Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het hy dan vir my gesê ek sal die dokumente oor my geboorte in die geheime skuilplek kry?” vra Friedrich vinnig.

      “Skelmstreke,” sê Meraai vies. “Otto besef heel waarskynlik dat jy nie weet waar die geheime skuilplek is nie.” Sy kyk verwytend na Hanna. “Wat van ’n ou eetdingetjie, Hanna? Die koeldrank help niks vir die honger kol op my maag nie.”

      Hanna stap die spens binne, haal die deksel van ’n koekblik af en plak die blik voor Meraai neer. “Help jouself, Meraai. Ek kan nie aan my maag dink as belangrike sake my aandag vereis nie.”

      “Ek dink beter as ek kou,” sê Meraai, prop ’n konfyttertjie in haar mond en sluit haar oë, ’n salige uitdrukking op haar ronde gelaat.

      “Meraai,” begin Amalia ernstig, “jy het gesê Henriëtte dreig Dieter dat hy ter wille van Friedrich onterf sal word as hy nie na haar pype dans nie. Sê sy dié dinge in jou teenwoordigheid?”

      Meraai se hand met ’n tweede konfyttertjie kom tussen die koekblik en haar mond tot stilstand. “Ek eet nou, Amalia,” sê sy verwytend.

      “Antwoord Amalia se vraag, Meraai, of ek vat die koekblik terug spens toe,” dreig Hanna.

      “Vermakerige ou vrou!” sê Meraai vies, maar antwoord gehoorsaam: “Ja, Amalia. As Henriëtte kwaad is, gee sy nie om wie luister nie.”

      “Het jy haar nog nooit uitgevra of Friedrich wel Otto se buite-egtelike seun is nie?” vra Amalia weer.

      “Maar, mens, is jy van lotjie getik?” kom dit onthuts van Meraai. “Ek is Henriëtte se geselskapsdame, maar praat sy met ’n derde persoon, word ek ’n vlieg teen die muur. Ek hoor, maar ek hoor ook nie. Dis wat haar oorle’ ouers van my verwag het en dis wat ek tot vandag toe doen. Ek gee voor dat ek nooit haar privaat gesprekke afluister nie, verstaan?”

      “Maar as tante haar daaroor sou uitvra?” vra Friedrich hoopvol.

      “Dan land die arme siel in ’n senukliniek. Nee a, Friedrich, ek besef Henriëtte is nie ’n maklike mens om mee saam te leef nie, maar as ’n mens weet hoe om haar te hanteer … Ek beskou haar al soveel jare as ’n suster … ’n siek suster wat my hulp nodig het. Daarom sorg ek dat sy nie onnodig ontstel word nie, want dan …”

      “Dan raak sy berserk, nè, Meraai?” vra Hanna grimmig.

      “Dis sý skuld!” sê Meraai partydig. “Ek ontken dit nie: Henriëtte was ’n bedorwe, enigste kind; ’n rykmanskind, en sy kon nooit enige teenkanting verduur nie. Maar sy was dolgelukkig toe sy en Otto getroud is. Onthou jy dan nie, Hanna? Onthou jy nie hoe gelukkig sy en Otto kort ná hulle troue was nie?”

      “Ja, ja, ek onthou.”

      “Sy was soos enige, normale meisie … tot op daardie verskriklike dag toe Otto met Friedrich opgedaag het. Otto het geëis dat hulle die baba aanneem en toe … Hulle rusies was agter geslote deure, want Otto het gesorg dat ek nie hoor wat hy vir Henriëtte sê nie. Ek kon maar net sorg dat sy gereeld haar kalmeermiddel drink en haar troos wanneer sy so bitterlik gehuil het,” vertel Meraai, die koekblik vergete op die tafel voor haar.

      “Nogtans, Henriëtte het mettertyd bedaar, veral nadat sy verwagtend geraak het,” sê Hanna. “Sy was so trots toe Dieter gebore is, selfs trotser as Otto. Maar sy was toe weer kalmer, nie waar nie, Meraai?”

      “Ja, want sy was die ma van die erfgenaam van Kaiserburg. Dis waarom sy Dieter soos ’n prinsie grootgemaak het; waarom sy hom nooit enigiets geweier het nie. Ek glo sy het al haar liefde op Dieter oorgeplaas, want sy het alle belangstelling in Otto verloor.”

      “Maar nie in my nie,” sê Friedrich wrang. “Sy het nooit ’n geleentheid laat verbygaan om my te laat onthou dat ek net ’n optelkind was nie. Gelukkig het oom Otto hom soms oor my ontferm – en jy het ook, tant Hanna. Jy en ouma Helga het gesorg dat ek die liefde kry wat tant Henriëtte nooit vir my kon gee nie.”

      “En wat van my?” vra Meraai gekrenk. “Het ek nie vir jou drukkies gegee wanneer Henriëtte nie in die nabyheid was nie, Friedrich?”

      “Tannie het, maar dit was selde of ooit, want Dieter het gou geleer om stories by tant Henriëtte aan te dra. Ek het van kleins af besef tannie is net so magteloos soos ek. Ons was albei tant Henriëtte en Dieter se getroue slawe.”

      “Henriëtte se geluk was nog altyd my prioriteit,” sê Meraai verontskuldigend en sy frons bekommerd. “Dis waarom ek Otto verkwalik oor sy moedswilligheid.”

      “Maar is die arme man nie sterwend nie?” vra Amalia verwonderd.

      “O, hy is, maar hy gee voor dat hy yl en dan sê hy oor en oor vir Henriëtte dat die waarheid moet uit. Die arme vrou is in ’n toestand! Dis waarom ek deesdae so selde kom kuier, Hanna, want ek kan mos sien Otto se praatjies het haar skoon op hol.”

      “Na watter waarheid verwys Otto, Meraai?” vra Hanna skerp.

      “Hoe sal ek nou weet? Hy sê nie en Henriëtte sê nog minder. Sy begin net skree en dreig en … en soms begin sy te lag asof sy nie meer by haar sinne is nie. Maar dis sý skuld. Hy treiter haar, so asof hy dit geniet om haar in so ’n toestand te sien.”

      “Is dit dalk die waarheid oor my, tant Meraai?” kom dit ingehoue van Friedrich.

      “Maar, boet, ek sê mos ek weet nie. En nou gaan ek eet, want ek is ook maar net ’n mens van vlees en bloed met ’n honger maag,” antwoord sy beslis, gryp die koekblik met haar linkerarm teen haar bors vas en prop met haar regterhand die een na die ander tertjie in haar mond.

      Hanna staar haar misnoeg aan. “Ek het altyd gewonder waarom jy so ’n groot kaak het, Meraai, maar nou weet ek: kou is jou enigste vorm van oefening.”

      Friedrich glimlag onwillekeurig, neem Amalia aan die arm en stap saam met haar in die gang af na die voorstoep toe. Hulle luister oomblikke later na die skel gekras van die seemeeue, die nimmereindigende lied van die brekende branders in hulle ore.

      “Gretha en Dieter ry saam perd,” sê hy gelykmatig. “Het tannie gehoor toe tant Meraai tant Hanna daarvan vertel het?”

      “Ek het gehoor, ja. Ontstel dit jou?”

      Hy huiwer, sy blik op Amalia se gelaat. “Ek ken tant Henriëtte,” sê hy eindelik. “Selfs toe ons kinders was, was sy jaloers op Dieter se vriende – seunsvriende. Hy was vyftien toe ek universiteit toe is, maar hy het toe al geweet dat tant Henriëtte een van haar bekende aanvalle gekry het sodra hy oor ’n meisie gepraat het. Dieter is vir tant Henriëtte nie net ’n seun nie; sy glo hy is haar persoonlike besitting wat sy met niemand kan of wil deel nie.”

      Sy staar hom ontsteld aan. “Jy glo Gretha en Dieter gaan saam perdry sonder dat Henriëtte daarvan bewus is?”

      “Ek wéét hulle hou dit geheim, want sou tant Henriëtte daarvan te hore kom …” Hy frons bekommerd. “Gretha het ter wille van my oom Otto se privaat verpleegster geword, maar haar vriendskap met Dieter stel haar lewe in gevaar. Sy moet terugkom Blumenstrauss toe, tant Amalia.”

      “Dit kan nie so erg wees nie, Friedrich. Ek onthou sedert my jeug dat Henriëtte ’n hoogs gespanne kind was, maar sy was nooit ’n gevaar vir iemand nie. Jy het tog gehoor wat Meraai ons vertel het: daar was altyd ’n goeie rede vir haar uitbarstings,” sê Amalia paaiend.

      “Tant СКАЧАТЬ