Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ probeer sy haar ongemak verbloem en ook sommer om die tirade kort te knip.

      “Nee, vertel my toe eers hoe goed en sterk my hart nog is. Wil toe ook weet of ek aan ’n siekefonds behoort en al sulke dinge. En toe weet hy my te vertelle daar is ’n hele klomp dingetjies wat nou nie reg is nie, maar gelukkig reggemaak kan word. Onder die mes nogals! Praat hy van ’n mantelvliesbreuk, vergroeisels én dat my galblaas ook moet uit! En reken, hy wil my toe sommer daar in die hospitaal hou! Maak toe so ewe sommetjies ook oor wat dié spul operasies sal kos! ’n Enorme bedrag! Ek het amper my vals tande ingesluk.”

      “En toe?” hits Riana weer eens aan.

      “Toe sê ek vir hom ek mag oud wees, maar met my verstand skeel daar niks. Ek sien dwarsdeur sy geldmaak-storietjies. En of hy nie skaam kry om ’n arme weduwee so te wil uitbuit nie!”

      “Wat sê hy toe?” vra Pikkie, nou self nie ver van lag af nie, en bewus daarvan dat Frans ook moeite het om sy lag te bedwing al hou hy sy gesig sedig.

      Tant Doortjie is te opgewerk om die ander se geamuseerdheid raak te sien. “Nee, toe wip hy hom mos. Weet hy vir my te vertel hy het net goeie bedoelings met sy pasiënte, en dat dit darem nie reg is dat ek hom só behandel nadat hy sy beste vir my gedoen het nie. Ewe sedig met ’n vroom gesig, maar ek is nie ’n aap nie. Ek kon mos sien hy was dik die duiwel in oor die geld wat hy nie uit my gaan kry nie.”

      “Maar, tante, dit klink dan vir my tante sal tog maar vir ’n operasie moet gaan,” sê Riana. “Ek meen, as tante ’n mantelvliesbreuk het, en daar’s fout met tante se galblaas . . .”

      “Watwou! Oor my dooie liggaam sal ek aan my laat sny. Ek is vier en tagtig jaar oud en daar is nog nooit aan my binnegoed gepeuter nie. Hulle het my gebring waar ek vandag is, en hulle sal saam met my graf toe gaan. Vir wat wil ek in elk geval horingoud staan en word? Jy’s tog net in ander se pad as jy nie meer vir jouself kan sorg nie. Maar waar’s daardie koffie waarvan julle vaneffe gepraat het?”

      “Ek sal dit gaan maak,” sê Pikkie, maar Riana spring haar voor deur eerste op te staan.

      “Nee, sit jy. Ek is seker jy’s doodmoeg ná al vanmiddag se gebeure. Ek gaan dit gou maak.”

      “Verskoon my ook,” sê tant Doortjie. “Ek wil vir my iets anders gaan aantrek voor ek koffie op my kerkrok mors.”

      “Klink of jy ’n interessante middag gehad het?” sê-vra Frans toe hulle alleen in die sitkamer agterbly. “Met al die hospitaal se dinge en toe nog die terroriste op die pad ook!”

      “Is jy besig om met my die spot te dryf, meneer Goedhardt, of met my tante?”

      “Met nie een van julle nie. Ek het maar net na iets gesoek om oor te gesels.”

      “Ek dink nie dis nodig dat ons hoegenaamd oor enigiets gesels nie.”

      “Goed, dan sit ons maar net so in stilte vir mekaar en staar.”

      “Dis ook nie nodig om mekaar aan te staar nie,” sê sy vererg. “Daar is baie ander dinge om te doen!”

      “Soos wat?”

      “Hoekom gaan maak jy nie liewer jou erf skoon nie?”

      Hy frons. “My erf?”

      “Ja, jou erf. Hoekom gaan sleep jy nie liewer die ou motorwrakke wat daar lê weg nie? Hoekom is jy knaend daarop uit om my te verpes?”

      Hy kyk na die venster se kant toe. “Ek sal mos sukkel met die wrakke, dis dan amper donker.”

      Sy weet nie wat om te antwoord nie. Weet ook nie waar sy aan haar katterigheid kom nie. Maar die mansmens het nou eenmaal die vermoë om haar bloeddruk op te jaag.

      “Dis ’n mooi koffietafeltjie dié,” sê hy oplaas toe die stilte selfs vir haar begin ongemaklik raak en haar oë al traan van die stip staar na die venster se kant toe. “Ek het nog nie voorheen so een gesien nie.”

      “Jy sou ook nie, want my pa het dit gemaak.”

      “Dis baie knap gedoen. Doen hy ander houtwerk ook?”

      “Nee. Net as ’n mens aanhou dat hy iets vir jou moet maak.”

      “Waar het hy geleer om houtwerk te doen?”

      “Dis sommer ’n stokperdjie wat hy homself geleer het nadat hy ophou boer het.”

      “O, hy boer dus nie meer nie. Wie behartig dan nou die plaas?”

      “Hy’t die plaas verkoop.”

      “Woon hy nou op die dorp?”

      “Ja. Maar ek weet nie hoe lank dit gaan vat voor hy weer ’n stukkie grond gaan aanskaf nie. Hy verveel hom so dat my ma dit nie kan uithou met hom in die huis nie.”

      Toe Riana ná nog heelwat vrae en antwoorde met die koffie opdaag, kom Pikkie agter haar en Frans se geselsery het al tot amper op ’n beskaafde vlak gevorder.

      Sy hou niks daarvan nie en staan dadelik op met ’n ver-skoning dat sy aandete wil gaan maak.

      “Wat van jou koffie?” vra Riana. “Ek het dit mos nie verniet gemaak nie.”

      “Ek vat dit sommer saam kombuis toe. Tant Doortjie hou daarvan om saans vroeg te eet.”

      Hoe lank gaan Brian weg wees? wonder sy toe sy in die kombuis kom. ’n Week of wat kan beteken sy gaan hom dalk vir twee weke of langer nie sien nie. Hoe gaan sy die dae omkry? Aan wat hy daar in Johannesburg doen, wil sy liefs nie dink nie. Dis niks lekker om te weet hy is elke dag omring deur skoonhede nie.

      4

      Dis nie lank nie of Riana het tant Doortjie omgepraat om langer by hulle te kuier. “Ons geniet tante se geselskap so, hoekom wil tante nou al teruggaan?”

      “Kind, wat gaan ek dan nou hier doen? Daar by my huis het ek darem my hanslam en hennetjie om te versorg. Ek kan mos nie so ledig sit nie. En julle kom dan smiddae wie weet watter tyd eers van die skool af.”

      “Kan tante hekel?”

      “Natuurlik kan ek hekel. Watter vrou van my ouderdom kan nie hekel nie?”

      “Dan gaan koop ek sommer nou vir tante hekelgare en ’n hekelpen.”

      “Nou maar as julle dan so aanhou . . . Ja, ek sien hoeka jul koffietafel het nie eens ’n kleedjie nie. Maar ek bly net op een voorwaarde: dat ék vir ons kos maak. So, koop sommer ertappels ook. En vleis en groente. Ek weet nie van hierdie blikkieskos van julle af nie.”

      Vir Pikkie gaan die dae gans te stadig verby. Haar verlange na Brian word by die dag groter. Hoekom bel hy haar nie? Sy het tog die ander aand haar selfoonnommer vir hom gegee. Sy het ook nie sy nommer nie. Nie dat sy hom maklik ongevraagd sou bel nie, maar darem. Hy is seker maar baie besig.

      Op ’n dag toe sy van die skool af kom, is haar verlange na hom so groot dat sy Kampsbaai toe ry. Net om sy huis te sien, sal help om haar verlange draagliker te maak, glo sy. Maar toe sy die huis nader, sien sy ’n ander motor buite in die oprit stilhou. Sy rem dadelik en haar hartklop versnel. Dalk is dit hy. Miskien het hy so pas teruggekom. СКАЧАТЬ