Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ek voel klaar sleg oor ek my tante sommer die eerste aand alleen by die huis gelos het.”

      Hy weifel, maar tel dan tog sy baadjie op van die stoel waarop hy dit neergesit het. “As dit jou wens is, dan maak ons so.”

      Hulle ry en later, toe hulle op die stoep van haar en Riana se huis staan, trek hy haar nader. “Ek ry môreoggend vroeg en gaan vir ’n week of wat uitstedig wees. Maar wanneer ek terugkom, sal ek jou kontak. Is dit reg so?”

      Sy knik haar kop. “Waarheen gaan jy?”

      “Johannesburg toe. Van my modelle gaan daar deelneem aan ’n modeskou.”

      “Geniet dit,” sê sy oënskynlik hartlik. Want as dit van haar moet afhang, sou sy eerder wou hê sy modelle moet dit vir hom so mislik maak dat hy dadelik terugkeer.

      “Sal jy aan my dink?” vra hy onnodig.

      “Ek sal.”

      Hy neem die voordeursleutel by haar en sluit die deur oop. “Mooi bly, Pikkie.” Toe soen hy haar weer dat haar verstand swymel voordat hy omdraai en in sy motor gaan klim.

      ’n Oomblik verstar sy van skrik nadat sy die deur agter haar toegemaak het. Wat klink so onaards? Maar dan val dit haar by van tant Doortjie. Dit kan net haar balkesaery wees wat so deur die huis weergalm. Ook maar goed sy slaap, want die laaste ding waarvoor sy nou lus is, is vir gesels of verduidelikings. Haar blik val op die rusbank. Dit moet seker Riana wees wat haar nagklere en beddegoed hier op die rusbank kom neersit het. Tant Doortjie sal nie glo ’n mens slaap in sulke skamele flentertjies klere nie.

      Die volgende oggend vroeg kom sluit Riana by haar in die sitkamer aan. “Ek kan dit nie meer uithou met daardie gesnork van tant Doortjie nie,” sê sy. “En raak sy die slag stil, laat sy my by die vrekte omdraai van skrik.”

      “Hoe so?” lag Pikkie oor haar verontwaardiging.

      “Nee, laas nag toe ek my oë op ’n keer oopmaak, staan sy mos in my kamerdeur. Boonop in so ’n lang wit gewaad nes ’n spook. En toe ek hardop skree van skone skrik, toe skree sy nog harder. Toe is dit skielik ék wat háár skrikgemaak het. Maar hoe was jou aand? Jy was vroeg terug. En jy moet die hele nag omtrent vas geslaap het, want jy’t nie eens wakker geskrik van my en jou tante se geskree nie. Ook nie gisteraand toe ek en Frans die huis binnegekom het nie.”

      “Gits, ek het gedink jy was al in die bed. Hoe laat het julle dan ingekom?”

      “So halfeen se kant.” Riana gee ’n laggie. “En toe sien Frans darem iets wat hy seker lank laas gesien het.”

      “Wat het hy gesien?”

      “Jou pragtige slanke bene, en alles wat daar nog te siene was. Jy lê mos toe bo-op die komberse in plaas van onder hulle.”

      “Wat het hy dan hier binne kom soek?”

      “Hy’t die deur vir my oopgesluit en die lig aangeskakel.”

      “Nou vir wat het hy die lig aangeskakel?”

      “Sodat ek kon sien waar om te loop, natuurlik. Ek het vergeet jy slaap hier in die sitkamer. Ek het in elk geval nie gedink jy sal al terug wees nie.”

      “Dit was so warm . . . Ek het mos darem ook nie verwag hier sou ’n mansmens opdaag nie.”

      “Toe maar, dis nie jou skuld dat hy gesien het wat nie eintlik vir sy oë bedoel was nie. Maar raai wie het ek op die verjaardagpartytjie raakgeloop?”

      “Wie?”

      “Vir Neville. Hy’s toe al die tyd ’n neef van die vriend van Frans wat verjaar het. Maar ek het nie eintlik tyd gekry om met hom te gesels nie. Hy’t my net twee keer vir ’n dans kom vra, en is kort daarna weg.”

      “Was Boetman ook daar?”

      “Nee, hy was by ’n tante van hom. So het Neville my vertel terwyl ons gedans het. Ek kan nie verstaan hoekom jy ’n man soos Neville . . . Ag, nee wag, ek het niks met jou liefdesake uit te waai nie. Vertel my van jou aand saam met Brian.”

      “Jy hou nie van Brian nie, nè?”

      Riana gee ’n suggie. “Ek sal nie sê ek hou nie van hom nie, want ek ken hom nie. Maar hy lyk vir my so wêreldwys. So ’n bietjie té van alles.”

      “Jy’t hom skaars langer as ’n paar sekondes gesien. Hoe kan jy hom sonder meer veroordeel?”

      “Ag, ekskuus, man. Wat het julle gedoen vir die aand?”

      “Ons het in Simonstad by ’n restaurant gaan eet, daarna by sy huis in Kampsbaai gaan koffie drink en huis toe gekom. En hy het hom die hele tyd onberispelik gedra.”

      “Ek was verbaas dat julle so vroeg terug was.”

      “Dit was nie so vroeg nie. Dit was amper twaalfuur toe ek die lig afgeskakel het. Brian vertrek vanoggend vroeg Johannesburg toe. Van sy modelle gaan daar in ’n mode-skou optree. Hy kon dus nie te laat in die bed kom nie.”

      “En dié ginnegapery so vroeg in die môre hier in die sitkamer?” word hul geselsery deur tant Doortjie vanuit die gang kortgeknip. “Pleks julle liewers koffie maak sodat ’n mens die slaap uit jou oë kan kry.”

      “Ek sal die ketel gaan aanskakel,” sê Riana.

      “En toe, hoe het die skoolfunksie afgeloop?” wil tant Doortjie weet terwyl sy Pikkie se uitrusting van die vorige aand van die een stoel na ’n ander verskuif om regoor haar stelling in te neem.

      “Die skool . . . O, baie goed, dankie. Dit het sommer baie goed afgeloop.”

      “En wat had jou kollega te sê oor die boosheid wat jy aan jou lyf gehad het?” beduie sy na die klere oor die stoel.

      “Ag, die mans in die stede is gewoond daaraan, tante. Al die meisies trek so aan.”

      “En toe lê jy nog laastenag poedelkaal hier op die bank en slaap ook.”

      “Poedelkaal! Dis nie waar nie.” Sy skuif die kombers eenkant toe. “Kyk, ek hét nagklere aan.”

      “Gmf! Daardie deurskynende stukkies lap. Wat steek hulle weg? Net mooi niks! Nee, ek weet nie so mooi nie. Lyk my julle jong meisies van vandag het g’n respekte meer vir julle lywe nie. Vroeër was dit anders. Die meisies was op hul plek. Hulle het nie eens dat ’n man aan hul hand vat voor hulle mekaar ten minste ’n maand lank geken het nie. Deesdae ken hulle mekaar nie ’n dag nie, dan is dit ’n gelek en ’n gesoen. En baie keer is hulle sommer binne die eerste week of wat al saam in die bed.”

      “Goeiste, waar kom tante daaraan?” vra Pikkie verstom.

      “Ek sien dit op TV en lees dit in boeke. In romans wat ek by die biblioteek uitneem. Hulle beskryf alles daar, partykeer tot in die fynste besonderhede. Die ander dag lees ek waaragtig van ’n man wat ’n vrou bed toe gevat het nog voor hy haar naam geken het!”

      “Sjoe! Ek het nie kon dink tante is só op hoogte van sake nie.”

      “Onthou net, ek lees dit nie oor ek dit geniet nie. Ek lees dit net sodat ek op hoogte van sake kan bly. ’n Mens moet СКАЧАТЬ