Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sodat sy gereed kan wees wanneer die man van haar drome opdaag.

      Maar tant Doortjie het baie dinge om te bekyk in die huis, baie vrae om te vra, en ’n vreeslike koffielus. Toe Pikkie haar weer kom kry, is dit halfsewe. Daar kom niks van haar voornemens om rustig en op haar tyd aan te trek nie. Daar is ook nie baie tyd om aan haar hare te bestee nie. Sy bondel dit op die ou end maar net saam op haar kop. En toe sy kort voor halfagt die sitkamer binnegaan, menende dat Riana en Frans al weg is, sit hulle nog daar by tant Doortjie.

      Riana gaap haar verstom aan. “Sjoe, waar kom jy aan daardie klere? Jy lyk fantasties!”

      “Fantasties!” sê tant Doortjie op ’n heel ander manier. “Sy lyk . . . soos geen dame behoort te lyk nie. Kyk hoe onbetaamlik steek haar maag . . . Frans, maak toe jou oë of kyk anderpad. Wat sal jy ook nog vir haar sit en kyk! Jou maag is dan kaal, Pikkie. En het jy dan nie daar op die stasie vir my gesê jy gaan vanaand saam met een van jou manskollegas na ’n skoolfunksie toe nie? Jy kan mos nie só voor ’n man verskyn nie. Om nie te praat van die kinders nie!”

      Pikkie kyk na Frans se kant toe, en dadelik weg toe sy sien hoe geamuseerd hy lyk. Sou Riana vir hom gesê het sy gaan saam met Brian uit sodat hy weet sy jok vir tant Doortjie oor die kamtige skoolfunksie? Laat hom dink wat hy wil, besluit sy ergerlik. Vir wat sal sy haar aan hóm steur?

      “Ek het gedink julle is al weg,” wend sy haar tot Riana. “Maar siende dat julle nou nog hier is, wil jy nie gou na my kamer toe kom nie? Daar is iets wat ek jou wil wys.”

      3

      “Mensig, maar jy lyk pragtig!” sê Riana weer toe hulle in die kamer kom. “Maar julle gaan tog seker nie regtig na ’n skoolfunksie toe nie?”

      “Nee, man, ek het maar net vir tant Doortjie so gesê. Ek was tog nie lus vir lang verduidelikings nie. Maar sê my gou, dink jy ek lyk goed genoeg vir ’n man soos Brian?”

      “Natuurlik. Jy lyk fantasties! En . . . Hoe sal ek nou sê? Smeulend. Ja, dis die woord waarna ek soek . . . smeulend!”

      “En my hare?”

      Riana beskou haar aandagtig en kom dan nader. “Laat ek net hier langs jou ore so ’n paar haartjies uitpluis. Daar’s hy, nou lyk jou gesig sagter en nog meer misterieus. Maar waar kom jy aan hierdie modieuse uitrusting? Het jy dit spesiaal gekoop om Brian te beïndruk?”

      “Nee, ek het dit nie gekoop nie. Dit was ’n geskenk van hom, saam met die blomme.”

      Riana gaap haar aan. “ ’n Geskenk van . . . Julle ken mekaar dan skaars! ’n Paar ure. En hy koop vir jou klere! Hoe het hy geweet dit gaan vir jou pas?”

      “Onthou, hy werk met modelle en ontwerp self klere. Dit verklaar alles.”

      “Slaan my dood!” sê Riana kopskuddend. “Dan het hy sowaar die skoot net so hoog deur soos jy. Maar wat wou jy my wys?”

      “Nee, niks. Ek wou sommer net jou opinie hoor oor die klere en dinge.”

      “As ek eerlik moet wees, sou ek sê jy lyk té goed. Om só te lyk en saam met ’n gevaarlike man uit te gaan, is eintlik moeilikheid soek.”

      “Moet jou nie bekommer nie. Ek is mooi groot en sal na myself kyk.”

      Toe hulle weer in die sitkamer kom, is tant Doortjie besig om Frans na sy ouers uit te vra.

      “Hulle het saam in ’n motorongeluk gesterf, tante. Maar ek was nog klein en onthou nie veel daarvan nie.”

      ’n Motor wat buite stilhou, sorg dat Pikkie nie verder na die twee luister nie. Haar hart bons behoorlik in haar keel toe Riana, wat vinnig deur die venster gekyk het, met ’n knipoog vir haar beduie dat dit wel Brian is. Sy haas haar voordeur toe, onwillig om Brian aan Frans en haar tante voor te stel. Tant Doortjie, weet sy sommer, sal net haar mond verbypraat oor die skoolfunksie. “Ek sien julle weer,” sê sy sommer vir almal tegelyk voordat sy die deur oopdraai en Brian in die tuinpaadjie tegemoet loop.

      “Meisie, maar jy lyk asemrowend!” sê hy in sy sagte fluweelstem.

      Sy glo hy bedoel dit regtig. Sy kan die bewondering in sy oë sien. “Danksy jou present,” sê sy blosend. “Jy lyk nog net so . . .”

      “Wat wou jy sê?” vra hy toe sy vervaard swyg.

      Sy bloos nog dieper. “Wel, ek wou maar net sê dat jy ook goed lyk . . . net so goed soos laas Saterdagaand.”

      Hy lag saggies en trek haar hand deur sy arm om haar na sy motor te lei. “Ek is bly as jy dink ek lyk goed, want ek wil jou nie in die skande steek nie.” En nadat hulle in die motor geklim het: “Wat het jy beplan vir die aand?”

      “Absoluut niks nie. Ek laat alle besluite in jou hande.”

      “Dink jy nie dis ’n bietjie gevaarlik nie?” vra hy met sy donker oë tergend in hare. “ ’n Man kan maklik kop verloor met so ’n pragtige meisie aan sy sy.”

      Sy glo sy bloos weer eens. “Nee, ek dink nie jy sal jou kop verloor nie, hy lyk gelukkig vir my taamlik styf vasgeskroef op jou lyf,” skerts sy en verlustig haar in sy lag.

      “Sal ons afskop met ’n ete?” vra hy toe hulle met die verkeer saamsmelt. “Of het jy klaar geëet?”

      “Nee, nog nie, hoewel ek die hele dag lank kos gemaak het.”

      “Hoe so?”

      Sy vertel hom so bolangs van haar tante se besoek aan die stad en dat sy ’n paar dae by haar en Riana gaan kuier. Daarna sit sy haar sommer net en verwonder aan die behendigheid waarmee hy deur die verkeer vleg, en aan sy profiel soos hulle onder die lamppale deur beweeg.

      Toe hulle ’n restaurant in Simonstad binnestap, tref dit haar dadelik dat dit nie sommer net nog ’n restaurant is nie, maar ’n eksklusiewe eetplek. Die sagte bankies met hul hoë rugleunings sonder jou af van die ander eters en skep ’n atmosfeer van intimiteit.

      “Wat sal jy geniet?” vra hy vir haar toe die wynkelner opdaag. “Wyn of . . .?”

      “Ek laat dié keuse ook aan jou oor,” sê sy vinnig, skrikkerig dat sy dalk ’n blaps kan maak, want wat sy van drankies weet, is gevaarlik. “Ek het mos gesê jy kan al die besluite neem.” Die naam wat hy teenoor die kelner noem, sal sy kwalik met baie oefening kan uitspreek, dink Pikkie toe hy die bestelling plaas.

      Nadat die wyn gekom en hy sy glasie teen hare geklink het, wil hy weet of sy al voorheen dié restaurant besoek het.

      “Nee. Ek het nie eens van die plek se bestaan geweet nie. Ek gaan in elk geval maar selde uit in die aande.”

      “Dit glo ek nie,” sê hy ernstig. “Jy maak seker ’n grap, want ek sal nooit glo dat so ’n pragtige meisie soos jy nie elke aand in aanvraag is nie.”

      “Wel, jy misgis jou deeglik. Onthou, onderwys is meer as net skoolhou. Daar is baie boekwerk daaraan verbonde wat ná skoolure gedoen moet word. Ek en Riana sit soms tot wie weet watter tyd van die nag en werk.”

      “Enersyds verbaas dit my, maar andersyds verbly dit my.” Hy plaas sy hand op hare waar dit op die tafel rus. “Jy sien, ek is self taamlik bedrywig. Dis nie elke dag dat ek tyd vir myself het nie. So, jy sal verstaan as jy tye lank СКАЧАТЬ