sy die oomblik onthou toe Eugéne de Vigny sy rapier gelig het om don Eduardo die genadeslag toe te dien. As die Spanjaard nie na die Kaap gekom het nie, sou hulle nooit besef het tot watter uiterstes die markies in staat is nie. Maar nou is Angélique aan hom verloof en tensy hy haar vryheid teruggee, sal sy met hom moet trou.

      Die volgende dag daag die markies lank voor middagete op Le Ruisseau op, maar dié onmoontlike tyd wat hy gekies het, word hom onder die omstandighede vergewe. Madame Colbert was hom half en half te wagte en sy het seker gemaak dat Angélique nie te laat slaap nie. Toe die markies dus kort voor tienuur opdaag, is die twee dames in die sonkamer besig om tafellinne te sorteer. Die madame het juis ’n takie gekies wat Angélique die geleentheid sal gee om besig te raak sodra die gesprek haar ontstel.

      “Maak u gerus tuis, monsieur,” sê die madame toe hulle gegroet het. “Ons was u nie so vroeg te wagte nie en, wel . . .” Sy beduie verskonend na die oop linnekis en die hopies servette en tafeldoeke wat oor die tapyt gestrooi lê.

      Hy maak ’n afwerende gebaar en bly staan. Sy oë bly ondersoekend op Angélique gerig wat met ’n geborduurde tafellap op haar skoot peuter.

      “Ek het eintlik gekom om die mademoiselle te spreek, madame,” sê hy eindelik.

      Die ou dame knik. Sy het verwag dat haar teenwoordigheid nie deur hom geduld sal word nie en sy ignoreer die meisie se pleitende uitdrukking.

      “Ek het ’n paar ander takies wat ek wil verrig, monsieur. As u my sal verskoon?” Sy verlaat die vertrek haastig, voordat sy dalk anders besluit. Dis die heel beste dat die twee die saak uitpraat. Daar is tog niks wat sy meer kan doen nie.

      Toe sy die deur agter haar toetrek, draai De Vigny na Angélique. “Ek eis ’n verduideliking.”

      Sy ontwyk sy blik. “Ek . . . ek het niks om te sê nie, monsieur.”

      Hy swyg lank voordat hy antwoord. “Jou inmengery het nie juis iets aan die uitslag van die geveg gedoen nie.”

      Sy kyk verskrik op. “Ek verstaan nie.”

      “Don Santiago sal nie van daardie wond kan herstel nie. Ek weet wanneer ek gewen het.”

      Die ysigheid in sy stem en koelbloedigheid van sy woorde laat haar ril. Om iemand dood te maak, is nie vir hierdie man ’n afstootlike gedagte nie. Dis asof hy dit as ’n soort taak beskou wat afgehandel moet word. En soos enige ander taak wat hy aanpak, doen hy dit goed.

      “Jy is ’n monster,” sê sy sag en draai haar kop in afsku van hom weg.

      “Jy is oorgevoelig, Angélique.”

      Die opstand borrel in haar op en sy kan dit nie meer keer nie. “Hoekom het jy hom doodgemaak! Hoekom wil jy niks oor Arles sê nie! Is dit omdat jy tóé al die monster was wat jy nou is? Ek haat jou!” Sy druk haar gesig in haar hande en begin histeries snik.

      De Vigny beskou haar ’n lang ruk in stilte. Die koue wyk nie uit sy helder blou oë nie, die harde uitdrukking op sy aantreklike gesig verslap nie. “Jy sal moet leer om met my saam te leef, Angélique. Ek sal jou nie van jou belofte vryskeld nie.”

      Sy kyk op, haar wange is nat van die trane, haar hare is effens deurmekaar. “Waarom wil jy my nie sê wat in Arles gebeur het nie! Hoe kan ek met jou saamleef as daardie skaduwee altyd oor ons huwelik sal bly hang?”

      “Omdat dit wat gebeur het, verby is!” Hy praat hard, geïrriteerd deur haar emosionele uitbarsting. “Jy sal moet leer om jouself te beheers!” Hy tree skielik vorentoe, trek haar uit die stoel op en skud haar aan haar skouers. “Dit was tien jaar gelede, Angélique! Dis verby! Vir goed verby!”

      Sy ruk los en deins weg van hom. “Dit is nie! Dit sal altyd daar bly! Ek sal altyd onthou dat jy een keer bereid was om te moor om die verlede te begrawe!”

      Dis of die markies van Touraine besef dat hy op hierdie manier niks gaan uitrig nie en hy beheer homself met groot inspanning.

      “Ek sal sake nie onnodig moeilik vir jou maak nie,” sê hy op ’n kalmer toon. “So gou moontlik na ons troue sal ons na Oos-Indië vertrek en daar sal ek jou heeltemal jou eie gang laat gaan wanneer ek nie tuis is nie.” Hy aarsel. “As dit jou tevrede sal stel, sal ek so selde moontlik huis СКАЧАТЬ