Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Hy kyk op toe sy binnekom.

      “A, juffrou Walters.” Die Amerikaanse aksent draal geamuseerd. “Jy het my vanaand baie moeite aangedoen.”

      Georgina staar hom onbegrypend aan en hy wys na ’n stoel. Dan kyk hy na William wat in die deur huiwer. “William, is daar nie een van die baas se duurste en lekkerste wyne in die kas nie? Ek is baie moeg. En as daar ’n bietjie kos oor is, sal ek bly wees. Ek moes vanaand ekonomiese klas vlieg en die kos was verskriklik sleg.”

      Die ouer man knik glimlaggend en verdwyn in die rigting van die kombuis. Georgina sit op die rand van die diep stoel en kyk na die man wat hom al gemakliker oorkant haar maak.

      “Wát het jy vandag met die baas se kinders aangevang? Hy het ’n histeriese oproep van Jean gekry en ek moes op die eerste vliegtuig spring om te kom kyk wat aangaan.”

      “Waarom het hy nie self kom kyk nie?” Georgina kan haarself nie keer nie.

      Die man oorkant haar glimlag. “Hy is vreeslik besig, maar sou beslis gekom het as hy kon. Maar vertel my nou eers wat gebeur het.”

      William kom egter die vertrek binne met ’n skinkbord, ’n bottel wyn en twee wynglase, gevolg deur sy vrou met ’n bord kos. Betsy groet die blonde man hartlik en Georgina kan sien hulle is ou kennisse. Die wyn word geskink en William hou ’n glas na haar uit. Sy huiwer net ’n oomblik, dan neem sy die fyn kristalsteel tussen haar vingers en kyk afgetrokke na die robynrooi vloeistof.

      Mark Anderson neem ’n groot sluk, maar voordat hy begin eet, kyk hy verskonend op en Georgina knik haar kop. “Ek het al geëet, dankie.” Sy wag totdat hulle weer alleen is voordat sy praat. “Meneer Anderson, ek weet nie wat Jean haar pa vertel het nie, maar ek kan jou verseker dat hulle nooit in enige gevaar verkeer het nie.”

      “My naam is Mark.” Hy neem weer ’n hap en beduie dat sy moet aangaan.

      “Dit het by ’n koeldrankstalletjie begin. Hulle drink blykbaar nie uit bottels en blikkies nie. Daarna was dit die eetplek wat ek gekies het. Dit het volgens hulle nie aan hulle gewone standaarde voldoen nie. Hulle het daarop aangedring om in ’n deftige restaurant te gaan eet, wat ek belaglik vind.” Toe sy eers begin, is dit soos ’n stroom wat nie kan ophou nie. “En verder wou Jean ’n rok koop – sonder om dit aan te pas – teen ’n prys wat die hele Afrika kan voed! Dit het ek nog belagliker gevind. Sy is tien jaar oud!”

      Hy vee sy mond met die servet af en sit die skinkbord op die koffietafel neer, tel sy glas wyn op en sak agteroor in die stoel. Sy blik bly belangstellend op haar gerig.

      “En toe besluit jy om hulle in een dag te leer hoe die res van die bevolking lewe?” Sy stem sak geamuseerd in die glas weg.

      “Ek wou hulle niks leer nie, maar ek dink nie ’n mens kan kinders van daardie ouderdom so gruwelik verwen nie. Daar is niks wat hulle meer opgewonde maak nie, want hulle het alles al gesien en gedoen.” Sy kan voel hoe haar wange verkleur en weet nie of dit die wyn of sy deurdringende blik op haar is nie.

      “Terwyl ek en jy nou vanaand tyd het en ek al die pad gekom het, moet ek jou miskien die een of ander oor die kinders vertel. Dit kan jou net help as jy jou werk wil behou.”

      “Na vandag het ek geen begeerte om hiérdie werk te behou nie. Inteendeel, ek oorweeg dit ernstig om op te pak. Ek sal die doktor vir die vliegtuigkaartjie vergoed.”

      “Dit sal baie jammer wees. Hy was baie ingenome daarmee dat hy jou gevind het.”

      “Hmf, hy het ’n vreemde manier om sy vreugde te wys,” snork Georgina.

      “Dit sal jammer wees as jy nou weer weggaan. Die volgende paar weke gaan hel vir hom wees en die kinders gaan hom min sien. Ek weet nie waar hy nou weer iemand gaan kry nie.” Hy sit regop en skink weer hulle glase vol.

      “Vir die geld wat hy betaal, kan dit nie moeilik wees om iemand te kry nie.”

      “Dit is nie, maar jy sal ook nie jou kinders by enige mens wil los nie. En glo my, ek sien almal wat aansoek doen. Dis vreeslik. En om die een of ander rede kry hulle altyd die indruk dat hulle ’n kans het om die vrou van die huis te word.” Sy oë draai hemelwaarts en Georgina kan nie help om te lag nie.

      “Jy klink nou net soos Bertie. Hy sê al die juffrouens wil met sy pa trou.”

      Mark knik. “Hy is nie ver verkeerd nie.”

      Georgina se gesig versober weer. “Waarom trou hy nie maar en laat die kinders ’n normale lewe lei nie? Hulle kan mos wraggies nie vir ewig agter hom aan pendel nie!”

      Mark se kop skud stadig heen en weer. “Hy sal nie maklik weer trou nie. Ek weet nie of jy sy geskiedenis ken nie, maar hulle het baie probleme gehad. In elk geval is hy op die oomblik so besig, geen vrou sal so wil lewe nie.”

      Georgina draai die glas in haar hand in die rondte en kyk hoe die lig in rooi strale opbreek. “Dit los nou nog nie my probleem op nie. Ek kan nie hierdie kinders oppas nie. Ons sal mekaar uitroei. En jy sal baie heen en weer moet vlieg – dalk weer ekonomiese klas!” Haar gesig is ernstig, maar haar oë lag ondeund en sy oë begin ook verkreukel.

      “Hoe oud is jy?”

      “Maak dit saak?”

      “Chris het iemand ouer as vyf en twintig gesoek.”

      “En jy dink nie ek is vyf en twintig nie?”

      Hy neem ’n sluk en skud sy kop. “Jy kan nie ouer as twintig wees nie. Ek het eintlik gedink negentien, maar sê maar twintig. Chris was net so verbaas. Hy sê hy het vir Leon gesê ten minste vyf en twintig.”

      “Wel, dan is daar nie sin in dat ek langer bly nie. Duidelik het Leon hom verkeerd verstaan. Dit is miskien ook waarom ek en die kinders nie oor die weg kom nie. Hulle het iemand ouer nodig.” Georgina steek die glimlag agter die glas weg.

      Hy kyk haar ’n oomblik agterdogtig aan. “Ek het ’n vermoede ek het jou so pas ’n groot gaping gegee en jy is besig om blitsvinnig daardeur te glip. Jy is nie twintig nie?”

      “Vir tien jaar al nie. Maar as die doktor dink ek is te jonk … Laat hom asseblief maar so dink. Jy sien, ek het my suster belowe ek sal hulle nie in die skande steek nie, maar as ek ontslaan word, dan is dit nie my skuld nie.”

      Sy diep lag weerklink deur die luukse vertrek. “Ek het ’n vermoede jy is net wat hierdie kinders nodig het!”

      “Dis maar net omdat jy my nie ken nie. Jy sal ’n ander deuntjie sing as jy my ken.”

      Mark kyk na die leë bottel. “Wag net hier, ek gaan nog een haal. Ek begin nou eers lekker kuier.”

      Sy begin om van haar kloppende hoofpyn te vertel, maar hy het reeds opgestaan, en toe hy oomblikke later met nog ’n bottel terugkom, skink hy hulle albei se glase vol en dan lig sy oë belangstellend. “Vertel my van juffrou Walters. Wat maak sy as sy nie bedorwe kinders oppas nie?”

      “My naam is Georgina, eintlik sommer Georgie. Ek het nog nooit voorheen kinders opgepas nie, behalwe soms Leon en Magriet se twee seuns. Soos Bertie sê, ek teken prentjies. Wat wil jy nog weet?”

      “Jy is nie getroud, verloof of so iets nie?”

      Georgina skud haar kop.

      “En СКАЧАТЬ