Liefde onder die sterre. Susan Pienaar

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het om Nadia groot te maak – is twee maande gelede dood. Nadia treur nog, bedags hou ek liewer ’n ogie oor haar.”

      Die arme kind. “Dis vreeslik om oor ouers te rou. Gelukkig was jy en Talien my tweede familie. Nadia het nou vir jou.”

      “Ek mis Talien steeds.”

      “Ek ook,” knik Lisa. “Is daar dan niemand anders by wie Nadia kan bly nie?”

      “Soms bly sy ’n dag lank by Emma, maar sy verkies dit hier by my.”

      Lisa kan nie help nie, sy is nou eenmaal nuuskierig. “Waar bly Kallie se ouers?”

      “Albei is al dood. Hulle was nie meer jonk toe Kallie gebore is nie.” Tillie kyk op haar horlosie, sien haar sap raak en drink ’n paar slukke. “Truitjie gaan nou enige tyd ons kos bring.”

      “Dankie tog, ek’s vreeslik honger.” Lisa vlieg van die bed af. “Ek gaan gou gemaklik aantrek.”

      In haar slaapkamer gaan staan Lisa voor die venster. Sy het gisteraand voor sy in die bed geklim het gou die Karoo gegoogle. Dis maklik om boesmangras uit te ken, maar nie die verskillende soorte bossies nie. Vaal, lelike wêreld …

      Die geklingel van breekgoed in die gang laat haar wakker skrik en sy rits gou haar tas oop. Sy trek ’n kortbroek en hempie aan, gaan was haar hande en gesig en stap terug na Tillie toe.

      Tillie sit met ’n skinkbord op haar skoot en beduie na ’n opdienwaentjie. “Skep vir jou.”

      “Dit lyk heerlik.” Lisa skep groente en slaai in, gaan sit dan kruisbeen met haar bord op haar bene. Die pampoen smaak na botterkaramel. Sy gaan vet word hier as sy nie oppas nie.

      “Het jy en Kallie gesels?” vra Tillie.

      “Nee. Ek was naar, toe los hy my maar om in vrede dood te gaan.”

      “Ag, jy speel. Kallie is ’n gawe ou. Hy’t seker nie besef jy voel sleg nie.”

      “Ek word lankal nie meer karsiek nie, maar genade, ek het nie geweet ’n mens kan so erg naar word in ’n klein vliegtuigie nie.”

      “Shame, ek sal jou van my pilletjies gee as jy teruggaan. Gelukkig is ek nie meer soggens so mislik nie.”

      Lisa eet ’n happie groenbone, beduie dan met haar ken na waar ’n klein matrassie eenkant teen ’n muur staan. “Maak julle al kindergoed bymekaar?”

      “Nee, dis Nadia se matras. Soms bel Kallie om te sê hy sal haar die aand eers kan kom haal. Wanneer dit te laat word, slaap sy by ons oor.”

      “Wat doen Kallie dan dat sy kind hier moet oorslaap?”

      “Hy’s ’n veearts, jinne, ek dog hy sou jou vertel het! Hy word enige tyd uitgeroep. Boonop is dit nou die besigste tyd van die jaar. Eers skeertyd en nou begin die ooie lam. Kallie het nie tyd om hom te draai nie.”

      “O?” Lisa vroetel lusteloos met haar kos terwyl Tillie verder voortborduur. Kallie is duidelik ’n flukse man met deursettingsvermoë, en dodelik aantreklik daarby. Maar hy bly ’n ongeskikte buffel wat met olifantvoete op haar menswaardigheid getrap het. G’n wonder Kallie en Christa het baklei nie. Sy het natuurlik nie toegelaat dat Kallie op haar kop sit nie, dís wat. Tillie praat iets oor vliegtuie, besef Lisa, sy moet aandag gee.

      “Nico sê Kallie het op twaalf sy eerste solovlug met sy pa se vliegtuig gedoen.” En toe Lisa se oë rek: “Darem net hier op die plase, nè.”

      Lisa prop ’n stuk aartappel in haar mond toe Tillie vol afwagting na haar kyk. “Goeie genugtig, maar dis jonk,” mompel sy by die kos in haar kies verby.

      “Nico en Kallie se pa was mos broers, maar net Kallie se pa het gevlieg. Ek dink Kallie was so agttien toe’t hy eksamens geskryf en alles. En toe hy by Onderstepoort vir veearts geswot het, het hy sommer sy kommersiële lisensie gekry. Jy weet? Dit beteken hy kan passasiers vervoer.”

      Lisa sien waarheen hierdie gesprek neig. Dit sal nie die eerste keer wees dat Tillie vir haar ’n kêrel soek nie.

      “Moenie my onder Kallie se prestasies toegooi in die hoop dat ek –”

      “Nooit,” val Tillie haar in die rede. “Ek gesels sommer, ek was so uitgehonger vir geselskap.”

      Lisa pak die vuil borde op die dienswaentjie en sien hoe Tillie haar arms onvergenoegd vou. Was sy nou te skerp met haar vriendin? En sy’t nog nie eens regtig gekla oor Kallie se optrede nie! Dalk moet sy dit liewer los en dankbaar wees dat sy gehaal is.

      “Laat ek net eers gou my tas gaan uitpak, dan gesels ons verder. Ek beplan om so vier weke te kuier, as dit oukei is met julle?”

      “Dis great!” jubel Tillie. “Jislaaik, hoekom vertel jy my nóú eers? So lekker lank! Wag tot Nico dit hoor.”

      Lisa gaan los die dienswaentjie in die kombuis en gaan hang haar klere op. Toe sy tevrede is dat al haar goedjies ’n plekkie gekry het, besluit sy sy wil kyk wat op die werf aangaan.

      Rondom die huis is daar sementstroke. Sy wil daarop loop, nie op die grond nie, want sy is kaalvoet. Maar “Eina!” gil sy toe haar voetsole voel of hulle aan die sement gaan vassmelt. Sy spring blitsig van die strook af en voel hoe naalde in haar voete steek.

      Duwweltjies! Haar voete sit heeltemal vol duwweltjies. Sy kan ook nie sit om dit uit te trek nie, want dan steek die goed in haar agterstewe in. Sy balanseer op een been, lig een voet en begin die duwweltjies een vir een uittrek. Sy het al vergeet hoe die goed kan brand. Haar voete het sag geword in die stad, dit bloei selfs effens. Sy kyk fyn na die grond voordat sy versigtig haar voete een vir een neersit, en klim dan dankbaar teen die skadukant van die trappe op na die stoep.

      Lisa sit op die badrand met haar voete in water en vee met ’n koue nat lap oor haar natgeswete gesig toe Truitjie inkom.

      “Juffrou Tillie roep virrie juffrou. Ek het tie virrie twie va julle gemaak, dis innie kamer.”

      “Dankie, Truitjie. Ek kom.”

      Tillie laat haar bababoek sak toe Lisa binnekom. “Vat dit jou toe só lank om uit te pak?”

      “Nee, man. Ek was buite ook.” Lisa tel haar sandale langs die bed op en glip hulle aan. “Hoekom haal niemand die vervlakste duwweltjies om die huis uit nie?”

      “Shame, het jy daarin getrap? Ek sal vir Nico sê, maar ons voete is seker meer gehard.”

      Lisa gaan sit op die bed met haar tee. “Hoekom plant julle nie ’n paar blomme of struike nie?”

      “Nooit! Water is te kosbaar vir sulke goed, die diere het dit nodig.”

      “Is daar ’n tuin op Kallie se plaas?”

      “Groentetuin, ja,” knik Tillie, “nie blomme nie. Kallie se plaas lê nader aan die rivier, so hy het bietjie meer water as ons.” Tillie staan op. “Ek moet gaan piepie, en ek wil loer … jy weet?”

      Dis al skemer toe Kallie met Nadia opdaag. Lisa sit langs Tillie op die bed toe hy met die kind in sy arms binnekom.

      “Hallo, en hoe gaan dit hier?” Kallie se blik СКАЧАТЬ