Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ groot pakkie terug, wat hy ook eenkant onder die boom neersit. Vir die kinders is daar, anders as in die verlede, nie net een of twee baie duur geskenke nie. Hierdie jaar is daar ’n klomp kleiner geskenke. Sommige laat hulle uitbars van die lag en oor ander oe en aa hulle. Daar is boeke en interessante T-hemde, of sokkies met grappige prentjies op. Jean kry lekkerruikroom en André kry ’n blikkie eksotiese reukweerder vir mans, waaroor hy stil glimlag. Georgina is innig dankbaar dat hulle van die geskenke hou, en nie met ontevrede gesigte daar sit nie. Hulle kyk ook opgewonde hoe hulle pa al die klein geskenke van hulle oopmaak. Daar is vir hom ook ’n boek, laserskywe, ’n mooi das en selfs ’n dosie lekker sjokolade – alles deur die kinders uitgesoek en sorgvuldig deur Georgina toegedraai.

      Dan sleep André die groot pakkie nader en sit dit voor Georgina neer. “Dis van ons almal vir jou. Ons hoop jy hou daarvan.”

      Georgina se mond gaan oop om te sê sy wil nie geskenke hê nie, maar haar oog vang die uitdrukking in die stil grys oë oorkant haar en sy sluk haar woorde terug. Sy haal eers die kaartjie van die pakkie af en lees met ’n brandknop in haar keel die paar woorde: Baie dankie vir die lekkerste tyd van ons lewens … ons wens jy kan vir altyd bly! Met baie liefde van André, Jean en Bertie.

      Haar vingers begin die ryklik versierde kartondoos oopmaak en dan lig haar oë vir ’n oomblik vraend na die man oorkant haar, want hierdie is nie ’n geskenk wat die kinders kon uitgesoek en gekoop het nie.

      Georgina vou die sagte wit sneespapier oop en haar hande bly in die lug hang. Heel bo-op is ’n klein smuktassie van sagte duifblou leer. Onder die smuktassie is ’n skouersak van dieselfde blou leer en heel onder is ’n groterige reistas. Georgina staar na die mooi tasse, onmagtig om iets te sê.

      “Hou jy nie daarvan nie?” Dis Bertie se stem wat onseker opklink.

      Sy moet eers kug voordat sy kan antwoord. “Dis die mooiste tasse wat ek nog gesien het.” Sy weet nie wat om verder te sê nie. Weet nie wie om te bedank nie … weet ook nie of sy moet dankie sê nie, want sy is nie seker sy kan so ’n geskenk aanvaar nie. Maar vir die oomblik kan sy net na die geskenk staar, en is verlig toe Jean ’n groot plat pakkie optel en op haar pa se skoot gaan neersit.

      Hy kyk verras daarna. “Is dit ook vir my?”

      “Ja, maak oop. Dis van Georgina.”

      Hy maak die papier los en Georgina kan nie help om hom dop te hou nie. Wat op aarde kan ’n mens iemand gee wat alles het of alles kan bekostig? Maar sy is seker die pragtige geraamde foto’s van die kinders is iets wat hy êrens kan gebruik. Al hang hy dit in sy slaapkamer.

      Sy sien hoe sy oë vir ’n oomblik knip en dan kyk hy oor die kinders se koppe na haar. “Dis besonder mooi – wie het dit geneem?”

      “Georgie het dit geneem en Etiénne het dit geraam. Dis mooi, nè?” laat Jean opgewonde hoor en al drie gaan staan agter hom en kyk oor sy skouer na die afbeeldings van hulleself.

      Toe die grys oë weer opkyk, kan sy verbasing daarin sien. “Ek het nie geweet jy is ’n fotograaf ook nie. Ek dag jy teken net prentjies!” ’n Speelsheid lê in sy oë.

      Georgina trek net haar skouers op. Dan begin die kinders weer deur al hulle geskenke kyk en op die ou end word daar eenparig besluit om die nuwe bordspeletjie wat André gekry het, te beproef. Die kinders wil niks daarvan hoor dat Georgina nie gaan saamspeel nie en na vele redenasies span sy en André saam teen sy pa en die ander twee. Kort voor lank stry en lag almal oor en weer en dis net voor middernag toe Bertie se oë begin toeval en Georgina opstaan om hom kamer toe te dra.

      Hy sit sy arms om haar nek en toe sy hom op die bed neersit, laat hy met ’n dik slaapstem hoor: “Ek is lief vir jou.”

      Georgina druk die seunslyfie vir ’n oomblik vas en druk ’n soen teen sy voorkop. “Ek is vir jou ook lief.” Sy trek die klere oor die slap bene en arms en uiteindelik kan sy hom toemaak.

      Dis eers toe sy omdraai, dat sy Chris in die deur gewaar. Sy wonder hoe lank hy al daar staan, maar wil nie vra nie. Sy skakel net die lig af en trek die deur toe.

      Tot haar groter verleentheid stap hy saam met haar na Jean en André se kamers en toe hulle klaar nag gesê het, en in die gang uitstap, sê sy haastig nag. Vir ’n oomblik lyk dit of hy iets wil sê, maar knik dan ook net en albei draai om en stap na die teenoorgestelde punte van die lang, breë gang.

      Die kerkdiens is in ’n ou klipkerkie en Georgina is dankbaar sy het gekom. Om in die stilte te sit en na die orrelmusiek en koorsang te luister, is genoeg om haar rustig te maak.

      Op pad huis toe, langs hom in die motor, kan sy nie help om ’n opmerking te maak nie. “Ek het nogal gewonder of u net helikopters en vliegtuie bestuur.”

      Hy draai na haar en vir ’n oomblik is daar ’n spotlaggie op sy lippe. “Ek het my rybewys in Kaapstad gekry. Ek het hom nog as jy bewyse soek.”

      Georgina glimlag net. Dit voel vir haar of sy in iemand anders se lewe vasgevang is, en nie seker is wat volgende van haar verwag word nie. Die hele week hier is soos ’n droom: die oorgawe waarmee die kinders haar deel van hulle lewe maak; die gevoel van huislikheid, en totale rustigheid wat sy ervaar. Miskien nie altyd so rustig wanneer die donker man in die geselskap is nie, maar selfs hy kan nie op hierdie dag haar vrede wegneem nie.

      Hulle eet later ’n ligte middagete, maar toe die kinders haar wil saamsleep om by Peter en Maureen West by hulle naweekhuis te gaan koffie drink, skud sy net haar kop en moet hulle na ’n rukkie ingee en tevrede wees net met hulle pa se geselskap.

      “My pa sê jy moet na sy studeerkamer toe kom,” kom kondig Bertie aan toe hulle laatmiddag terugkeer. Georgina wil haar eers vererg, maar die rustigheid van die dag lê nog in haar en sy staan van die rusbank in die familiekamer op.

      Hy sit agter die groot lessenaar, ’n dik lêer lê voor hom oop. “Kom sit.” Hy beduie na die stoele oorkant die lessenaar. Hy kyk ’n oomblik ingedagte na haar en toe sy ongemaklik begin rondskuif, laat hy afgetrokke hoor: “Ons vlieg oormôre vir ’n week of tien dae Tokio toe.”

      Die gevoel van rustigheid bars soos ’n seepbel in haar gesig. En voordat sy kan dink, begin sy praat: “Ek wil ’n guns vra. Kan die kinders nie vir die week saam met my Suid-Afrika toe gaan nie? Dis nou somer en Magriet-hulle is by die strandhuis en die kinders sal dit baie geniet, en ek sal baie mooi na hulle kyk en u kan sê wanneer ons moet terug wees.” Sy haal nie asem nie, uit vrees dat hy haar sal onderbreek en dat die plan wat sy op die ingewing van die oomblik gekry het, ’n vroeë dood sal sterf.

      Hy sak agteroor op sy stoel en kyk met gesluierde oë na haar. Die stilte is skielik soos iets tasbaars tussen hulle en sy begin weer rondskuif.

      “Verlang jy huis toe?”

      “Ja … nee … Ek dink regtig net die kinders sal dit geniet om bietjie in die son te kuier.”

      “Weet Leon en Magriet van jou planne?” Sy oë keep na mekaar toe.

      “Nog nie, maar daar sal nie probleme wees nie. Die huis het genoeg slaapplek.”

      “Het ons twee ’n kontrak rakende jou dienstydperk?”

      Georgina kyk hom vraend aan. Hulle was die een oomblik nog besig om die moontlikheid van ’n week in Suid-Afrika te bespreek.

      “Is daar ’n spesifieke datum wanneer jy terug by die huis moet wees?” hervat hy toe sy nie antwoord nie.

      “Ek СКАЧАТЬ