Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ selfoon. Hou dit asseblief by jou.” En daarmee draai hy om en net die reuk van sy naskeermiddel bly in die vertrek agter. ’n Aangename, vars geur, verbasend aards vir so ’n gesofistikeerde man.

      “Mevrou Connely, dink jy ek sal my suster-hulle kan bel en net laat weet ek is veilig hier?” Georgina kyk onseker na die ouer vrou.

      “Die telefoon is enige tyd tot jou beskikking. Jy kan sommer uit jou kamer skakel. En noem my asseblief Betsy.”

      Georgina knik en stap ingedagte deur die portaal na haar slaapkamer waar die bed nog net so deurmekaar is soos toe sy so haastig moes opstaan.

      Die telefoon lui lank voordat sy haar suster se stem hoor.

      “Griet! Kan jy my hoor? Dis ek, Georgie!”

      “Georgie! Hoe gaan dit?”

      “Nie goed nie. Ek weet nie of ek gaan bly nie!”

      “Georgie! Wag nou eers. Chris het gebel om te sê hy is jammer daar was ’n misverstand en jy moes op die lughawe wag. Is jy nou reg? Hoe lyk die kinders?”

      “Wanneer het hy gebel?” Georgina kan voel hoe haar lyf warm word. Sy wag ’n oomblik vir die antwoord.

      “Gisteraand. Het hy jou nie gesê nie? Hy sê jy het nie baie gelukkig gelyk toe jy by die kantoor aankom nie.”

      “Griet, hoe goed kén julle die man?”

      “Wat’s fout, Georgie?”

      “Ek dink nie hy is reg nie. Ek dink daar skort ernstig iets met sy verstand. Geen mens kan so lewe nie! Hy luister na niemand nie, rammel bevele af, gee niemand ’n spreekbeurt nie en verder sleep hy die kinders oral met hom saam. Hulle kamers lyk soos winkels soos hy hulle bederf en hulle is nes hy, ongelooflik onbeskof, behalwe die kleintjie. Hy is nogal oulik.” Georgina bly uitasem stil en vir ’n oomblik dink sy die verbinding is verbreek, maar dan klink Magriet se stem weer in haar oor.

      “Hy is ’n baie besige man, Georgie. Jy is nie daar om hom te kritiseer nie. Pas net sy kinders op. Dis net twee maande. Geniet dit, loop rond en sien die wêreld. Alles word vir jou betaal. Georgie, is jy nog daar?”

      Georgina vee oor haar oë. “Ek dink nie julle ken hom nie. Ek sal my bes doen om julle nie in die skande te steek nie, maar moet my asseblief nie kwalik neem as ek nie enduit kan bly nie. Jy het nie ’n idee hoe dit hier gaan nie.”

      “Ek is seker jy sal dit regkry. Sê groete vir Chris.”

      Georgina snork vererg voordat sy groet. Met die telefoon in haar hand staar sy vir ’n lang oomblik na die dik mat. Hy het hulle laat weet sy is veilig en gesê hy is jammer hy het haar op die lughawe vergeet en dat sy kwaad was daaroor. Die verontwaardiging lê bitter in haar mond. Het hy nooit gedink hy behoort háár wat Georgina is, om verskoning te vra nie! Nie Leon óf Griet het op die lughawe gesit en wag nie … en moes toe teen nekbreekspoed met ’n helikopter tussen Manhattan se wolkekrabbers deur vlieg nie. Sy het skoon vergeet om dít vir Griet te vertel!

      Wel, sy kan óf hier bly sit óf sy kan stort en aantrek en hierdie ryk kinders ’n ding of twee probeer leer. Dit sal haar pas as hy haar dienste so gou moontlik wil beëindig, dan het sy nie skande op die familie gebring nie!

      Georgina groet die deurwag vriendelik en skud haar kop toe hy vra of hy ’n huurmotor kan laat kom.

      “Nee, dankie, ons gaan sommer stap.” Dan steek sy haar hand na die gryskopman uit. “Ek is Georgie Walters, ek gaan vir die volgende twee maande hier woon.”

      Die man steek effens verbaas sy hand uit, en dan verhelder ’n glimlag sy gesig en die blou oë vonkel laggend. “Aangename kennis, juffrou Walters. Ek hoop jy geniet jou verblyf hier. My naam is Leonard.”

      Sy knik en beduie vir die kinders om haar te volg.

      “Waarheen gaan ons?” Bertie kyk vraend op na haar toe hulle buite op die sypaadjie staan.

      “Ons gaan bietjie rondloop. Ek was lanklaas hier.”

      “Waarom ry ons nie met die motor nie?” Dit is die eerste woorde wat die tienjarige Jean met haar praat en Georgina kyk vir ’n oomblik na die dogtertjie wat met ’n ontevrede gesig na haar staan en kyk.

      “Ek is lus vir stap.”

      “My pa laat ons nie toe om in die stad rond te stap nie. Dis gevaarlik.” Die koppie is omhoog en die bruin ogies flits uitdagend.

      “Ons sal nie na die gevaarlike dele toe gaan nie. Kom, ons gaan eers deur die park stap.” Veiligheidshalwe neem Georgina tog Bertie se hand en sorg dat sy die ander twee die hele tyd in die oog het.

      Bertie verkyk hom aan die bedrywighede in die groot park. Mense wat vinnig heen en weer loop, rollemskaatsers wat by hulle verbyflits, drawwers … en mense wat sommer net soos hulle kuier-kuier loop. Die koue lug verdryf die sufheid na die lang vlug en Georgina voel aansienlik beter as die vorige aand. By ’n meer met eende gaan Bertie staan en verkyk hom aan die groot, vet lywe wat op die gras wei en met ’n plons terug in die water gly. Georgina kry hom met moeite daar weg en ook net met ’n belofte dat hulle weer sal kom. Die ander twee praat nie ’n woord nie.

      Toe Bertie later kla dat hy dors is, beduie Georgina na ’n koeldrankstalletjie.

      “Wat wil julle drink?”

      “Is hier nie ’n restaurant nie? Ons drink nie uit bottels en blikke nie!” Jean staan met haar hande op haar heupies.

      “Dan moet julle maar dors bly.” Sy kyk na Bertie en hy draai huiwerig om na die verkoper en vra ’n gaskoeldrank. Georgina wys na die vrugtesappe en sê hy kan een daarvan kies, nie ’n gaskoeldrank nie. En vir die eerste keer sien sy dieselfde ontevrede trek om die klein mondjie en die blonde koppie wat beslis agteroor gegooi word.

      “Vrugtesap of niks, Bertie. Besluit self.”

      Iets aan haar stem moes hom gewaarsku het, of hy was baie dors, want hy beduie na ’n lemoensap en begin dorstig drink toe Georgina die botteltjie vir hom oopmaak. Die ander twee staan afkeurend na hom en kyk en Georgina besluit om hulle te ignoreer. Hoe gouer hulle vier mekaar verstaan en uitsorteer, hoe gouer kan sy dalk huis toe gaan. Sy begin verder stap, en toe hulle uiteindelik die park verlaat, wys sy na ’n klein eetplekkie waar sy dikwels geëet het toe sy vir ses maande in Manhattan gewoon het.

      “Ek gaan nie hier eet nie. Ek wil in ’n ordentlike restaurant eet. My pa het vir jou geld gegee!” Jean steek in die deur vas. Haar oë rus op die informele tafeltjies en stoeltjies en Georgina voel hoe dit warm onder haar krag word en ’n krapperigheid in haar kom lê.

      4

      Georgina lê agteroor in die bad, terwyl haar vingers oor haar kloppende slape vryf. Wat ’n dag! Sy is net te moeg om in te pak, maar môreoggend gaan sy haar bedanking indien. Miskien is dit ook nie nodig nie; miskien is sy klaar ontslaan. ’n Klop aan die badkamerdeur laat haar vervaard orent kom.

      “Juffrou Walters, meneer Anderson is hier om u te sien,” klink William Connely se stem huiwerig deur die toe deur.

      Georgina wil eers sê sy ken nie ’n meneer Anderson nie, maar êrens lui tog ’n klokkie en sy klim teësinnig uit die warm water en begin haar afdroog. Sy trek ’n langbroek СКАЧАТЬ