Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het sesuur ’n vergadering in Washington, maar vlieg direk daarna terug. Edward sal jou huis toe neem. Die kinders is by die huis.” Hy kyk haar weer met dieselfde blik as oomblikke vantevore in die kantoor aan. Asof hy iets wil vra of sê, maar die deure skuif oop en hulle stap weer op die dak uit, waar die helikopter se motore reeds begin draai het.

      “Ons praat later weer.” En daarmee klim die vier in die wagtende tuig en kan Georgina net sprakeloos staan en kyk hoe die lemme al vinniger draai, totdat die romp lig.

      Dieselfde ouer man van vroeër staan agter haar toe sy omdraai.

      “Ek is Edward, juffrou. U tas is reeds in die motor.” En vir die derde keer binne ’n uur, gly die hysbak se deure geluidloos agter haar toe en moet sy na haar eie beeld in die spieël staan en kyk.

      Georgina se brein het vir een dag alles ingeneem wat vir haar moontlik is en niks kan haar meer raak of verbaas nie. Nie die donkergroen Rolls Royce wat onder die gebou vir haar wag of die gebou oorkant Central Park waar Edward die motor tot stilstand bring nie. Maar haar oë knip tog ’n paar keer toe die hysbak op die vierde vloer oopgaan en hulle in ’n uiters smaakvolle portaal uitstap. Die mure is oorgetrek met donker houtpanele en die meubels is almal pragtige antieke stukke. Georgina is genoeg van ’n kenner om te weet dit is nie replikas wat hierdie ruim vertrekke versier nie. ’n Gryskopman kom uit ’n ander vertrek gestap en knik vriendelik.

      “Ek is William Connely. Welkom hier.” Hy groet vir Edward en neem die tas by die ander man. ’n Gryskopvrou kom ook die portaal binne en glimlag. William Connely beduie met sy kop na die vrou.

      “Dit is my vrou, Betsy.”

      Georgina steek haar hand uit. “Aangename kennis.” Sy is dankbaar vir die glimlagte. Mevrou Connely stap voor haar uit en draai ’n deur aan die linkerkant van die portaal oop. Hulle stap deur ’n klein sitkamertjie en dan in ’n ruim slaapkamer in. Groot skuifdeure maak soos in die sitkamertjie op ’n wye balkon oop en daaragter kan Georgina die bome in die park sien.

      Op Betsy Connely se vraag of sy kan help uitpak, skud Georgina haar kop. “Dankie, maar ek sal regkom.” En dan voeg sy by: “Is die kinders hier? Ek sal hulle graag wil ontmoet.”

      Die ouer vrou loop voor haar uit en Georgina verwonder haar aan die aantal vertrekke waardeur hulle loop voordat hulle uiteindelik in ’n gesellige leefvertrek kom. Drie kinders lê in verskillende posisies op diep banke voor die televisie. Hulle kyk onbelangstellend na haar.

      “Hallo, ek is Georgie Walters. Ek kom vir ’n rukkie by julle woon.” Sy kyk om die beurt na die twee seuns en die meisie. “Wat is julle name?”

      Na ’n lang stilte is dit die blondekopseuntjie wat vol selfvertroue laat oor: “My naam is Bertie en ek is ses jaar oud.”

      Georgina kyk na die ander twee, maar hulle oë bly vasgenael op die wisselende beelde voor hulle.

      “Sy naam is André. Hy is twaalf. En haar naam is Jean. Sy is tien.” Die blondekoppie se stem verstil onder die ander twee se vyandige blikke.

      “Ek is bly om julle te ontmoet.” Georgina weet nie wat anders om te sê nie. Wat sy wil sê, is dat sy baie jammer is sy het haar deur geld laat verlei. Sy sien al minder vir die volgende twee maande kans, ongeag wat die vergoeding gaan wees. Toe niemand weer iets sê nie, draai sy om en moet mooi konsentreer om haar pad deur die kronkelgang van vertrekke na haar kamer te vind.

      Die uitpakkery neem nie lank nie en toe sy die mooi wit-en-groen badkamer sien, begin sy haar klere van haar lyf af stroop. Sy hoop ’n stort sal haar beter laat voel. Sy laat loop die warm water oor haar kop, haar gesig, haar lyf en staan vir ’n lang oomblik so stil.

      Georgina sit voor die spieël in haar kamer, besig om haar hare droog te vryf, toe die deur stadig oopgaan. Sy kyk verbaas hoe ’n wit koppie en klein gesiggie om die kosyn loer. Toe hy haar sien, koes hy weg, maar sy onthou gelukkig betyds sy naam en roep hom terug. Die blou ogies loer weer om die deur en sy beduie dat hy moet inkom.

      “Het jy vir my kom kuier?”

      “Waar kom jy vandaan?”

      Georgina luister verbaas na die perfekte Afrikaans wat uit die mondjie kom.

      “Kaapstad. Weet jy waar dit is?”

      Hy knik. “Ek was al daar. Hoekom het jy ’n seunsnaam?”

      “My naam is eintlik Georgina, maar my suster kon nie die lang naam sê toe ons klein was nie, en nou noem almal my sommer Georgie.”

      “O.”

      “Waar het jy so mooi Afrikaans leer praat?”

      “By my pa. Ken jy my pa?”

      Georgina knik. “Ek het hom vandag ontmoet.”

      “Hou jy van hom?” Die blou oë kyk reguit na haar, terwyl hy homself op ’n stoel voor die venster tuismaak.

      “Hy lyk baie … vriendelik.” Wat moet sy ook nou sê? Hoe sê jy vir ’n sesjarige dat jy dink sy pa is verwaand?

      “Hoe lank kom bly jy hier?”

      “Twee maande. Dan kry julle blykbaar weer ’n onderwyseres wat hier by julle kom woon.”

      “Is jy nie ’n juffrou nie?”

      Georgina skud haar kop laggend. “Nee, ek is nie ’n juffrou nie.”

      “Het jy ’n werk?” Soos ’n prokureur in die hof, neem hy haar onder kruisverhoor. En sy ouderdom maak dat geen vraag te persoonlik vir hom is nie.

      “Ek het nie ’n werk in ’n kantoor nie. Ek skilder en neem foto’s en teken prentjies.”

      “Watse prentjies?”

      Georgina staan op en haal haar sketsboek uit. Sy hou dit na hom uit en hy begin nuuskierig blaai. By elke skets huiwer hy ’n oomblik en toe hy die boek toemaak, kyk hy weer met die reguit blik na haar.

      “Jy teken baie mooi. Sal jy van my ook ’n prentjie teken?”

      “Ek sal as jy wil.” Sy eerlikheid gee vir Georgina die geleentheid om ook ’n vraag of wat te vra.

      “Gaan julle nie skool nie?” Sy hou die klein figuurtjie dop en sien hoe die skouertjies regop trek.

      “Ons gaan by die huis skool, sodat ons saam met my pa kan wees as hy op ’n ander plek moet gaan werk.”

      “Gaan julle altyd saam?”

      “As hy vir langer as drie dae moet weggaan, gaan ons saam. Dan gaan ons juffrou ook saam.”

      “En geniet jy dit om so baie rond te reis?”

      Die mondjie plooi effens en ’n frons keep tussen die blou oë. “Dis orraait. Ek raak net partykeer moeg, maar dis beter as om lank alleen by die huis te bly.” En daarmee verskoon hy homself en laat ’n peinsende Georgina agter.

      3

      Betsy Connely kom roep haar later vir ete en toe Georgina in die eetkamer kom, is die kinders reeds besig om СКАЧАТЬ