Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ons … om die waarheid te sê, Mams, daar is ’n spesiale vriendskap tussen ons.”

      “O?” Die ouer vrou se gesig verstil. “Hoe spesiaal?”

      “Dis …” Dan kyk die blou oë eerlik en reguit op. “Ek het hom verskriklik lief, Mams.”

      Dis baie stil in die slaapkamertjie. Dis die ma wat haar blik laat sak, afkyk op die fyn handjies in hare. Sy sien die bewing in die vingerpunte, besef met beklemming hoe gewigtig die oomblik is wat nou tussen haar en haar dogter lê … en hoe delikaat dit werklik is.

      Sy probeer om die foto’s wat sy die afgelope jare van hierdie man in koerante en tydskrifte gesien het, weer voor haar geestesoog op te tower. Maar die gesig bly vaag. Tog is daar dinge wat sy nou onthou, persoonlike feite in verband met hierdie modebaas wat nie voorheen saak gemaak het nie en net so terloops opgemerk is, maar wat nou meteens allerbelangrik geword het.

      Sy kyk stadig op na haar dogter, sien die afwagting, maar ook die waaksaamheid op die pragtige gesiggie. “Mandatjie, Raul Günther is baie jare ouer as jy. Ek kan nie raai presies hoe oud hy moet wees nie, maar hy is beslis reeds by sy veertigs, indien nie ouer nie.”

      Onmiddellik word daar tot die verdediging oorgegaan. “Raul is in die fleur van sy lewe. Hy is nog in sy dertigs.”

      “Nee, my kind, dit glo ek swaar. En hy is ’n geskeide man, nie waar nie?”

      ’n Oomblik stilte. “Ja. Hy is jare gelede van sy vrou geskei. Hulle het nie kinders gehad nie.”

      “Dis nie járe gelede nie, my kind. As ek reg onthou, moet dit maar iets soos ’n jaar of twee gelede wees. En intussen …”

      “Ja?” Daar is ’n vyandige ondertoon in die jong meisie se stem, maar haar ma weet sy moet nou reguit praat. Haar kind is verdwaal, soos sy vermoed. Net … sy het verder afgedwaal as wat sy self ooit sal besef.

      “Intussen is hy op elke foto wat van hom geplaas word, omring deur mooi vroue …”

      “Dis sy mannekyne.”

      “Nie almal nie, my skat. En al is dit ook mannekyne, is dit …”

      Amanda spring op en haar blou oë blits op die ou bekende manier. “Ma is nes die res van die wêreld. Moet altyd iets verkeerds sien of iets verkeerds vermoed. Raul is ’n ordentlike man.”

      “Ek het nie beweer hy is dit nie,” sê sy en staan ook op. “Maar Raul Günther is te oud vir jou en gans te ervare vir jou, Manda. Jy gaan net seerkry.”

      “Ek het hierdie houding verwag. Dis hoekom ek niks wou sê nie. Wel, dit maak nie saak wat Ma sê of dink nie. Ek gaan nie my vriendskap met hom verbreek nie. Ma het geen reg om sleg van hom te dink nie. Ma ken hom nie eens nie. Hy is ordentlik en ek weet hy bedoel dit opreg met my. Hy is lief vir my, opreg lief vir my en ek vir hom.”

      “Het hy jou dit al in soveel woorde gesê, my kind?”

      “Ja! En ek glo hom. Hy is dierbaar en ek sal sterf as ek sonder hom moet lewe! Ma is …” Die trane begin rol. “Hy wou Ma môre vir ete ontmoet. Hy het gesê ek moet vir Ma sê, maar nou … Ek sal hom sê Ma wil hom nie sien nie, soos ek verwag het. Maar niks wat Ma kan doen of sê, sal my van Raul laat afsien nie. Dit moet Ma goed verstaan.” Haar hele houding is uitdagend en die moeder dwing die spontane woede terug. Dis nie nou die tyd om kwaad te word nie. Daar is te veel op die spel.

      “Amanda, jy sê hy is ’n ordentlike man. Maar ’n ordentlike man sal ’n meisie wat hy die aand uitgeneem het, self by haar huis terugbesorg, haar nie met ’n huurmotor terugstuur nie.”

      “Dis ék wat daarvoor verantwoordelik is. Ek het daarop aangedring om met ’n huurmotor terug te kom. Raul wou my elke keer huis toe bring, maar ek wou dit nie toelaat nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Vra Ma nog?”

      Dis ’n skerp, genadelose dolksteek wat brutaal deur die moederhart dring. Sy beweeg effens asof sy die brandpyn nie heeltemal kan wegsteek nie. Maar die stem bly kalm, klink byna emosieloos: “Jy sê hy wil my ontmoet?”

      “Ja, maar ek dink dit moet liewer bly.”

      “Hoekom?”

      “Ma gaan net kwaad stook. Ek sê Ma ek sal nie toelaat dat Ma ’n wig tussen ons indryf nie. Ek sal nié van Raul afsien nie.”

      “Hoe laat het hy gesê sal hy my ontmoet?”

      “Om halfeen onder in die restaurant van ons gebou.” Die oë is wantrouig. “Gaan Ma?”

      “Ja, my kind, ek gaan. Ek sal halfeen daar wees.”

      “Ek sal by wees. Raul het gesê ek kan by wees.”

      Dit klink na ’n waarskuwing en haar ma knik, die hartseer in haar verbloem. Amanda … Mandatjie, my dogter …

      “Dis goed so, my kind. Ek veronderstel nie daar is iets waaroor ek en meneer Günther sal praat wat jy nie mag hoor nie.”

      Amanda kyk haar ma onseker aan. Sy is nou nog minder te vinde vir hierdie samekoms. Maar voordat hulle dalk in die geheim ontmoet en sy nie by is om te hoor wat daar gepraat word nie, laat dit dan maar so wees. “Ma moet net asseblief môre dink wat Ma sê. Ek wil my nie skaam nie.”

      Dis ’n rukkie stil. Dan: “Nee, my kind, jy sal jou nie hoef te skaam vir my nie.”

      Amanda gee ’n lang gaap. “Ek gaan nou slaap.” By die deur draai sy om. “Het Ma darem iets ordentliks om aan te trek?”

      “My Sondagrok. Dis al wat ek het.”

      “Daardie ou ding … Nou toe maar. Raul stel tog nie in Má belang nie. Dit moet maar doen. Nag, Ma.”

      “Nag, Mandatjie.”

      Die deur gaan toe en die moeder sak terug op die bed, staar voor haar uit, vrees en kommer en onrus soos lewende monsters in haar. En die seer …

      3

      Toe Wena Conradie die volgende oggend haar dogter se ontbyt voor haar neersit, kyk Amanda met ongelukkige oë op.

      “Dankie. Mams, ek … is jammer oor gisteraand. Ek … weet ek het weer goed gesê wat … nie mooi was nie.”

      “Alles reg, Mandatjie. Jy sal moet roer. Die bus vertrek oor vyftien minute.”

      “Mams …”

      “Ja?”

      Daar is smeking oor die hele gesiggie geskryf. “Asseblief, Mams, moenie … Ek bedoel, probeer verstaan en moenie lelik met hom wees nie.”

      Wena se blik verteder terwyl haar hart in haar saamtrek. Sy glimlag gerusstellend. “Ek belowe.”

      Amanda staan op, soen haar vlugtig op die wang. “Ek sal moet waai. Tata, Mams. Sien jou halfeen.”

      “Tot siens, my kind.”

      Die huis word stil. СКАЧАТЬ