Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ program?”

      Amanda se oë begin flits en haar ma weet dat daar onaangenaamheid voorlê. Maar haar kommer laat haar beslis optree. “Ek wag op ’n antwoord, Amanda.”

      “Ma, luister, ek is nie meer ’n kind nie. Ek werk al meer as ’n jaar vir myself. Ek is ’n grootmens. Ek hoef nie verslag te doen elke keer wanneer ek uit was nie. Ek …”

      “Sodra jy ophou om jou soos ’n kind te gedra, sal jy soos ’n grootmens behandel word, my kind.” Soos altyd is haar stem kalm. Nie een van haar kinders het haar al ooit hoor skel en skree nie. Gewoonlik word haar stem sagter, maar nie minder gesaghebbend nie. “Ek beskou dit nie as die optrede van ’n verantwoordelike, volwasse grootmens om op ’n weeksaand, wanneer sy die volgende oggend vroeg op kantoor moet wees, om halfeen die nag eers huis toe te kom en … dan nog na drank ook te ruik nie.”

      “Ma! Wil Ma beweer ek is …”

      “Nee, my kind, jy is nie dronk nie … en mag die Vader my dit spaar om jou ooit so te sien. Dit sal iets in my breek. Maar jy het wel alkohol in, nie waar nie?”

      Die dogter se oë sak voor die reguit blik en sy weet sy kan maar erken. Haar ma se daaglikse kringetjie mag klein en beperk wees, maar sy is geen swaap nie. “Nou goed. Ek het … ietsie gedrink vanaand. Maar dit was net twee glasies, nie ’n bottel vol nie.”

      “Wat was dit?”

      “Liewe hemel, Ma, wat maak dit saak? Nou goed, as Ma moet weet … dit was sjampanje.”

      Niks op die stil gesig verraai die skielike angs in die moederhart nie. “Ek het nie geweet Ted se salaris kan tot by sjampanje kom nie.”

      “Dit was nie …” Sy swyg vinnig, maar te laat.

      “Dit was nie Ted nie, wou jy sê. Met wie was jy vanaand uit?”

      “Dis … sommer iemand by die werk. Ma ken hom tog nie.”

      “Maar ek kan hom seker leer ken. Wat is sy naam?”

      Amanda swyg. Sy weet sy moet haar ma liewer alles vertel. Dit sal nie help om verder te skerm nie. Wat meer is, Raul het dit ook voorgestel. Maar sy aarsel nog. Sy ken haar ma. Sy lyk maar so mak en sag, maar kan streng wees as sy dink dis nodig. En Amanda is seker dat wat sy nou gaan vertel, nie haar ma se goedkeuring sal wegdra nie. Beslis nie.

      Haar ma beskou Amanda skerp en geen woorde kan die onrus in haar beskryf nie. Sy is so mooi, so jonk, so onaangeraak. So lyk sy altans, selfs met die nors uitdrukking wat sy nou op haar gesig het. Maar ís sy nog? “Amanda, jy is besig om iets vir my weg te steek. Lankal al. Ek het begin agterkom dat jy anders is.”

      “Wat sal ek nou wegsteek? Ma soek sommer net …”

      “Nee, my kind, ek het nog nooit sommer net na dinge gesoek nie. Ek het jou nog altyd vertrou … geglo ek kan jou volkome vertrou.” Sy stap nader, lig die kennetjie met haar vingers op en kyk af in die blou oë. “Kan ek nog, Mandatjie?”

      Dis of die ligte gelaatskleur ietwat verbleek, en die parmantige stem klink nou minder verdedigend, minder selfversekerd. “Ek het niks verkeerd gedoen nie.”

      “Ek sê nie jy het nie, my kind. Maar jy is êrens aan die verdwaal, nie waar nie?” Sy gaan sit op die bed en klap liggies met haar hand langs haar. “Kom sit hier by my, Mandatjie, en vertel my … asseblief.”

      Amanda gehoorsaam eindelik en kyk dan reguit in haar ma se oë op, ietwat skuldig en selfbewus, maar die opstandigheid is weg.

      “Daar is regtig niks verkeerd nie, Mams. Daar is niks waaroor ek my hoef te skaam nie. Ek … wou eintlik al vir Mams vertel, maar …”

      “Ja, my kind?”

      “Maar ek weet nie of Mams daarvan sal hou nie. Sien, ek doen deeltydse mannekynwerk.”

      “Amanda!” Haar ma kyk haar verbaas aan, en dan glimlag sy. “Maar my liewe kind, daarmee is niks verkeerd nie. Dis … wonderlik! Om die waarheid te sê, ek het al lankal so in my enigheid gedink dat jy ’n pragtige mannekyn sal uitmaak.”

      Die blou oë blink bly. “Regtig, Mams? Gee Mams nie om nie? Dink Mams regtig …”

      “Ek gee beslis nie om nie en ek dink regtig jy het alles wat ’n mannekyn moet hê. Jy is nog baie jonk, natuurlik, maar dit gee jou genoeg tyd om te leer. Waar doen jy dit?”

      Die ooglede val ’n oomblik. “By Raul Günther.”

      Maar die moeder glimlag breed. “Dis wonderlik, Mandatjie. ’n Beter plek kon jy kwalik gekies het. Raul Günther is ’n gevestigde naam in ons modewêreld.” Sy druk haar dogter se hand. “Ek is bly vir jou ontwil, my kind. Die dag toe jy as tikster by Günther aangestel is, was ek nie baie gelukkig nie. Ek het gevoel jy is tot meer in staat.”

      “Ek weet,” glimlag die meisie. “Mams wou gehad het ek moes verder gaan leer.”

      “Ja. Ek het net gevoel dat daar meer in jou toekoms wag as om elke dag lang tabelle syfers te sit en tik. En nou is jy een van die Günther-mannekyne! O, my skat, ek is so bly!”

      “Ek is nog maar heel aan die begin, Mams. Maar … meneer Günther dink daar wag ’n groot toekoms op my.”

      “Hy het self so gesê?”

      “Ja.”

      “Hoe het dit gekom dat jy daarmee begin het?”

      “O … dit was eintlik Mams wat die deur oopgemaak het.”

      “Ja?”

      Die dogter lag vir haar ma se verbasing. “Dis die mooi rokkies wat Mams vir my maak wat eerste die oog gevang het. Die ander tiksters wou by my weet waar kry ek my klere. Toe vertel ek hulle Mams maak alles. En op ’n dag laat roep meneer Günther my toe kantoor toe en hy sê ek dra altyd sulke interessante rokke en of ek nie belang stel in mannekynwerk nie. Ek het natuurlik dadelik ja gesê en daar het dit begin. Ek doen bedags nog kantoorwerk, maar hy laat my nou party middae klas loop en begin my nou stadig inwerk in sy vertonings.”

      “En dis waar jy vanaand was – by ’n modeparade?”

      “Ja. Ek het swemdrag en ’n aandrok vertoon vanaand. O, Mams, dis … fantasties! Ek geniet dit vreeslik.”

      “Mandatjie, ek is so dankbaar. Dit gaan ’n nuwe wêreld vir jou oopmaak.” Net ’n oomblik verstil haar glimlag effens. Weliswaar gaan dit ook ’n wêreld wees wat sy toetse gaan stel, maar … sy glo in haar kind. Sy glo dat die opvoeding wat Amanda in hierdie eenvoudige huisie gekry het, sterk genoeg sal wees om haar staande te hou teen die versoekings. Sy glimlag weer, nou effens tergend: “En toe gaan julle klomp mannekyne ná die vertoning om die sukses te vier met ’n glasie sjampanje?”

      Amanda aarsel, erken dan eerlik: “Nee, Mams. Ek en Raul Günther het ná die vertoning gaan eet.”

      “Jy en … Raul Günther?” Sy lyk ongelowig en weer val haar dogter se ooglede.

      “Ja. Die grootbaas self. Ons … het al vantevore ook saam gaan eet. Hy het … was van die begin af baie gaaf teenoor my, het my baie aangemoedig en … so aan … Hy is fantasties gaaf. Hy is net ’n fantastiese СКАЧАТЬ