Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ druk die motordeur toe en stap om na sy kant, ’n vlugtige frons tussen sy wenkbroue. ’n Ruk later stap hulle ’n baie gewilde restaurant binne en kry dadelik ’n tafel.

      Amanda glimlag by haarself. O, dis heerlik, hierdie soort lewe! Deure gaan vir jou oop, tafels is altyd beskikbaar en om jou is die luukse atmosfeer van geld en weelde, die fyn sofistikasie wat net die blink munt kan koop.

      Vlugtig, baie vlugtig sien sy die huisie in die agterstraat, die deurgetrapte tapyt, die afgeleefde winkeltjie op die hoek van die straat … Maar dan sak haar hakke diep weg in die sagte mat en hou Raul die gestoffeerde stoel vir haar uit en dit voel vir haar asof sy soos ’n koningin op haar troon neersak.

      Die ekstase wat hierdie oomblik in haar opwek, wys onverbloem op haar gesig en Raul Günther glimlag fyn terwyl hy oorkant haar plaasneem.

      Dis wat hom so aantrek in hierdie meisie. Sy kan nog wys wat sy voel, hoeveel sy dinge geniet. Hy dink aan die ander vroue wat hy gereeld hierheen bring. Hulle is so wêreldwys, so gewoond aan alles dat hulle soms openlik verveeld voorkom. Hulle sit hier voor hom en beskou die wêreld om hulle apaties. Maar nie hierdie meisie nie. Haar kop draai heen en weer en die blou oë blink verwonderd. Sy gee nie om dat die hele wêreld sien dat dit die eerste keer is dat sy in hierdie restaurant kom en dat sy dit baie geniet nie.

      Hy sit doodstil en gee haar genoeg tyd om alles eers goed in te drink. En toe sy eindelik genoeg gekyk het, keer die blink oë terug na hom. “Dis die eerste keer dat jy my hierheen bring. Dis ’n … vreeslike spif plek, nè?”

      Sy tande blink wit in die dowwe beligting. “Ja, dit is ’n spif plek. Dis te sê as spif deftig beteken.”

      “O, Raul, jy lag al weer vir my,” betig sy liggies. “Jy moes my gewaarsku het. Ek is nie reg aangetrek nie.”

      “Ek het sommer op die ingewing besluit dat ons vanaand hierheen kom.”

      “Maar moet ’n mens dan nie lank voor die tyd bespreek om hier ’n tafel te kry nie? Die hele plek sit kant en wal.”

      “Ja, eintlik, maar ek kry altyd ’n tafel.”

      Sy glimlag half verlangend teenoor hom. “Dit moet wonderlik wees om Raul Günther te wees.”

      Sy gesig verstil, die oë trek saam. “Miskien. Soms.”

      “Nee, altyd. Alles gaan sommer so oop voor jou. Jy hoef nie …” Sy swyg vinnig. Nee. Sy wil nie die aand bederf nie. Sy lê meteens haar hand oor syne. “Dankie, Raul.”

      Hy trek sy hand terug en laat glip sy vingers oor hare, gee dit ’n drukkie en sê opreg: “Liewe kind, die plesier is myne.”

      Nou frons sy. “Daar bederf jy dit al weer. Hoekom praat jy soms asof ek ’n kind is en jy Metusalag?”

      Hy glimlag, maar tog is daar erns in sy stem en oë. “Miskien is dit goed as ons soms onthou dat ek baie jare ouer is as jy. Daar is ’n ouderdomsverskil van twintig jaar tussen ons.”

      Sy trek haar hand onder syne uit en sit terug. Dis asof die glans van die aand verdwyn het. “Wat maak dit saak? ’n Man van veertig is in die fleur van sy jare. O, Raul, moenie dat ons nou weer daarmee begin nie. Ons het al daaroor gepraat en …” Sy glimlag pleitend na hom op. “Kom ons vergeet van alles en ons onthou net … die lewe is mooi en wonderlik en … ek is lief vir jou. Daar. Ek het dit gesê.”

      Haar oë is uitdagend en uiteindelik glimlag hy. “Goed. Kom ons vergeet alles.” Hy wink na die kelner. “Sal ons vanaand sjampanje waag?”

      Meteens laat ’n stem langs hulle hulle opkyk. ’n Ouerige man, bles en met ’n taamlike boepmagie, staan met ’n jong vrou langs hul tafel. “A, Raul. Goeienaand.”

      “Naand, Tom.”

      Die ander man kyk opsommend na Amanda. “Nog ’n mannekyn, hm?”

      Daar is iets in sy stemtoon wat Amanda hinder, wat krap, en sy sien dat Raul hewig frons.

      “Ja.”

      “Jy begin hulle al jonger vat, hm?”

      Raul staan vinnig op. “Verskoon ons, asseblief. Ons was op die punt om te gaan dans. Amanda …” Hy hou sy hand na haar toe uit en sy is bly om weg te kom van die man met sy betekenisvolle glimlag en die alwetende blik in sy metgesel se oë. Sy is dankbaar om van hulle af weggelei te word, want hulle laat haar kriewelrig voel, skuldig, en sy weet nie hoekom nie.

      “Wie is hulle?” wil sy weet toe hulle op die dansvloer begin beweeg.

      “Die vrou ken ek nie – gelukkig. Hy is ’n mislukte sakekennis en van geen belang nie. Vergeet hulle.”

      Weer verdwyn die glans uit die aand. Daar is ’n deel van Raul se lewe wat sy nie ken nie. Maar dan ruk sy haar reg. Sy is besig om dit te leer ken, deel daarvan te raak. Sy lê haar kop in die holte van sy skouer en sluit haar oë. Dis om van te droom. Dis die soort lewe wat sy begeer, wat sy gaan hê, besluit sy. Saam met Raul Günther …

      Toe hulle weer by die tafel aansit, hou hy die borrelende sjampanje omhoog.

      “Op jou – en ’n blink toekoms.”

      “Op ons – en ’n wonderlike toekoms,” sê sy en haar hart lê in haar oë. Hy is wonderlik, fantasties, hierdie man wat sy so liefhet! Wat maak dit saak dat hy veertig is? Hy is nog net grys by sy slape en sy atletiese liggaam sal menige jong man groen van jaloesie laat word. Boonop is hy so galant, so sjarmant, so alles wat reg is. So alles wat sy in ’n man verlang. Hy is dierbaar en sy het hom lief. Verskriklik lief!

      Die man kyk swyend terug. Sy is pragtig, hierdie ongekunstelde kind wat so maklik haar hart in haar oë dra. Die ongemak roer vaag in hom. Daar wag ’n wonderlike toekoms op haar. Hy is seker daarvan. Maar is sy ryp genoeg daarvoor? Hy twyfel. Dis so goed as om ’n lam in ’n kamp vol honger wolwe te gaan injaag.

      Maar daaraan is geen keer meer nie. Die eerste tree is reeds geneem en nou kan sy net vorentoe. Sy is reeds by keerpunt verby. Haar voete, hoewel nog onervare, staan reeds op die eerste sport van die leer na sukses. Maar die bedoeling was nie dat hý ook in die prentjie sou wees nie. Weliswaar as baas, as die man wat haar teen hierdie leer gaan ophelp, maar nie as minnaar nie.

      Sy kon jou dogter gewees het, betig hy homself heftig, sy oë stip op die gesiggie voor hom. Twintig jaar lank al is jy ’n wêreldwyse man. Jy ken reeds die dinge wat sy nog moet leer. En dít wat nog vir haar nuut is, is oorbekend vir jou. Die dinge wat sy nog so graag wil ervaar, het jy lankal reeds ervaar – en ontnugter anderkant uitgekom. Sy verdien iets beters as jy. Sy verdien iemand soos syself, iemand wat saam met haar die lewe kan gaan ontdek.

      “Raul …” Sy lyk onseker. “Hoekom is jy skielik so stil?”

      Hy glimlag skeef. “Ek het sommer net gedink … Waar koop jy jou klere?”

      Sy lyk verbaas, wil eers wegskram, maar erken dan: “My ma maak omtrent al my klere self. Hoekom? Moet ek liewer in die winkels …?”

      “Nee, natuurlik nie. Dis juis omdat jou klere altyd so besonders is dat ek vra. Jou ma moet ’n baie besonderse vrou wees.”

      “Mams?” Eers lyk sy eerlik verbaas. Dan frons sy. “Wel, ek weet nie. Mams is maar net … Mams.” Sy lyk nog steeds СКАЧАТЬ