Wilna Adriaanse-omnibus 1. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ voel nie, maar sy laat hulle begaan. Hulle is albei sulke lekker geselskap en sy kan voel hoe die afgelope week se spanning begin verdwyn. Dit raak twee-uur in die oggend voordat sy haar twee metgeselle oortuig kry dat sy huis toe moet gaan. Die groep neem met baie uitroepe van mekaar afskeid en almal belowe oor en weer om te bel.

      Georgina kyk verbaas na die lig wat uit die studeerkamer skyn toe sy die voordeur agter haar toetrek. Miskien het hulle vergeet om dit af te skakel. Sy stap die vertrek binne en steek dan vas. Die donker kop sit gebukkend oor die lessenaar, terwyl ’n pen oor die papiere voor hom gly.

      Hy kyk vlugtig op. “ ’n Lekker aand gehad?” Hy vryf oor sy oë.

      Sy knik. “Ja. Dankie. Ek is jammer ek het u gesteur. Ek het gedink John het vergeet om die lig af te skakel.” Sy weet nie waarom sy verduidelik nie.

      “Hoe gaan dit met jou en die kinders?” Die vraag betrap haar so onverhoeds dat sy vir ’n lang ruk net na hom kan kyk. Dan trek sy haar skouers op.

      “Miskien moet u húlle die vraag vra,” probeer sy ’n direkte antwoord omseil.

      “Ek het.”

      Georgina vou haar arms voor haar bors. Asof sy haarself teen sy volgende woorde wil beskerm.

      “Ek dink nie hulle weet mooi hoe om jou te hanteer nie. Jy is nie juis die tipiese onderwyseres wat hulle ken nie.”

      “Miskien omdat ek nie een is nie.” Georgina kan haarself nie keer nie. Sy weet nie waarom hy in die middel van die nag met haar oor haar en die kinders praat nie.

      “Ek is bevrees André is besig om die geveg te verloor. Ek dink hy sal op die oomblik saam met Bertie drake vir jou doodmaak.”

      Georgina kan nie die uitdrukking agter die donker wimpers lees nie.

      “Hulle is oulike kinders.” Sy weet nie wat om verder te sê nie.

      “Jy sal maar geduldig met Jean moet wees. Sy is nie so kwaai soos wat sy wil voorgee nie.”

      “Sy is maar net baie beskermend teenoor haar pa. Dis normaal.” Die lang aand en die nagure maak haar tong skielik losser. “Elke jong meisie is maar bang daar kom ’n ander vrou in haar pa se lewe.”

      “Sy voel egter baie beter nadat jy haar blykbaar verseker het dat jy beslis nie met my wil trou nie.” Sy stem is ernstig, maar toe sy opkyk, kan sy die spot in die grys dieptes sien en sy voel hoe haar wange warm word.

      “Doktor Parker, het jy dit al ooit oorweeg om die kinders ’n normale skoolopleiding te gee? Ek meen, hulle kan tog nie vir die res van hulle lewe so van land na land swerf nie. Kinders het tog maats nodig – hoe anders gaan hulle sosiale vaardighede aanleer?” En toe sy eers begin, is dit soos ’n stortvloed en sy sien nie hoe die gesig oorkant haar stil word en die grys oë kil op haar rus nie. “Hulle is slim kinders. Hoe lank gaan hulle nog tevrede wees met ’n onderwyseres wat hulle jaar na jaar deur ’n formele leerplan neem, sonder enige ekstra stimulering van ’n portuurgroep? Skool gaan tog nie net oor die kennis wat jy daar opdoen nie. Dis tog ook waar jy leer om met ander mense oor die weg te kom. Waar jy leer om op ’n gesonde wyse te kompeteer. Hulle word in ’n kunsmatige kou groot, en ek is bevrees dit gaan hulle nie voorberei op die lewe daarbuite nie.” Haar hande beduie nou lustig saam. Haar donker oë ernstig en vol emosie. Uiteindelik sak haar woorde tussen hulle neer en vir ’n oomblik is daar ’n doodse stilte.

      “En ek was al die tyd onder die indruk dat jy net prentjies teken! Waarom het jy my nie lankal op my dwalings gewys nie?” Sy stem sny deur haar. Om sy lippe huiwer ’n sardoniese glimlag, terwyl sy oë twee donker skrefies is, en Georgina voel hoe haar nek warm word onder die trui. In die helder daglig sou sy waarskynlik nooit hierdie goed vir hom gesê het nie, maar dis baie laat in die nag en hy kan dit net sowel vanaand hoor. Miskien voel sy ook daarna beter.

      “Ek mag miskien nie kinders hê nie, en ek kan miskien net prentjies teken, maar ek was ook ’n kind. En ek kan nog onthou wat belangrik en lekker vir my was.” Haar lang, skraal vingers vee deur haar hare. “Kinders moet die kans gegun word om hulleself te leer ken. Hoe kan hulle ’n selfbeeld vorm as hulle nie ’n spieël het nie? En daardie spieël is hulle portuurgroep! Hulle word omring deur uiters suksesvolle grootmense, teenoor wie hulle sekerlik baie minderwaardig moet voel.”

      “Jy sal my nou moet verskoon.” ’n Ysige klank het in sy stem kom lê. “Ek het nog werk om te doen, maar laat ek jou net gerusstel, jou verantwoordelikheid teenoor my kinders sluit beslis nie hulle opvoeding in nie.”

      Sy kan voel hoe haar mond oopgaan, maar die donker kop het reeds weer oor die dokumente gebuk en sy draai om.

      8

      Georgina staan lank onder die stort, hopende die lopende water sal die nag se slapeloosheid uit haar was. Wat het haar besiel! Alles wat sy gesê het, is sekerlik waar, maar dis sy kinders – hy kan hulle sekerlik grootmaak soos hy wil. Dis nie haar verantwoordelikheid nie. Oor twee maande is sy weg.

      Na ontbyt besluit sy dat hulle vandag die koue moet trotseer, want sy sal gek raak as sy nog ’n dag in die huis sit.

      Die winkels is in hulle mooiste Kersfeeskleed getooi en Georgina dwaal saam met die kinders van een venster en uitstalling na die volgende. Sy is bly hulle het gekom. Die koue lug doen haar goed en tot haar vreugde en groot verligting begin die oudste twee mettertyd ook gesels. Nog nie met dieselfde oorgawe as Bertie nie, maar genoeg om haar moed te gee.

      “Gee julle vir mekaar Kersgeskenke?” vra sy toe hulle later sit en kitskos eet.

      “Ons gee vir my pa ’n lys van alles wat ons wil hê, en hy koop dit vir ons,” antwoord Jean haar.

      “En wat gee julle vir hom?”

      Die drie pare oë draai onbegrypend na haar.

      “Ek sal julle help, dan soek julle vir hom iets. Of elkeen kan sy eie geskenk gee. En dan wys julle my waarvan julle hou, dan kan ek hom sê.”

      Drie gesigte begin stadig ophelder en Georgina laat haar deur hulle entoesiasme opvrolik. Die uitsoek van geskenke behoort haar gedagtes besig te hou.

      Tot Georgina se verligting werk haar werkgewer daardie aand laat en sien sy hom nie. Die volgende aand, nadat sy vir Bertie in die bed gesit het, gaan sit sy saam met André en Jean voor die televisie. Na ’n ruk word sy bewus van Jean wat kort-kort na haar kyk.

      “Jy wil régtig nie met my pa trou nie.”

      Georgina wil eers lag, maar bedink haar, maar voordat sy kan antwoord, gaan Jean ernsig voort: “Jy kyk nooit in die spieël as hy by die huis kom nie en jy het nie eens omgegee dat hy jou die dag by die swembad met nat hare gesien het nie.”

      “Jean!” kry Georgina oplaas haar asem terug. “Ek gaan beslis nie met jou pa trou nie. Jy mors vreeslik energie om so kwaad vir my te wees.”

      “Ek is bly dis dan opgeklaar.” Die stem in die deur laat die drie van hulle opkyk en Georgina sit regop. Skielik is die knoop binne-in haar weer terug. Nadat hy die kinders gegroet het, maak hy hom langs Jean tuis en begin deur een van die koerante blaai.

      “Speel jy skaak?” Dis André se stem wat haar warboel van gedagtes onderbreek, en sy knik. “Sal jy saam met my speel?”

      Georgina het geen begeerte om nou skaak of enige ander speletjie te speel СКАЧАТЬ