Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die nommer in Manhattan te skakel. ’n Baie professionele stem antwoord, maar op haar versoek om met doktor Parker te praat, raak die stem huiwerig en sê effens stram dat dit nie moontlik is nie. Hy is besig. Georgina sug. “Het doktor Parker ’n sekretaresse? Miskien kan ek met haar praat.” Daar volg ’n stilte, maar dan hoor sy tog hoe die verbinding deurgeskakel word.

      “Doktor Parker se kantoor.” Nog ’n professionele stem wat nie geselsies gaan maak nie.

      “Hallo, ek is Georgina Walters. Ek wonder of dit moontlik is om met doktor Parker te praat?” Weer volg ’n stilte, asof die vrou verbaas is en Georgina wonder of die man dan nooit oproepe kry nie.

      “Ek is jammer, doktor is in ’n vergadering. In verband waarmee wil u met hom praat?”

      “Ek sit op die lughawe. Al twee uur lank en niemand het my nog kom oplaai nie. Ek wil weet of ek self in die stad moet kom en of die doktor dalk nog op pad is.” Georgina se voorneme om rustig te bly is besig om soos ’n miswolk te verdamp.

      “Juffrou … Walters, ek is jammer, ek verstaan nie mooi nie. Waarom wag u op die lughawe vir doktor Parker?” Die koue Amerikaanse aksent is besig om nog verder aan Georgina se geduld te rafel en sy het moeite om nie haar stem te verhef nie.

      “Ek kom sy kinders oppas. Daar is met hom gereël dat hy my op die lughawe sal ontmoet!”

      “Kan u vir my ’n oomblik aanhou?” Die stem raak weg in die blikkerige klanke van ’n bekende melodie.

      “Juffrou Walters,” die stem klink nie meer so yskoud nie, “ek is jammer, daar was ’n misverstand. Doktor was baie besig, maar u sal binne ’n halfuur opgelaai word. As u net in die aankomssaal sal wag, by die navraetoonbank.”

      Georgina plaas die gehoorstuk hardhandig terug op die mik. Met haar drasak oor haar skouer en haar tas agter haar aan, loop sy deur die reuse-aankomssaal tot by die aangewese toonbank. Sy neem ’n paar diep asemteue om die ergerlikheid te laat bedaar.

      Na sowat twintig minute sien sy ’n man haastig aangestap kom en kan nie help om op te let dat hy nogal aantreklik is nie. Sterk, aantreklike gesig, ligte hare, en vriendelike blou oë. Toe hy by die toonbank tot stilstand kom en soekend om hom kyk, kom sy stadig orent. Dit moet haar werkgewer wees en hy lyk glad nie sleg nie.

      “Doktor Parker?”

      Hy draai haastig na haar en dan sien sy die vraende blik wat by haar verbygaan en weer na haar gesig terugkeer. Sy steek haar hand uit. “Ek is Georgina Walters.”

      Daar is nog steeds nie ’n verwelkomende glimlag nie, net dieselfde vraende blik en sy begin twyfel of dit hy is. Dan skud hy sy kop en steek sy hand glimlaggend uit. “Ek is jammer, ek het iemand ouer verwag. Hallo, jammer vir die vreeslike lang wag. Ek weet nie wat gebeur het nie.” Hy tel haar sak op en neem die tas se handvatsel en dan moet sy haar treë rek om by te bly. Sy kyk verbaas op toe hulle by ’n skuifdeur uitstap en hulle weer op die aanloopbaan bevind, maar daar is nie tyd vir vrae nie. Hy hou ’n motordeur vir haar oop, terwyl die bestuurder haar tas agterin die motor laai.

      Toe hulle uiteindelik langs mekaar agterin die motor neersak, steek hy weer sy hand na haar uit. “Mark Anderson, aangename kennis. Ek is jammer, die baas het vergeet om vir Ann te sê jy arriveer vandag, anders sou daar beslis iemand hier gewees het.”

      “Jy is nie doktor Parker nie?” Sy trek haar hand uit syne.

      Hy lag. “Nee, hy is al die hele dag in ’n vergadering en ons moet oor ’n uur Washington toe vlieg, so ons het nie baie tyd nie.”

      Georgina voel hoe alles skielik net te vinnig vir haar gaan. En toe die motor oomblikke later tot stilstand kom en hy die deur vir haar oopmaak, kan sy net stom na die helikopter voor haar kyk.

      Sonder seremonie word haar tas by ’n deur onder die romp ingeskuif en help Mark Anderson haar teen die trappies op.

      Sy draai terug en haar mond gaan oop en toe, maar hy beduie dat hy nie kan hoor nie en sy moet wag totdat die deur agter hom toeswaai en hulle albei met ’n stel oorfone op die kop sit, voordat sy weer kan praat.

      “Meneer Anderson, ek verkies om ’n huurmotor te neem. Gee my net die adres.”

      Die blonde kop skud terwyl hy oor haar buk en die veiligheidsgordel oor haar skoot vasknip. Met ’n kopknik beduie hy vir die vlieënier dat hulle gereed is en die volgende oomblik gryp sy benoud na die armleuning. Sy was nog nooit bang vir vlieg nie, maar sy vertrou nie helikopters nie. En veral nie hier waar Manhattan se wolkekrabbers skrikwekkend vinnig nader kom nie. Dit voel vir haar of sy in ’n driedimensionele rekenaarspeletjie vasgevang is. Haar maag ruk skielik en die volgende oomblik sak hulle bewend op die dak van ’n gebou neer.

      Sy bly met lam bene sit, maar Mark Anderson het reeds haar skouersak opgetel en wag dat sy hom volg. ’n Ouer man staan en wag vir hulle ’n entjie van die helikopter af, en neem dadelik haar tas. En al wat Georgina kan doen, is om agter die blonde man aan te loop, met die ouer man kort op hulle hakke. In die hysbak sien sy haar weerkaatsing in die vollengte spieël, vee met haar vingers deur haar kort donker hare en probeer ongemerk haar gekreukelde wit hemp en denimbroek regtrek. Langs die man met die uiters smaakvolle pak klere, lyk sy skielik soos een van die sakmense wat met hulle winkelwaentjies die strate bewandel.

      Die deure skuif geluidloos oop en Mark Anderson beduie vir Georgina dat hulle hier moet uitklim. Haar swart stewels sak in die dik mat weg en haar blik gly vlugtig oor die wit-en-room vertrek. Alles is perfek, alles pas bymekaar, selfs die deftige mense wat heen en weer by haar verbyloop. Georgina moet by haarself glimlag. Sy gooi haar kort swart leerbaadjie oor haar arm en lig haar kop. Aan die einde van die lang gang maak die jong man ’n deur oop en beduie dat sy moet instap. ’n Ouer vrou kyk gesteurd op en ’n paar fletsblou oë gaan vraend na die man agter Georgina.

      “Juffrou Walters, dit is Ann Meyerson, Chris se sekretaresse. Ek gaan jou voorlopig hier by haar laat. Chris het gesê hy wil jou sien voor ons Washington toe vlieg.”

      Georgina steek haar hand na die ouer vrou uit en sy sien die huiwering waarmee die goed versorgde hand uitgesteek word. Ann Meyerson beduie na die diep leunstoele wat aan die oorkant van die ruim vertrek staan en Georgina neem aan sy moet daar wag.

      Sy beskou die ruim verrek met min belangstelling. Dit lyk soos ’n baie deftige sitkamer, met ’n groot bos wit lelies op ’n hoektafel. Maar haar kop is so dof. As sy net vir ’n paar uur kan slaap. Die telefoon op die groot lessenaar lui kort-kort en mense kom en gaan en saam met al die bedrywighede rondom haar, kan sy voel hoe die ergerlikheid in haar toeneem.

      Georgina is so ingedagte dat sy nie die groot deure aan die oorkant van die vertrek sien oopgaan nie, ook nie die drie mans en ’n vrou wat geluidloos oor die dik mat aangestap kom nie. Dis eers as ’n paar bene voor haar gesigsveld inskuif, dat sy opkyk – vas in twee rookgrys oë onder donker wimpers. Oë wat haar op en af beskou. Sy kom stadig orent, maar moet steeds opkyk toe sy voor hom staan. ’n Hand word vlugtig na haar uitgesteek en sy neem dit traag.

      “Ek is Chris Parker. Ek is bly jy kon kom.” Dan draai hy om en Georgina staan sprakeloos na die groepie mense en kyk. Al vier is besig om jasse aan te trek en die vrou agter die lessenaar is besig om in ’n sagte stem met haar werkgewer te praat. Hulle is al by die groot dubbeldeure voordat die lang, donker man omkyk.

      “Ek is ’n bietjie haastig, juffrou Walters. As ons net gou ’n paar woorde kan praat?” Daarmee draai hy om en die gevolg kom weer in beweging.

      Georgina huiwer, maar Ann Meyerson beduie dringend met СКАЧАТЬ