Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ de Vigny draai vinnig om na die venster, waar hy ’n paar sekondes lank swyend staan. Dan kyk hy weer na Angélique.

      “Je suis fâché, Angélique. Ek is jammer. Dit was onvergeeflik.”

      Die skrik klop nog in haar keel. “Waarom . . . waarom wil u hom doodmaak, monsieur?” vra sy dan eindelik hees.

      “Vergeet daarvan,” sê hy onverskillig. “Die twis tussen don Eduardo en my hoef jou nie te ontstel nie. Jy sal tog nie verstaan waaroor dit gaan nie. Dit dateer terug uit ’n tyd toe ek nog in Frankryk was.”

      “En Arles? Is dit waar . . . waar die wraak begin het?”

      Sy oë vernou. “Wat weet jy van Arles?”

      “Die aand met die bal in die Kasteel het don Eduardo die opmerking gemaak dat Arles nie . . . nie so ver van die Kaap af is nie.” Sy haal haar skouers op. “Buiten Parys is dit tog die verste plek van die Kaap af. Dit was net ’n eienaardige opmerking om te maak.”

      Hy ontspan effens. “Moenie daaroor bekommerd wees nie, Angélique. So ver as wat dit van die Kaap verwyder is, so ver terug is dit in die verlede. Dis ’n plek waaraan ek nie graag herinner wil word nie.”

      Sy kyk pleitend na hom. “Maar hoekom? Wat het dan in Arles gebeur wat u wil vergeet?”

      Hy draai weer terug na die venster. “Dit mag jy my nooit vra nie.”

      Angélique staan ingedagte na hom en kyk. Sy weet dat sy nie met hierdie onsekerheid sal kan saamleef nie, maar sy onthou ook wat madame Colbert gesê het: As sy don Eduardo se geheim ontknoop, sal sy dalk die markies vernietig en wat bly daar dán vir haar oor?

      Angélique hoor niks weer van don Eduardo nie, maar sy het dit ook nie verwag nie. Tog het sy heimlik bly hoop dat hy sal opdaag, al is dit net om haar te wys dat hy haar optrede die dag in die Kasteel waardeer.

      Maar hy kom nie.

      Net een keer het monsieur Marais na Le Ruisseau gekom om te sê dat die raaisel van Angélique se ontvoering oënskynlik nie opgelos kon word nie. Niemand aan boord die Sylvanna weet iets van die ontvoering nie, selfs nie eens nadat verskeie van hulle deur die foltering van die Donker Gat moes gaan nie. Hierdie mededeling het Angélique laat ril en sy wonder wat Eduardo daaromtrent doen. Monsieur Marais het egter ook die kommandeur se vertroue aan hulle oorgedra dat die skuldiges wel mettertyd opgespoor sal word.

      Op ’n fris Vrydagoggend, met die skraal windjie wat die koue deur alles laat sypel, kan Angélique die stilsit net nie meer uithou nie en sy besluit om die koets te neem en by Adéle Marais te gaan besoek aflê.

      Madame Colbert was ingenome met die idee. “Dit sal jou goed doen om ’n bietjie weg te kom, kindjie. Die laaste paar dae was jy maar net nie jouself nie.”

      “Ek sal u groete aan madame Marais oordra.”

      “Dis goed. Miskien kan ons binnekort weer ’n geselligheid saam reël.”

      “Ja, madame.”

      “Ek laat Jean saamry. Hy is nou wel net ’n stalkneg, maar jy sal veiliger wees met twee mans om jou op te pas. Ons wil tog nie ’n herhaling van die aand op die bal hê nie.”

      Angélique glimlag. “Merci, madame, maar ek glo nie dat dit nodig is nie. Emile is ’n ervare koetsier en ’n goeie vegter.”

      “Tog, ek wil weet dat jy veilig gaan wees.”

      Die koets het met die twee mans op die koetsbankie vertrek. Jean was skoon ingenome met dié onverwagte plesierrit en dit het uit sy hele houding gestraal.

      In die koets sit Angélique met haar oë half geslote en dink oor wat haar te doen staan. Eugéne de Vigny se reaksie toe sy vir hom gesê het dat sy nie met hom wil trou nie, het haar laat besef dat hy die saak nie net sal laat nie. Hy sal haar dwing om haar belofte aan hom na te kom. En Arles sal altyd tussen hulle wees. Sy sal altyd wonder wat daar in die verre Frankryk gebeur het. Die herroeping van die Edik van Nantes was byna tien jaar gelede.

      Haar gedagtes dwaal na Eduardo en in die stilte en afgesonderdheid van die koets veroorloof sy haar die salige genot om haar gedagtes vrye teuels te gee . . .

      “Daar is ’n ruiter voor in die pad, mademoiselle!” roep Emile skielik en hou die perde in.

      Sy skrik op uit haar mymeringe, voel die beklemmende vrees in haar keel klop toe sy ’n sekonde lank die nag van die bal onthou. Dan steek sy haar kop by die venster uit.

      “Net die een?”

      “Ja, mademoiselle, maar daar kan nog wees. Hier is baie bosse om ons.”

      “Maar hier is ook geen plek om die koets te draai nie, Emile!” roep sy terug en beskou die ruigte waardeur die koets ry met misnoeë. Die rytuig sal nooit hier kan draai nie en buitendien, as dit struikrowers is, sal hulle op die koets toesak sodra Emile hierdie moeilike maneuver probeer doen. “Ry aan en ry vinnig! Dis al wat ons kan doen!” roep sy en trek haar kop terug.

      “Ja, mademoiselle!”

      Emile se sweep klap en met ’n ruk tel die koets spoed op. Sou iemand haar dalk wéér probeer ontvoer? wonder sy angstig.

      Die ruiter het egter intussen nader gekom en toe die koets hom bereik, val hy met sy perd langs die koets in pas in.

      Emile en Jean behoort hom baas te kan raak, dink die meisie benoud. Dan ruk sy die gordyntjie opsy en sien verskrik hoedat die ruiter rats soos ’n kat van sy perd op die snelbewegende rytuig spring. Emile uiter ’n verskrikte gil en Jean pluk sy swaard uit sy skede.

      Maar dan kom die koets stadig tot stilstand. Sy hoor die drie mans redekawel en kan dit nie verstaan nie. Emile kan tog nie ’n struikrower oorreed om liewer pad te gee nie?

      “Dis ongehoord!” hoor sy die koetsier verontwaardig uitroep.

      “Niemand raak aan die mademoiselle terwyl ons hier is nie!” skreeu Jean woedend.

      Die volgende oomblik wip die ruiter ligvoets van die koets af. Toe hy die deur enkele oomblikke later oopmaak, herken Angélique hom.

      “Don Eduardo! Wat maak u hier!”

      Hy klim vinnig in en maak die deurtjie weer toe.

      “Ek kom met u praat, señorita.”

      Haar hart klop onstuimig in haar keel. Sy bly sy oë ontwyk sodat hy nie haar diepste gedagtes moet raai nie.

      “U kon my by die huis besoek het,” sê sy met ’n ligte bewing in haar stem.

      Hy kyk ’n oomblik lank ondersoekend na haar. “Nee. Monsieur die markies kom te dikwels en onverwags daar aan.”

      Sy kyk vinnig op. “Is u dalk bang vir hom, monsieur?”

      Hy grinnik net en vou sy swart fluweelmantel stywer om hom. “Ek het aan ú gedink, señorita. Hy kan die wêreld baie onaangenaam vir u maak as hy u in my teenwoordigheid vind, dan nie?” Daar is ’n uitdaging in sy donker oë wat haar hart vinniger laat klop.

      “Hy haat u, monsieur,” sê sy sag.

      “Dit СКАЧАТЬ