Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is die koffie dan nog nie klaar nie? Hoe lank neem dit julle dan om ’n koppie koffie te maak? En wat eet ons vir brekfis?”

      “Ek geniet jou tante se kuier gate uit,” sê Riana later vir Pikkie toe hulle twee alleen in die kombuis is. “Sy’s kostelik.”

      “H’m, ek moet sê sy is nogal taamlik mak. Ek hoop net nie dis die stilte voor die storm nie. Gaan jy vanaand uit?”

      “Nee, my motor lol al weer. Ek wil in elk geval ook nie tant Doortjie se geselskap misloop nie.”

      “So, jy sê jou motor lol al weer. Dis seker wat ’n mens te wagte kan wees as jy ’n bou-inspekteur aan hom laat werk.”

      “Ai tog, hoekom is jy so gekant teen die arme Frans? Dis nie weer ’n vonkprop nie, man. Hy trek ’n hond uit ’n bos. Dis heeltemal iets anders hierdie keer. ’n Snaakse geluid. So ’n gegrom iewers vanuit sy bakwerk. Ek het juis netnou vir Frans gebel om te kom kyk wat die fout is. Maar hy sê hy sal nie voor môremiddag hier kan uitkom nie.”

      “Dit lyk my tog jy’t ’n ogie op Frans.”

      “Nee, glad nie. Die man op wie ék ’n ogie het, is vir my taboe.”

      “Wat bedoel jy daarmee? Wie is hy?”

      “Dit sal nie help om te sê wie hy is nie, want ek bestaan nie eens vir hom nie. Hy’t sy oog op iemand anders.”

      “Wel, solank hy nie getroud is nie, is daar hoop. Miskien moet jy net harder probeer om sy aandag te trek.”

      Tot Pikkie se verbasing geniet sy ook tant Doortjie se verblyf by hulle. Sy is definitief veel makker as vroeër. Maar Maandagmiddag op pad na die spesialis is sy die ene senuwees.

      “Kind, sê nou die spesjis sê ek is besig om dood te gaan? Ek het nog nie my testament reg nie. Ek het laastenag maar eers besluit aan wie ek my besittinkies gaan bemaak.”

      Tant Doortjie lyk skoon verslae toe sy weer in die wag-kamer verskyn nadat sy vir ’n ondersoek in die spreek-kamer was. “Kind, die dokter sê ek moet hospitaal toe. Hy sê hy’t nie al die masjiene en goed hier om te kyk wat met my verkeerd is nie. Hoe maak ons nou?”

      “Wanneer moet tante by die hospitaal wees?”

      “Hy’t gesê ek moet vanaand al daar wees. Mag glo niks verder eet of drink ook nie. Dan gaan hy môreoggend die toetse en dinge doen.”

      “Dan moet ons nou gou vir tante nagklere by die huis gaan haal.”

      Tant Doortjie is skielik so mak soos ’n lammetjie. En lyk so beangs toe Pikkie haar ’n ruk later in die hospitaal groet dat sy haar jammer kry. “Moet nou nie bekommerd wees nie. Ek sal tante môremiddag net ná skool weer kom oplaai.”

      “As ek nog lewe.”

      “Natuurlik sal tante lewe. Springlewendig en sonder pyne. Miskien is daar niks eens met tante verkeerd nie.”

      “Ek hoop tog so. Julle moet vir my bid, hoor. Jy en Riana en sommer daardie gawe Goedhardt-mannetjie ook. En laat weet tog maar vir jou ma-hulle waar ek my nou bevind.”

      Dinsdagmiddag toe Pikkie by die hospitaal kom, sit tant Doortjie kiertsregop op die bed vir haar en wag. “Hier, vat my soetkys dat ons wegkom hier,” sê sy nog voor Pikkie kan groet. “Hoekom is jy so laat? Hou julle dan tot vieruur in die middag skool?”

      “Nee, maar die verkeer het my opgehou en daar was ’n personeelverga-”

      “Hoe kom ’n mens uit hierdie plek?” onderbreek tant Doortjie haar verduideliking. “Ek het my al mal gesoek na ’n buitedeur, maar dit lyk my die plek het nie so iets nie. Net gange waar jy kyk.” En toe hulle by Ontvangs kom, swaai sy haar kieriepunt gevaarlik naby aan die meisie agter die toonbank se neus. “Loop sê vir daai spesjis ek, Dorothea Susara Magdalena Broodryck, sê hy moet in sy malle maai vlieg met sy operasie! Hy sal hom wat verbeel voor ek my laat uitroei! Vir al wat ek weet, is dit net om my galblaas in iemand anders in te plant.”

      Pikkie weet nie waar om te kyk nie. Al die mense in die wagkamer staar hulle aan. Maar tant Doortjie steur haar min. “Kom, Pikkie, laat ons loop. Dis nie ’n hospitaal dié nie, dis ’n geldmaakbesigheid. Hulle sal jou tot die laaste sent toe leegsuig. Dink seker ek is ’n pampoen!”

      Pikkie waag dit liewer nie om ’n woord te sê nie. Gryp haar net aan die arm en rem haar buitentoe. Eers toe hulle veilig in die motor is, vra sy: “Hoekom is tante so kwaad?”

      “Jy vra nog! Maar wag, ek sal jou liewers by die huis vertel wanneer Riana by is. Anders moet ek die hele storie nog weer vir haar ook vertel. Pasop, kind, kyk wat vang hierdie padvark aan! Hy kom ry waaragtig reg voor jou in!”

      “Dis nie so erg nie, tante. Hy is op vinnige spoed.”

      “Nou hoe die duiwel draai hierdie ruite van jou af?”

      “Hulle werk outomaties, tante. Maar hoekom wil tante dit oopmaak? Kry tante warm?”

      “Ek wil vir daai ongeskikte terroris wys wat ek met hom gaan maak as ek hom in die hande kry! Og, dis ook nou klaar te laat. Kyk waar jaag hy al.”

      Tant Doortjie is weer die tante wat sy ken, dink Pikkie by haarself. Skel op al wat ’n motoris is en gaan so te kere met haar kierie dat Pikkie wonder wanneer sy ’n gat deur die motorruit gaan slaan. Dus is sy maar te dankbaar toe hulle die huis nader. Maar haar dankbaarheid is van korte duur toe sy Frans se motor in die systraat sien staan. Dít ook nog, dink sy sugtend. Asof sy nie al deur genoeg dinge is vir die middag nie.

      Hy sit heerlik agteroor in ’n stoel saam met Riana en koffie drink toe hulle die sitkamer binnekom en begroet haar boonop spottenderwys met: “Ek dag jy’t al begin met die bou van die afdak. Hoe draal jy dan so?”

      Sy verwerdig haar nie om te antwoord nie. En sou buitendien ook nie kans gekry het nie, want tant Doortjie trek dadelik los met: “Mensig, wat ’n dag! Hulle had my byna dood daar by die hospitaal, en toe verongeluk die terroriste ons ook nog amper op pad hiernatoe.”

      “Terroriste?” vra Riana. “Wat het gebeur?”

      “Tant Doortjie bedoel eintlik motoriste,” help Pikkie haar reg. “Die verkeer was net een te veel vir haar senuwees.”

      “Foei tog, laat ek gou vir julle ook gaan koffie skink.”

      “Nee, wag eers,” keer tant Doortjie. “Laat ek julle eers vertel van daardie ongeskikte mense by die hospitaal. Dis vreeslik soos hulle met ’n ou mens aangaan.”

      “Hoe so?” vra Riana.

      “Nee, om mee te begin, het hulle my waaragtig kaalstert laat uittrek en my die hele môre in ’n agterstevoor nagrok wat nie eens van agter kan toeknoop nie laat rondloop. Van die een kamer na die ander. Ek kon naends nie eens meer byhou met die tel van al die vertrekke nie. En al die goed waarmee hulle my lyf beplak het! Geen genade vir ’n ou mens nie!”

      “En toe?” hits Riana haar aan, dik van die lag.

      “Nee, hoe meer ek vir hulle sê ek wil teruggaan na die kamer toe waar my klere is, hoe minder steur hulle hulle aan my. Dit paai net die hele tyd. Tot ek naends so dik was vir die hele spul dat ek gedreig het om die minister te gaan sien. Eers tóé СКАЧАТЬ