Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hande en ’n sterk liggaam gehad het nie?

      Haar blik dwaal verder deur die klein kombuisie. Goed, dis eenvoudig; voorsien van net die allernodigste. Geen tierlantyntjies of weelde nie. Maar dis skoon, kraakskoon, van die witgeskropte tafel tot by die witgekalkte mure. En dis betaal. Alles hier om haar is betaal. Daar lê nêrens rekenings wat wag om betaal te word nie. Elke ding wat op hierdie plaas in die mond gesteek word, of aangetrek word, of gebruik word, is betaal.

      ’n Eerbare bestaan vir haar en haar gesin uitgewerk met eerlike arbeid. Dis Bessie Truter. ’n Ma om jou voor te skaam? Salome se blik sak.

      Laat hulle lag. Laat almal maar lag. Diegene wat die hardste lag, kan dit dikwels die minste bekostig om te lag. Sy, Salome, is wel nog ’n kind, maar groot genoeg om, nes Rosalie, allerhande dingetjies te hoor wat in die dorp se strate gefluister word. Sy weet Rosalie het gelyk gehad. Baie van die vroue verberg baie lelike eienskappe onder die pragtige klere en moderne kapsels. Laat hulle dan maar lag vir haar ma se plathakskoene en dik kouse, vir die manier waarop sy soms ’n ding te reguit en taktloos kan sê, vir die lag wat gewoonlik te hard uit die groot bors bars. Laat hulle dan maar liewer oor dáárdie soort dinge lag.

      In nederige dankbaarheid besef Salome dat niemand nog vir Bessie Truter se karakter kon lag nie. Niemand het nog ooit die voorreg gehad om oor Bessie Truter te fluister nie. Waar Bessie Truter trap, sit ’n groot spoor, maar dis ’n reguit spoor, besef Salome met ’n knop in haar keel.

      Sy sluk. Rosalie was nog ’n keer reg. Sy sál hulle almal wys wat in Bessie Truter se dogter steek. Sy gaan nie langer by die rivier sing nie. Môre het hulle weer sangklas en dan gaan sy uit volle bors sing en laat dié wat wil lag, lag.

      Toeval of beskikking, maar dit gebeur so dat ’n vreemde man die volgende dag die skoolsaal binnestap toe die hoërskoolleerlinge sangklas het. Niemand kan raai wie hy is nie, en tot hul verbasing stap die man ook nie weer uit nadat hy met die sangonderwyseres ’n paar woorde gewissel het nie. Toe juffrou Dunn haar dirigeerstokkie lig en hulle begin sing, stap die man tussen hulle deur.

      Salome is half ontsenu deur die man se teenwoordigheid. Dan sê sy in haar gedagtes op egte Bessie Truter-styl: Hy is net nog ’n mens. Toe maak sy haar mond oop.

      En Salome sing. Sy maak haar oë toe en sy verbeel haar sy is by die rivier. Om haar begin die stemme die een na die ander verstom stilbly, maar sy sing voort tot die klavier ophou. Dan maak sy haar oë oop om in dié van die vreemdeling vas te kyk. Hy, soos die ander in die saal, kyk haar met verdwasing aan.

      “Sing weer! Enigiets! Sing weer!” sê hy intens.

      En Salome sing, maar hierdie keer met oop oë, oë wat sien dat almal haar vreugdevol aanstaar. En niemand lag nie! Dis sy wat eerste glimlag, al breër en breër, totdat die lag in haar stem borrel en saam met die suiwer tone jubel. Hulle luister na haar … en hulle lag nie! O, Rosalie! Rosalie! Dankie!

      Daardie middag storm Salome op die wagtende bakkie af toe sy gewaar dis Rosalie wat haar vandag by die skool kom haal.

      “O, ek is bly dis jy wat my vandag kom haal,” laat sy laggend hoor.

      Rosalie kyk haar belangstellend aan. Sy het Salome nog nooit so opgewonde gesien nie. “Het daar iets gebeur?”

      “Gebeur?” Salome lag uitgelate. “Ek het gesing vandag! Voluit gesing in die sangklas en … O, Rosalie, jy sal nooit raai nie!”

      Rosalie glimlag moederlik. “Niemand het gelag nie!”

      Hulle kyk mekaar ingenome aan. “Hoe het jy geweet? Ja, niemand het gelag nie. Die klomp was te verslae! Maar dis nie al nie! Toevallig kom stap die sanginspekteur toe ook vandag die saal binne en hy … hy was werklik baie opgewonde. Hy het my na die hoof se kantoor geneem en vir meneer Gründling gevra of hy bewus is van die vonds in sy skool. Meneer Gründling was net so verslae! Toe het hy, dis nou die inspekteur, sy hand op my skouer gesit en gesê ek gaan dit nog ver bring met my sang. Juffrou Dunn, die musiekonderwyseres, het my ook nou net voor die klok gelui het, laat roep. Sy het my eers gekapittel omdat ek my stem so lank weggesteek het. Sy sê ek staan nog al die jare met my mond vol tande terwyl ek so ’n talent het!

      “En toe, en dis die wonderlikste van alles, toe sê sy ek moet kom dat sy vir my klas gee. Sy sê sy het nie veel kennis van sangonderrig nie, maar sy sal my darem die elementêre beginsels kan leer. O, Rosalie, is dit nie wonderlik nie!”

      Rosalie knik en die vreugde in die blou oë vertel Salome dat haar skoonsuster ten volle in haar vreugde deel. “Wat sal die sangklasse kos? Ek het juis vandag gekyk hoeveel ek nog in my spaarrekening het. Ons kan daarvan gebruik vir jou klasse.”

      Salome skud haar kop, haar oë meteens gevul met trane. Liewe Rosalie! “Nee, dit sal niks kos nie. Ek het juffrou Dunn gevra, maar sy het gesê sy sal my graag help en dit sal niks kos nie.”

      “Dis wonderlik gaaf van haar.”

      “Ja, maar almal was so gaaf, ís skielik so gaaf. O, dis ’n wonderlike, gawe wêreld, Rosalie!”

      3

      Dis Rosalie wat dit daardie aand op haar neem om die res van die familie in te lig oor die jongste gebeure. Salome sit met neergeslane oë terwyl Rosalie haar moeder en broer verwittig van die groot talent wat al die jare onder hul dak verberg is.

      Bessie Truter is geensins beïndruk nie. Sing? Almal kan sing. Sy self sing hartlik en bulderend in die kerk Sondagoggende. Wie kan nou nie sing nie?

      Jan lyk ietwat verslae, maar hy besef darem dat Rosalie iets groots aan die vertel is, hoewel hy nie die omvang daarvan besef nie. Hy weet daar is sing én sing en sy kleinsus kan blykbaar síng.

      Rosalie wag dat wat sy gesê het eers insink, en toe vervolg sy: “Juffrou Dunn, die musiekonderwyseres, wil Salome graag klas gee. Dit sal noodwendig in die namiddag moet geskied.”

      Jan se kop lig. “Wat sal dit kos?”

      “Niks nie.” Sy vrou kyk pleitend na hom om begrip. “Sy wil niks hê nie, maar … Salome sal middae dorp toe geneem moet word.”

      Jan skud dadelik sy kop. “Dis onmoontlik, Rosalie. Die bakkie kan nie twee keer op ’n dag dorp toe loop nie. Ek het dit buitendien op die plaas nodig.”

      “Dis net drie keer per week,” pleit sy vrou, maar voordat Jan kan antwoord, kom daar nog besware van ’n ander kant.

      “En wat van haar werk middae hier op die plaas?” wil Bessie Truter weet. “Die hanslammers en kleinbokke is haar werk. Wie gaan dit altemit doen as sy op die dorp staan en sing?”

      “Ek sal dit doen, Ma.”

      Bessie gee net ’n snork as antwoord daarop, en gee daarmee te kenne dat die kleinste hanslam hierdie maer skoondogter van haar uit die grond sal loop. Rosalie wend haar weer tot haar man. “Asseblief, Jan!”

      Jan lyk skuldig, maar sê beslis. “Ek is jammer, Rosalie, maar dit kan nie gebeur nie. Dit gaan te veel kos en ek het die bakkie nodig.” Sy oë gaan half skuldig na Salome. “Jy verstaan dit mos, Salome?”

      Sy knik net, hou haar brandende oë stip op die wit tafelblad en sluk swaar. Rosalie lig haar kop uitdagend op en vir die eerste keer kom Bessie en Jan agter dat Rosalie koppig kan wees. “Salome gáán daardie klasse bywoon al stap sy dan dorp toe!” Sy kyk na Salome. “Jy kan soggens vir jou toebroodjies saamvat en wanneer die СКАЧАТЬ