Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Georgina kyk na Bertie wat homself by die tafel tuismaak.

      “By die televisie eet.”

      Georgina skep vir haar ook kos en gaan sit oorkant die blonde seuntjie. Hulle neem die eerste paar happe in stilte en dan kyk sy skuinsweg na hom.

      “Waarom is André en Jean so kwaai?” Haar stem verraai niks van die ergerlikheid wat sy teenoor die ander twee voel nie.

      “Hulle hou nie van die juffrouens wat altyd hier kom woon nie. Almal is altyd so kwaai, en hulle wil eintlik net met my pa gesels en kan nie wag dat ons saans gaan slaap nie.”

      Georgina moet haastig die glimlag keer. Uit die mond van die suigeling. “Ek kan darem nie glo álmal is kwaai nie.”

      “Voor my pa is hulle altyd vriendelik, maar as my pa nie met hulle wil trou nie, dan raak hulle sommer baie kwaai.”

      “Wie vertel vir jou al hierdie dinge?” Sy kan nie meer haar glimlag keer nie.

      “Niemand. Ons weet dit net. Hulle dink ons weet nie, maar ons hoor hulle oor die telefoon praat … en soms met mevrou Connely.” Hy gee weer ’n paar happe en laat dan met ’n ernstige gesiggie hoor: “Jy is baie mooi. Het jy nie ’n man nie?”

      Sy begin vinnig gewoond raak aan sy reguit manier van praat en sy glimlag. “Nee, ek het nie ’n man nie. Ook nie kinders nie.”

      Hy sit sy mes en vurk neer. “Wil jy my kamer sien?”

      Sy knik. “Ek sal graag jou kamer wil sien.”

      Hy loop voor haar uit na die ander kant van die reuse-woonstel.

      Sy kyk verstom in die kamer rond, seker daarvan sy het per abuis in ’n groot speelgoedwinkel beland. “Genade, Bertie, is dit alles joune?”

      Hy knik. “Ja, my pa het dit vir my gekoop en juffrou Martins … sy het graag winkels toe gegaan. En my pa het gesê sy kan vir ons koop wat ons wil hê.”

      Georgina tel versigtig hier en daar een van die indrukwekkende speelgoed op.

      Toe hy tevrede is dat sy alles gesien het, stap hulle na waar die ander twee voor die televisie sit. Die borde kos is halfgeëet op die koffietafel gelaat. Hulle het nie lank gesit nie, of mevrou Connely kom binne en tel die borde op. Op haar vraag of hulle genoeg gehad het, knik albei woordeloos.

      Georgina hou hulle onderlangs dop. Dis drie pragtige kinders. Die oudste, André, is sy pa se ewebeeld met sy donker hare en rookgrys oë, en iets aan sy houding ook – dieselfde ongeërgdheid met die mense rondom hom. Jean is nie so donker soos haar broer nie, en haar oë is meer ’n groenbruin mengsel, maar sy het ook dieselfde selfversekerdheid en selfs op tienjarige ouderdom is sy ’n besonder mooi meisietjie. Die ma moes voorwaar mooi gewees het, want klein Bertie lyk, met sy blonde krulhaartjies en blou ogies, net soos ’n engeltjie. Weliswaar ’n engeltjie met ’n sterk wil, maar nog steeds ’n engeltjie. Sy kyk weer na André en betrap vir ’n oomblik sy donker oë op haar. Dan kyk hy vinnig weg.

      Haar pogings om met hulle te gesels, loop elke keer dood en na ’n ruk gee Georgina moed op. Sy het nie vanaand die energie vir hierdie twee nie. Sy het eers ’n nag se slaap nodig … dan sal sy besluit wat om met hulle te doen.

      “Bertie, hoe laat moet julle gaan slaap?” wend sy haar na haar informant.

      “My pa het gesê ons kan vir hom wag.”

      Georgina is nie seker of sy veronderstel is om ook vir die pa te wag nie, maar weet ook nie waar meneer óf mevrou Connely is nie. Sy strek haar bene voor haar uit en kyk na die televisie om te sien waarna die kinders so aandagtig sit en kyk.

      Sy moes ingesluimer het, want sy word wakker van stemme rondom haar en dit neem ’n lang oomblik voordat haar brein registreer waar sy is. Teen daardie tyd kyk sy al vas in nog ’n paar rookgrys oë. Hy knik in haar rigting voordat hy Bertie optel en na die seuntjie se stortvloed woorde luister. Na ’n rukkie sit hy weer die seuntjie neer en buk by sy dogter. Hy druk ’n soen teen haar wang en vryf dan oor sy oudste se kop. Dan gly die grys oë weer oor haar waar sy nog steeds sprakeloos staan.

      “Ek hoop jy het jou voete gevind, juffrou Walters.”

      “Sy is nie ’n juffrou nie!” laat Bertie laggend hoor. “Haar naam is Georgie. Sy teken prentjies.”

      Die donker man kyk net vlietend na haar, voordat hy na sy oudste draai. “Het jy na vanaand se wedstryd gekyk – wat was die telling?”

      En vir die eerste keer sien Georgina lewe in die seun se afgetrokke oë en is die mond nie meer op ’n ontevrede plooi getrek nie.

      Halfpad deur sy verduideliking van die een of ander wedstryd, kyk Chris Parker meteens na Georgina en laat half geamuseerd hoor: “Juffrou Walters, miskien moet jy gaan slaap, voordat jy op jou voete aan die slaap raak en een van ons doodval.”

      Georgina is net in staat om te knik voordat sy in haar spore omdraai en die vertrek verlaat. Maar nie voordat sy die glinstering in die dogtertjie se oë gesien het nie.

      Gelukkig is sy so vaak dat sy dadelik aan die slaap raak, want as sy moes wakker lê, is sy seker sy het vanaand nog haar tasse ingepak. Skande of nie skande nie, sy gee nie om nie. Sy is seker Leon en Griet sal nie sy vriendskap mis nie.

      “Juffrou Walters?” Die stem dring deur die slaapnewels en Georgina sukkel om haar ooglede van mekaar af te kry, maar die stem hou nie op nie, en uiteindelik fokus haar oë op die figuur voor haar bed en vee sy verward met haar hand oor haar oë.

      “Doktor wil jou in sy studeerkamer sien voordat hy kantoor toe gaan.” Betsy Connely se gesig is op ’n ernstige plooi getrek.

      “Wanneer … Hoe laat is dit?” Dit voel vir Georgina of haar tong aan haar verhemelte vassit.

      “Nou. Hy wag in die studeerkamer. Dit is al sewe-uur. Hy wou al gery het.”

      Sy swaai haar bene met moeite van die bed af en staan dronkerig regop, nie seker wat sy eerste moet doen nie. Maar met mevrou Connely se hulp, vind sy haar denim van die vorige aand en ’n hemp in die kas. Haar kort hare word met haar hande platgevee en twee hande koue water oor haar gesig, laat haar brein effens aanskakel.

      Hy staan voor die groot glasdeure wat op die balkon oopmaak. Soos die vorige dag, is hy onberispelik geklee in ’n modieuse pak klere, kraakwit hemp en donkerrooi das. Op die groot antieke lessenaar staan ’n aktetas, gereed om opgetel te word.

      “Goeiemôre.” Haar stem verstil toe sy in die grys oë kyk.

      Hy knik afgetrokke. “Ek wil net hoor of jy jou pligte verstaan. Dit is ongelukkig nie vir jou ’n vakansie nie. Ek het ’n bedrywige paar weke voor, en sal dit waardeer as jy my kinders sal besig hou. Hulle het reeds hul leerplan vir hierdie termyn voltooi. Die nuwe onderwyseres begin in Februarie. Verder weet ek nie of Leon jou gesê het dat ek vir vier en twintig uur diens per dag betaal nie. ’n Af dag of naweek sal die uitsondering wees en nie die reël nie.”

      Georgina se mond gaan oop om iets te sê, maar hy haal ’n koevert uit sy baadjiesak en sit dit op die lessenaar neer. “Daarin is kontant vir julle uitstappies, asook ’n kredietkaart vir enige aankope wat die kinders mag nodig hê. As die geld te min is, bel die kantoor en reël met Ann Meyerson.”

      En voordat sy iets kan sê, tel hy СКАЧАТЬ