Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ en Chris uitklim en die agterste deur vir hulle oopmaak. Een vir een word hulle uitgehelp.

      Georgina kyk vlugtig om haar rond. Dit lyk soos ’n reuse-park waarin hulle geland het, met die groot grasperke en reuse-bome en -struike, tipies van hierdie deel van die New England-platteland. Dan sien sy die gebou wat sy uit die lug ook gesien het en sy is seker sy het nog nooit so ’n mooi huis gesien nie. Dis ’n baie groot dubbelverdiepinghuis met rooi baksteenmure waarteen die klimop welig rank. En haar eerste gedagte is dat as dit haar plek moes wees, sy nêrens anders sou wou woon nie. ’n Jong man staan nader en toe die motore tot stilstand kom, steek Chris en Greg hulle hande na hom uit en die drie mans groet. Daarna groet hy die kinders en toe beduie Chris na Georgina.

      “Juffrou Walters, dis Andy Connely – William en Betsy se seun.”

      Georgina steek haar hand na die rooikopman uit en hy groet glimlaggend. Dan roep die kinders haar en begin sy agter hulle met die geplaveide paadjie na die groot huis aanstap. Die wind is koud en sy slaan haar jaskraag hoër teen haar nek op. Die voordeur is bedek met ’n klein oorhang en toe hulle die paar trappies opklim, gaan die groot houtdeur oop en kom William hulle tegemoet. Hy help vir Jean en Bertie met hulle pakkies en beduie dan dat hulle uit die wind moet kom.

      Die portaal is baie ruim, met rooibruin kleiteëlvloere waarop donkerrooi Oosterse matte lê. Die trap loop met ’n boog na die boonste verdieping en Georgina verkyk haar aan die pragtige trapreling van ou eikehout. Die hout glinster geel en warm in die lig van die groot koperlamp wat bo die trap brand.

      Die kinders loop opgewonde van vertrek na vertrek en Georgina volg verwonderd. Dis so anders as die kantoor of die woonstel in Manhattan. Daar is ’n verskeidenheid van sitkamers. En Georgina begin hulle in haar gedagtes name gee. Die groot, formele sitkamer wat regs uit die portaal loop, noem sy die groen kamer, na aanleiding van die mure wat ’n donkergroen geverf is. Die meubels is beslis antieke meubels, maar dit lyk of hulle hier hoort. Die stoele en banke is met ’n verskeidenheid interessante materiale oorgetrek. ’n Groot kaggel vorm die fokus van hierdie deftige vertrek. Sy herken van die skilderye wat teen die mure hang en wonder in haar stilligheid waarvoor hierdie huis verseker is. In die reuse-kombuis kyk Georgina verwonderd na die lang witgeskropte houttafel wat die lengte van die vertrek volstaan en sy wonder of iemand ooit hier eet. In die een hoek is ’n ingeboude houtstoof wat brand en sy gaan staan vir ’n oomblik met uitgestrekte hande en verlekker haar in die hitte. Dit herinner haar aan haar ma se plaaskombuis. Maar die kinders laat haar nie lank vertoef nie. Uit die kombuis loop ’n hele aantal deure, blykbaar na waskamers en opwaskamers en spense met ingeboude yskaste en nog ’n paar kleiner vertrekke.

      Daar is weer ’n klein portaal, waaruit nog ’n sitkamer, hierdie keer ’n geel een, loop. Die meubels en skilderye is ook baie mooi, maar dis nie so formeel soos die eerste groot vertrek nie. Die geel sitkamer maak met twee glasdeure op ’n gesellige binnehof oop, waar ’n tuintafel en stoele staan. Dis ’n heerlike beskutte hoekie. In hierdie stadium is Georgina seker sy sal nie weer haar pad vind nie. En toe hulle ’n derde sitkamer, oorwegend blou, binnestap, weet sy werklik nie meer waar sy is nie. In dié ruim vertrek is ’n groot televisieskerm en ’n boekrak vol boeke. In die een deel van die vertrek staan ’n ronde eetkamertafel met agt stoele en Georgina wonder wie by al die tafels eet.

      Bertie maak nog ’n deur oop en dan snak Georgina behoorlik na haar asem. Dit is ’n studeerkamer, maar een soos wat sy nog net in rolprente en in tydskrifte gesien het. Drie van die mure bestaan uit reuse-boekrakke wat van die vloer tot teen die hoë plafon strek. Die rakke is oortrek met boeke. Daar moet duisende boeke wees. Voor die groot boogvensters staan ’n kersiehoutlessenaar, met twee ou groot leerstoele voor die lessenaar. In die middel van die vertrek staan ’n leerrusbank en twee gestoffeerde stoele, met ’n koffietafel tussenin. Die lessenaar is in die vorm van ’n L, en op die kort been staan ’n uiters moderne rekenaar, ’n telefoon en ander kommunikasie-instrumente. Sy moet haarself wegskeur uit die vertrek, en tot haar verbasing is hulle weer in die portaal en ontdek sy dat hulle in ’n sirkel geloop het.

      Jean is alreeds halfpad teen die trappe op en sy beduie vir Georgina om gou te maak.

      “Ek wil jou my kamer gaan wys.”

      Georgina klim die breë trap op, haar hand op die glimmende trapreling. Hulle stap in ’n breë gang af en Georgina probeer tel hoeveel deure hulle verbyloop, maar raak later deurmekaar.

      Jean se kamer is ’n sagte geel geverf en al die meubels en gordyne is wit-en-geel. Georgina wonder wie die kamer so mooi gemaak het. Die boogvensters kyk uit op die groot grasperke, maar Georgina weet nie of dit die voorkant of die agterkant van die huis is nie.

      Bertie en André het ook elkeen ’n eie kamer en Georgina is bly om te sien dit lyk nie ook soos die binnekant van ’n afdelingswinkel nie. André s’n is verskillende skakerings van blou en Bertie s’n ’n meer spelerige rooi, wit en blou.

      “Wil jy my pa se kamer ook sien?” Jean loop na die onderpunt van die gang, maar Georgina skud haar kop.

      “Nee, dankie, maar jy kan my wys waar ek moet slaap.” Op daardie oomblik kom Andy en William met hulle tasse teen die trap op en Betsy loop agterna en beduie vir Georgina om haar te volg. By die bopunt van die trap draai sy links en aan die einde van die gang maak sy ’n deur oop. Georgina snak vir die soveelste keer daardie dag na haar asem.

      Die kamer is wasig in wit en room, met net enkele spatsels van geel en groen in die stoffering van die stoele. Teen die oorkantste muur staan die grootste hemelbed wat sy nog gesien het, met wit gordyne wat van die dakkie afhang en teen die bedstyle vasgebind is. En soos met die kinders se kamers is daar ’n badkamer en suite en kyk die boogvensters ook op die tuine uit.

      Georgina kyk huiwerig na die ouer vrou. “Betsy, is jy seker ek moet hier slaap?”

      “Doktor het so gesê.” Betsy kyk onseker na Georgina. “Is iets verkeerd?”

      “Nee, goeiste! Dis net vreeslik mooi.” Georgina se kop draai in die rondte en die ander vrou knik.

      “Dit ís baie mooi. Doktor het al die slaapkamers laat oordoen.”

      “Waar woon julle?”

      “Ons het ’n ruim woonstel aan die ander kant van die huis. Andy woon alleen daar as ons in New York is.” Sy kyk vir ’n oomblik peinsend na Georgina, dan kug sy liggies en haar stem is ongekend ernstig toe sy praat.

      “U is baie goed vir die kinders. Ek is baie jammer dat u weer moet weggaan. Ek weet dit is nie my plek om hieroor te praat nie, maar ek is self ’n ma … en dis nie reg dat die kinders so alleen gelaat word nie. Die onderwyseresse gee nie altyd om nie. Hulle kry baie geld, maar wil nie iets ekstra daarvoor doen nie. Ek is dankbaar dat ons Kersfees hier kan wees – ’n mens kan nie Kersfees in die stad vier nie.” Sy bly meteens stil asof haar woorde opgedroog het en draai sonder ’n verdere woord in haar spore om.

      William en Andy klop liggies aan die deur en kom dan met haar tas binne. Georgina wonder skielik wat hulle van haar deurleefde tas dink. Die kinders het pragtige leertasse waarmee hulle reis, en sy het ook al Chris en Mark se tasse gesien. Almal dieselfde sagte kalfsleertasse.

      Jean loer om die deur en wil weet of sy van haar kamer hou.

      “Ek is seker ek gaan in ’n prinses verander as ek hier slaap,” laat sy gemaak-ernstig hoor.

      Jean maak haar giggelend op een van die stoele tuis en kyk hoe Georgina uitpak.

      “Waarom bly jy nie vir altyd by ons nie?” Die bruin oë is skielik ernstig.

      Georgina maak die deur СКАЧАТЬ