Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ julle op die plaas bly en ek gaan die kinders by plaaslike skole inskryf. Daar is blykbaar ’n paar baie goeie skole in die omgewing. Net buite die dorp is ’n ou gevestigde seunskool, asook ’n meisieskool. Dis nie maklik om plek te kry nie, en die kinders sal die een of ander toelatingseksamen moet skryf.”

      “Hoe weet jy al hierdie dinge?” Sy is seker hy maak nie sommer net ’n gewoonte daarvan om inligting oor skole te versamel nie.

      “Ondanks wat jy van my as pa dink, het ek altyd geweet die kinders sal die een of ander tyd iets anders nodig hê. Dit was net nog nooit moontlik nie – tot nou.”

      “En as ek nie kans sien nie?” ’n Beklemmende gevoel kom lê meteens oor haar bors. Asof daar deure agter haar toeklap en sy nie meer kan omdraai nie.

      “Dan gaan ons eers aan soos tevore. Ek sal mettertyd ’n ander plan bedink.”

      “En as die kinders nie meer ’n ma nodig het nie?” onthou sy skielik ’n moontlike probleem.

      “Het kinders nie maar altyd ’n ma nodig nie?” omseil hy die vraag, maar toe sy net vraend na hom bly kyk, laat hy met ’n klein glimlaggie hoor: “Ek sal jou nooit dwing om te bly nie; jy sal vry wees om enige tyd die verbintenis te verbreek.”

      Georgina wil hom vra of dieselfde vir hom geld, maar haar woorde het opgedroog.

      Sy trek koulik die lugdienskombers tot teen haar keel en sy het al begin dink hy slaap, toe sy stem weer langs haar opklink.

      “Nog net een ander saak. Niemand hoef die besonderhede van ons verbintenis te weet nie – dit sal die kinders net verwar.”

      Sy antwoord nie. Hy praat asof sy reeds ingestem het en op hierdie oomblik voel sy ver van ja sê af. Op hierdie oomblik voel sy na spring. Sonder ’n valskerm.

      Hier is nie sprake van liefde nie, maar die lewe wat hy haar bied, is seker in baie opsigte die beste waarvoor sy ooit kon hoop. Om deel van ’n gesin te wees. Haar eie gesin te hê.

      “Dink jy iémand sal glo dat jy skielik halsoorkop op my verlief geraak het?” Haar stem hang in die skemerte tussen hulle.

      “Ek sal seker nie die eerste man wees op wie jy daardie uitwerking het nie!”

      Georgina voel hoe die warm gloed weer teen haar nek opskuif en sy byt haar tong vas. Sy moes geweet het hy sal met haar spot.

      Georgina staan in die portaal van die klein klipkerkie. Haar oë op die tientalle groot wit kerse wat die skemerte verlig.

      Sy voel hoe sy liggies begin bewe en sy moet keer of haar tande klap hoorbaar teen mekaar. Etiénne en Magriet trek aan haar rok en vee sneeuvlokkies uit haar hare. Hulle praat onophoudelik in sagte fluisterstemme, maar die meeste van wat hulle sê, gaan by haar verby. Jean trek haar warm jas uit en trek haar lang donkergroen rokkie reg. Sy kyk bewonderend na Georgina en vir die soveelste keer die afgelope uur laat sy opgewonde hoor: “Jy lyk verskriklik mooi!”

      Georgina moet deur haar bewerasies glimlag toe sy weer aan almal se reaksies dink. Almal het haar probeer oortuig dat hulle dit geweet het, dat hulle van die begin af kon sien daar is iets tussen haar en haar werkgewer aan die gang. Sy kon net haar kop in stilte skud. As hulle maar kon weet. Die vorige keer toe sy sou gaan trou het, vir liefde, het die man koue voete gekry. Nou trou sy omdat sy ’n goeie belegging is.

      Met Etiénne se hulp het sy genadiglik hierdie treffende goudroom rok raakgeloop en sy moet self erken sy lyk nie sleg nie. Die bostuk en lang moue is ryklik met klein pêreltjies versier en pas haar soos ’n handskoen. Onder die bostuk val die swaar brokaatromp regaf tot by haar voete. Sy het beslis enige vorm van sluier of sleep van die hand gewys. Haar kort donker hare is gewas en soos gewoonlik drooggemaak, maar die haarkapper het ’n fyn haarbandjie met piepklein rosies en fyn gipskruid versier en dit op haar kop gesit. Haar eerste keuse was aanvanklik om voor een of ander magistraat te trou, maar toe sy in Jean se oë afkyk en die opwinding en verwondering daarin sien, is sy bly sy het ingestem om vanaand in hierdie klein klipkerkie voor ’n handjie vol mense te trou. Dit sal altyd ’n mooi herinnering wees, ongeag hoe haar lewe verder verloop. Die ander herinnering wat haar altyd sal bybly, is die kinders se reaksie. Die nag voordat hulle dit vir die kinders vertel het, het sy nooit geslaap nie, haar gedagtes was soos ’n wipplank. As hulle tevrede is, kan sy nie meer omdraai nie, en as hulle nie tevrede daarmee is nie, kan sy met haar lewe aangaan. En in daardie stadium het sy nie geweet watter een haar die bangste maak nie. Maar toe Jean haar die volgende dag om die nek gryp en haar byna verwurg van opgewondenheid, was daar nie meer omdraaikans nie. Bertie het op en af gespring en al het André hom met meer waardigheid gedra, kon sy die tevredenheid in sy oë sien.

      Georgina is dankbaar vir Leon se arm waaraan sy kan vashou. Al is hierdie ’n ietwat ongewone huwelik, is sy dankbaar dat Leon, Magriet en die seuns vanaand by haar is.

      Jean stap voor hulle uit. Regop en stralend. André en Bertie staan voor by hulle pa, deftig in hulle donker broeke, wit hemde en ryklik versierde groen onderbaadjies en wynrooi strikdasse.

      En dan kyk sy na die donker man wat baie stil langs sy seuns staan. Hy het ’n donker pak en wynrooi strikdas aan en die wit hemp lyk uiters vleiend teen sy effe sonbruin gesig en donkergrys oë.

      Mark en Harry knipoog stout vir haar toe sy en Leon by hulle verbystap. Georgina het nie nodig gehad om Mark in te lig nie, blykbaar het Chris hom self vertel, want sy het net ’n telefoonoproep gekry en vir die eerste paar minute kon sy net luister hoe hy sy ewige liefde aan haar verklaar en dat sy hart ongeneeslik gebreek is en dat hy geweet het hy moes hulle nooit Kersfees alleen gelaat het nie. En toe het sy stem ongekend ernstig geword.

      “Ek is baie bly vir julle twee. Hy sal baie goed vir jou wees, Georgie.” Dan klink sy bekende lag weer in haar ore op. “En ek hoop van harte nou sal hy bedaar. Jy het hom die afgelope maand baie onrustig gemaak. Hy het beslis nie gedink hy sal ooit so hard vir ’n vrou val nie en jy het dit nie juis vir hom maklik gemaak nie!”

      Georgina wou hom so graag reghelp, sy wou nie hê die mense na aan haar moes so in ’n leuen leef nie. Maar sy het Chris belowe.

      Sy kyk weer na die man wat stil vir haar staan en wag en die ander gesigte verdwyn uit haar gesigsveld. Toe sy voor hom tot stilstand kom, sien sy die spiertjie wat in sy wang spring, en sy besef dat hy ook nie so kalm is as wat hy wil voorgee nie.

      Om een of ander rede kan sy tog die predikant se stem hoor toe hy begin praat en iets in sy rustige woorde raak haar en laat die ergste bewing bedaar. Sy moet egter kug voordat sy haar troubeloftes kan herhaal. En dan voel sy hoe haar binnekant vasknoop toe hulle die ringe aan mekaar moet oorhandig. Vir die seremonie het sy vir hom ’n troupand van witgoud gekoop en vir ’n oomblik wonder sy of hy dit ooit sal dra. Sy hou eerste haar vinger na hom uit en kyk hoe hy ’n eenvoudige halfronde troupand van witgoud aan haar vinger steek. Hy was nie baie beïndruk met haar keuse nie, maar sy wou beslis nie hê hy moes vir haar ’n duur ring koop nie. Maar toe sy haar hand uit syne wil trek, hou André nog ’n ring na hom uit en met totale verbystering moet sy toekyk hoe hy ’n uitsonderlike ring met ’n groot, wit diamant aan haar vinger steek. Die groot, traanvormige steen is in witgoud geset en bedek haar ringvinger se lid tot by die kneukel. Haar oë gaan vervaard na die gesig wat oor haar hand gebuk is, maar toe hy opkyk, is sy oë niksseggend en hou hy net sy hand in stilte na haar uit. Met bewende vingers probeer sy die ring aan sy vinger steek, maar moet later toelaat dat hy haar help, tot vermaak van die gaste. Met hulle hande in die predikant se hand, hoor sy hoe hy hulle tot man en vrou verklaar en dan sien sy hoe Jean na haar pa kyk. Toe hy blykbaar nie verstaan nie, kom haar stem fluisterend: “Jy moet haar soen!”

      Die kerkie is klein genoeg СКАЧАТЬ