Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      4

      Te midde van die matriekeindeksamen laat roep juffrou Dunn haar leerling. “Ek het fantastiese nuus vir jou, Salome,” vertel sy met ’n breë glimlag. “Ek het met my ou musiekprofessor gepraat en hy het ’n goeie woordjie vir jou gaan doen by Madame Campagni. Ek het jou reeds van haar vertel.”

      “Madame Campagni? O ja, juffrou. Sy was wêreldberoemd.”

      “Ja. Sy is nou oud en nie so gesond nie, maar gee nog sangonderrig aan leerlinge wat sy dink die moeite werd is. Sy keur haar leerlinge self. Wel, professor Roux het haar van jou vertel. Sy is bereid om jou ’n oudisie te gee. Dit alleen is al ’n besondere eer, dit moet ek jou sê.”

      “U bedoel …?”

      “Ja. Sy wil jou hoor sing en sal dan besluit of sy jou as leerling sal neem. Ek het vandag ’n brief van professor Roux ontvang. Jou afspraak is vandag oor ’n maand om vieruur die middag. Jou eksamen is dan al klaar, nie waar nie?”

      “Ja, juffrou. Ons maak oor veertien dae klaar,” antwoord Salome oorstelp.

      Juffrou Dunn glimlag trots. Dis ’n eer vir haar dat Madame Campagni bereid is om na ’n leerling van haar te luister.

      “Wel, Salome? Jy gaan seker, nie waar nie?”

      “O ja, juffrou! O, ek kan dit nie glo nie!”

      Rosalie se oë skitter soos diamante toe Salome daardie middag vir haar die wonderlike nuus vertel. Dan knik sy. “Dis die begin, Salome. Ek wéét dit. Ek weet net dat Madame Campagni jou as leerling sal neem. Natuurlik moet jy vir die oudisie gaan.”

      Weer is daar die praktiese sy. “Ek moet stad toe. Dis ’n treinkaartjie en alles. Dis weer ekstra geld wat waar vandaan moet kom?”

      “Daar is nog ’n paar rand oor in my spaarrekening. Dit behoort genoeg te wees.”

      Salome kry trane in haar oë. “O, Rosalie, jy laat my so sleg voel. Jy wil nou jou laaste paar sente ook vir my gee!”

      “Ek doen dit met ’n oop hart, kindjie. Ek weet dis geld wat nie vermors sal word nie.”

      Salome se stem is skor toe sy fluister: “Eendag … eendag, Rosalie, sal ek jou elke sent terugbetaal – met rente. Ek belowe dit!”

      “Natuurlik sal jy. Eendag wanneer jy ’n beroemde sangeres is! O, ek wens ek kan met hierdie Madame Campagni kennis maak. Ek het gehoor sy is ’n baie besondere mens.”

      “Maar hoekom gaan jy nie saam nie? Ag, toe, Rosalie! Dit sal wonderlik wees as jy saamkom. Ek is bang om alleen te gaan. Ek is bang ek verdwaal!”

      “Moenie laf wees nie! Nee, jy moet alleen gaan. Jy moet leer om selfstandig te wees. Wanneer jy op die stasie aankom, kry professor Roux jou en hy sal sorg dat jy betyds is vir jou afspraak met Madame. Ná jou onderhoud neem hy jou direk terug na die stasie en jy haal die eerste trein terug.”

      Toe sy enkele weke later op die stasie afskeid neem van Rosalie, is haar oë groot en bang, maar Rosalie glimlag opgewek. “Jy hoef nie bang te wees nie, Salome. Maak net jou oë toe en verbeel jou jy is by die rivier en dan sing jy soos jy altyd sing.”

      Die volgende dag staan en kyk Salome die imposante woning met ontsag aan toe die professor haar aflaai.

      Die antieke weelde vervul die Karoomeisie met verwondering en bewondering. Sy is onbewus daarvan dat sy goed beskou word, totdat ’n potsierlike figuur skielik uit die diepte van ’n groot Victoriaanse stoel opstaan en op haar afstap.

      Die eienares van al hierdie weelde is ’n ewe verstommende verskynsel vir die jong meisie. Madame Campagni is in ’n lang rok geklee wat haar nog korter laat vertoon. Die hare wat rooi gekleur is, groei uit op die kopvel en lyk onversorg. Die gesig is swaar gegrimeer, met byna skokkende rooi lippe. Die vrou is van oorringe en halssnoere en armbande behang en Salome kan haar net verslae aangaap.

      Een swartgekurfde wenkbrou trek omhoog. “Wel, wat het jy verwag?”

      Die vraag kom krakerig uit en Salome se tong slaan teen haar verhemelte vas.

      Die blou ogies onder die kunswimpers glinster. Sy lag skielik hartlik.

      “Ek is seker jy doen dit doelbewus, Maria,” het ’n ou vriend eendag vies gesê en met opsetlike misnoeë na haar uiterlike voorkoms gekyk. “Jy geniet dit om mense te skok …”

      Sy het net goedig gelag. “Mag wees, maar my juwele en my klere gee my groot plesier, dit verseker ek jou.”

      Hy het haar afkeurend aangekyk. “Jy kan nie werklik ernstig wees nie. Jou spieël moet jou vertel hoe belaglik jy lyk.”

      “Ek kyk al meer as tien jaar lank nooit in ’n spieël nie, Eric. Ek kyk nie na verlore glorie nie. Jy weet ek is ’n optimis.”

      Nou sien sy weer die skok in die jong oë wat na haar kyk, en sy besef dat haar vriend Eric tog gelyk gehad het. Sy geniet dit! Die jong oë is ongelowig op haar gerig.

      “Toe maar. Dis net die eerste keer! Die tweede keer weet jy darem al wat om te verwag en van die derde keer af raak jy dit gewoond,” sê sy gemoedelik.

      “Ek … ekskuus, Madame?” vra sy versigtig.

      ’n Klein pofferhandjie wat lyk asof dit by die pols gaan knak van al die swaar ringe, swaai in die lug en dan gaan sit Madame weer. Die blou oë is nou skerp en deurdringend.

      “Wat laat jou dink jy kan sing?”

      Salome is eers stom. Dan lig sy haar kop op. “Ek wéét ek kan sing.”

      Weer trek die strepieswenkbroue omhoog. “O? Baie seker van jou saak, nè? Jy is nog bloedjonk – wat weet jy?” Salome staan maar stil. Dan vervolg die krakerige stem. “Nou toe. Sing.” Salome kyk haar verward aan en die ou vroutjie met die vosrooi haartjies beduie weer ongeduldig met haar hand. “Ek sê sing. Dis wat jy hier kom maak het, nie waar nie? Sing dan.”

      Salome aarsel onseker, kyk vlugtig na die vleuelklavier hier langs haar, kyk dan terug na die ou vroutjie wat haar stip aankyk. Die krakerige stem verbreek weer die stilte. “Sonder begeleiding. Ek weet hoe klink ’n klavier. Ek wil hoor hoe klink jý. Sing, kind.”

      Salome trek haar asem in en skielik is Rosalie by haar, hoor sy haar sê: Maak jou oë toe en verbeel jou jy is by die rivier en sing soos jy altyd sing.

      Toe die lied eindig, maak sy stadig, bang haar oë oop. Madame sit met toe oë, die vet handjies op haar maag gevou en dit lyk asof sy slaap. Maar sy slaap nie.

      “Ek het nie gesê jy moet ophou nie. Jy sing tot ék sê jy moet ophou. Sing!”

      Die een lied volg die ander op terwyl Madame Campagni oënskynlik aan die slaap in haar outydse stoel sit. Eindelik lig ’n handjie omhoog en Salome laat haar stem wegsterf. Die blou ogies gaan oop en as Salome hierdie groot dame van weleer goed genoeg geken het, sou sy die opgewondenheid en tevredenheid daarin gelees het. Maar al wat sy hoor is: “Jy weet nog niks nie, kind. Jy kan nie sing nie – maar jy sal kan sing wanneer Madame Campagni en die lewe met jou klaar is.” Die ringe glinster weer. “Gaan huis toe en kom oor twee maande terug.”

      Só СКАЧАТЬ