Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie.

      Dis nie meer in haar hande om die verloop van die twis te bepaal nie. Sy weet net met doodse sekerheid dat sy nie meer met die markies van Touraine kan trou nie.

      Sy draai eindelik om na die ander vrou. Die madame kom half uit haar stoel orent toe sy die doodsbleek meisie sien.

      “Chérie! Wat is verkeerd! Voel jy sleg?”

      Angélique knik. “Sal u my asseblief verskoon, madame. Ek voel nie lekker nie.”

      Die vrou begryp dat iets verkeerd is, maar sy kan nie dink wat dit kan wees nie. Sy wens sy kon weet wat in Angélique se gedagtes omgaan wat haar so bleek laat word het. Het sy dalk die onbesonnenheid van haar optrede voor die kommandeur besef?

      “Voor jy gaan, Angélique, daar is nog iets wat ek vir jou moet sê.”

      Die meisie steek by die deur vas en kyk terug. “Wat is dit, madame?”

      Die ou dame glimlag. “Miskien sal dit jou opbeur, ek weet nie. Monsieur le marquis was vanmiddag hier. Hy wil hê dat julle oor ’n maand moet trou.”

      Angélique ruk van die skrik en dit ontgaan die ouer vrou nie.

      “Ek . . . ek kan nie, madame.”

      “Ek weet dis baie ongerieflik, maar die markies wil dit so hê.”

      “Hoekom so gou?” wil Angélique weet.

      Madame haal haar skouers op. “Hy wil hê dat julle dadelik na Oos-Indië vertrek. Hy is haastig om daar uit te kom.”

      Angélique skud haar kop verdwaas. “Oos-Indië? Maar ek wil nie gaan nie, madame! Ek wil nie meer met Eugéne de Vigny trou nie! Ek wil . . .” Sy steek vas en maak dan ’n hulpelose gebaar toe sy nie verder kom nie.

      “Jou belofte is bindend, Angélique. Dink aan die skande as jy kop uittrek.”

      Die meisie laat haar kop sak. “Ja, madame.” Die veglus is uit haar. Sy wil eers hierdie ontstellende ontdekking gaan ontleed, haarself aan dié nuwe gevoel probeer gewoond maak.

      “Gaan rus nou, kind, jy het dit nodig.”

      “Ja, madame.”

      Die volgende dag reën dit nie meer nie. Plek-plek steek die blou lug tussen die wolke uit en die son gooi helder kolle oor die berge. Dit beloof om ’n mooi, sonnige dag te wees, maar daar is geen blydskap daaroor in Angélique nie.

      Sy sit in die sonkamer met ’n stukkie borduurwerk op haar skoot. Sy sit al so sedert sy ontbyt gehad het en het nog geen stekie gewerk nie. Die vorige nag het sy sleg geslaap. ’n Onstuimige gemoed en herinneringe het daarvoor gesorg.

      Haar posisie het al hoe meer onmoontlik begin lyk. Al word sy gedwing om met die markies te trou om haar naam nie te skaad nie, sal sy wegkwyn. En hiermee saam is daar die verskriklike selfverwyt dat sy die gebeure kon gestop het. As don Eduardo nou sou gesterf het, sou haar liefde en verlange na hom in die kiem gesmoor gewees het. Nou gaan dit bly voortleef, niemand sal weet vir hoe lank nie.

      ’n Bediende kondig die aankoms van monsieur Eugéne de Vigny, die markies van Touraine, aan.

      Angélique verstyf. Sy was hom nie so gou al te wagte nie. Sy weet nog nie wat sy vir hom moet sê nie. Wat gaan sy antwoord as hy wil weet waarom sy toegelaat het dat don Eduardo losgelaat is?

      Daar is egter nie veel geleentheid vir haar om oor dié dinge na te dink nie, want die volgende oomblik kom die markies die vertrek binnegestap. Hy loop tot voor haar, soen haar hand en glimlag stroef.

      “Bonjour, Angélique. Goeiedag.”

      Sy kyk vlugtig op en laat haar blik weer sak. “Bonjour . . .”

      Wat anders moet sy sê? Die feit dat hy haar op haar voornaam noem, laat haar vermoed waarom hy hierheen gekom het. Hy moet aanneem dat Madame Colbert reeds met haar oor die vervroegde datum gepraat het.

      Sy kyk na hom waar hy voor die oop venster gaan staan. Twee weke gelede nog sou die intieme manier waarop hy haar so pas aangespreek het miskien die wêreld se verskil gemaak het. Maar nou maak dit haar agterdogtig, laat dit haar met ’n beklemmende gemoed wag op wat hy wil sê.

      Hy draai om en kyk na haar. “Ek is bly dat jy so vinnig van die skok van die ontvoering herstel het.” Hy aarsel en vee ’n denkbeeldige stoffie van sy fluweelbaadjie se mou af. “Ek vertrou dat madame Colbert reeds met jou oor die vervroegde datum vir die huwelik gepraat het?”

      “Sy het,” sê Angélique dof.

      Hy kyk haar ondersoekend aan en daar is ’n koue, berekenende uitdrukking in sy blou oë.

      “Ek het my redes waarom ek die datum so onverwags vervroeg het,” sê hy na ’n lang stilte. Net dit. Geen woord om haar gerus te stel nie.

      “Ek vertrou dat u weet wat u doen, monsieur.”

      Haar antwoord laat hom skerp na haar kyk. Die feit dat sy hom onpersoonlik aanspreek, staan hom oënskynlik nie aan nie, want hy frons half ontevrede.

      “Ek doen dit wat vir ons albei die beste sal wees.”

      Die opstand roer in haar. Hoe kan hy weet wat vir haar die beste sal wees? Hy het haar nog nooit probeer verstaan nie. Hy het nog altyd aangeneem dat sy bloot die titel as die markiesin van Touraine as genoeg vergoeding aanvaar om met hom te trou.

      “Volgens u oordeel, ja, monsieur,” waag sy dit dan.

      Hy verstyf. “Ek hoop werklik dat jy nie hierdie soort menings na buite lug nie,” sê hy ysig.

      Sy staan op, stap half rusteloos in die vertrek rond. “U het my nog nooit in die saak geken nie, monsieur. U het nog nooit daaraan gedink dat ek dalk . . . glad nie met u wil . . . trou nie.”

      “Jy het reeds jou belofte gemaak, Angélique,” sê hy skerp. “Jy mag dit nie verbreek nie.”

      Sy kyk nie na hom nie. “Mag ek nie? Ek is nie van die adel nie, monsieur.”

      Sy stilswye laat haar opkyk en sy skrik vir die koue woede in sy oë. “Jy is uit die adel gebore en jy mag dit nie vergeet nie,” sis hy. “Ek het besluit om die troudatum te vervroeg en jy sal daarmee akkoord gaan.”

      ’n Ligte siddering gaan deur haar. Sal dit moontlik wees om ’n leeftyd saam met hierdie ysige monster te lewe?

      “Voorlopig, ja, monsieur,” sê sy en skrik vir haar eie waaghalsigheid.

      Sy sien hoe hy op sy tande kners, sy woede met moeite beteuel.

      “Het jy met don Eduardo gepraat?” wil hy dreigend weet.

      Sy kyk verras op. “Nee . . . sou dit enige verskil gemaak het?”

      “Dis al waaraan ek hierdie houding van jou kan toeskryf.” Hy kom ’n tree nader en Angélique retireer instinktief. “Maar al is dit die laaste ding wat ek doen, sal ek hom doodmaak. Hy het nie die reg om te lewe nie!”

      5

      Sy deins terug van hom asof СКАЧАТЬ