Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ aard na jou oupa, Jean-Pierre de Villiers,” sê Meraai verwonderd en vervolg streng: “Maar jy mag nie vergeet dat jy ook ’n Falkenstein is nie, liefie. Wie weet, dalk het jy eendag ’n seun wat in die ou huis en die visfabriek belang sal stel.”

      “Dis ’n huis van haat,” sê hy opstandig en lyk ineens ongemaklik. “Moenie herhaal wat ek vir tannie gesê het nie. En as daar nog ’n koppie koffie is … “

      “Ek praat nie uit my beurt uit nie, Dieter, maar wat gisternag betref …”

      “Dis ’n saak tussen my en my ma en daardie onderduimse verpleegster Wolmarans,” sê hy stuurs.

      Meraai druk haar hande op die tafelblad en kyk hom deurdringend aan. “Nee, Dieter, is ’n saak tussen my en jou” sê sy nadruklik.

      Hy frons onbegrypend. “Gaan tannie die meisiemens beskerm?” vra hy gekrenk.

      “Nee, kind, ek gaan jóú beskerm. Ek was saam met Gretha gisteraand in die tuin toe jy in ’n beskonke toestand haar in jou arms gegryp en teen haar wil gesoen het.”

      Dieter kry kleur op kleur en slaan sy blik neer. “Ek sien, tannie het my oor die kop geslaan en my net daar in die tuin laat lê.”

      “Wat het jy verwag? Dat ek, ’n vrou van sestig, en die tenger Gretha jou moes indra huis toe en in die bed sit?” vra sy afkeurend.

      “Wel …” Hy glimlag verleë. “Ek moet seker dankbaar wees tannie het my nie doodgeslaan nie.” Hy kyk haar bekommerd aan. “Tannie sal niks vir my ma sê nie?”

      “Ek sal nie, maar ek kan nie namens Gretha praat nie. Ek meen jy is haar ’n verskoning skuldig,” antwoord sy streng.

      Hy pers sy lippe saam en haal sy skouers op. “Waarom nie? Sy is ’n beeldskone meisie en as ek haar kan oortuig dat ek nie werklik ’n skurk is nie, word ons dalk vriende … goeie vriende.”

      “Jy laat Gretha met rus, Dieter. As jy ’n oorlas van jou maak, vertel ek jou ma van jou geheime besoekies aan Alexandra,” waarsku Meraai.

      “Afperser!” sê hy kamma vies.” Al glo tannie my nie: ek kan soos ’n ware heer optree. Wat nou van nog ’n koppie koffie, tannie?”

      “Jy is oud en lelik genoeg om self vir jou koffie te skink. Jou ma sal net weer onnodig ontsteld raak as ek haar oggendkoffie te laat bring,” antwoord Meraai, tel ’n skinkbord op en wieg die kombuis uit.

      Gretha kyk op van die boek wat sy lees en glimlag skuldig toe sy in Otto se oë vaskyk. “Waarom het oom nie vir my gesê oom is wakker nie? Het oom enigiets nodig?” vra sy en sit die boek op die tafeltjie langs haar stoel neer.

      Sy lippe kreukel in ’n glimlag. “Die jeug is so mooi … en onskuldig … soos ’n mooi sonsopkoms wat te vinnig verbygaan,” antwoord hy.

      Herinneringe aan sy eie jeug is soos ’n sagte gloed wat op die donker, gesplinterde jare van sy volwassenheid kom lê.

      “Was oom se jeug mooi?” vra sy, bly om nie tekens van pyn in sy gesig te bespeur nie.

      “So mooi soos net ’n jongmens se droom kan wees. Ek en Henriëtte …” Hy kyk na haar en sy oë pleit om begrip. “Sy was nie altyd so nie. Ons was gelukkig, ek en sy. Miskien moes ek hom nooit hierheen gebring het nie, want dit het haar verander.

      “Oom verwys na Friedrich?” vra sy aarselend.

      “Ja … ja. Ek het geglo sy het my lief genoeg gehad om te verstaan, maar sy kon of wou nie. Toe Dieter ’n jaar later gebore is, wou sy hê ek moet Friedrich in ’n weeshuis plaas. Al daardie rusies … al daardie jare van verwyt en haat … maar ek het reg opgetree.”

      “Friedrich weet nie wie sy eie ouers is nie, oom,” sê Gretha gedemp, haar blik op die kamerdeur.

      Otto glimlag geheimsinnig. “Hy sal binnekort weet. Hy weet waar die skuilplek is.”

      “Nee, oom , hy weet nie. As oom nie vir hom sê waar om …”

      “Hy weet,” val Otto haar beslis in die rede en sluit sy oë.

      Gretha staar magteloos na hom, wens sy kan die waarheid uit hom skud, maar besef dat hy hom reeds in die dwaalwêreld tussen lewe en dood bevind. Gaan hy sy geheim saam met hom na sy graf toe neem? Nee, sy durf nie toelaat dat dit gebeur nie. Friedrich sal nooit trou as hy nie weet wie sy ouers was nie. Maar as hy die dag weet – sal hy teruggaan na Alexandra Myburgh toe? Is haar liefde vir hom onselfsugtig genoeg om hom aan ’n ander vrou af te staan, vra sy haar af en sug verwese. So lank as Friedrich se verlede in duisternis gehul is, sal hy haar vriend wees. Wil sy die man wat sy onherroeplik liefgekry het, vir goed verloor?

      ’n Klop aan die kamerdeur laat haar met ’n gevoel van dankbaarheid tot die hede terugkeer. Sy staan vinnig op, loop na die deur toe en maak dit oop.

      “Jy!” sê sy verdwaas en staar na Dieter wat met ’n ruiker rooi angeliere in sy hande staan en haar met ’n beteuterde glimlaggie aankyk.

      “Ja, dis ek, maar dié keer is ek nugter, verpleegster Wolmarans.” Hy hou die ruiker na haar toe uit. “Ek sal jou nie verkwalik as jy my blomme in die snippermandjie gooi nie, maar dis my manier om te sê ek is jammer oor my swak gedrag gisternag daar in die tuin.”

      “Dan onthou jy darem wat gebeur het,” sê sy styf.

      “Wel … nie alles nie, maar tant Meraai het my deeglik laat verstaan hoe swak ek my gedra het. Ek het haar beloof ek sal nie ’n oorlas van my maak nie. E … wat nou van die ruiker?” vra hy ongemaklik.

      “Ek sal vir jou pa sê jy het blomme vir sy siekekamer gekoop,” antwoord sy koel en neem die ruiker by hom.

      “Is ek dan vergewe?” vra hy hoopvol.

      “Ek is hier om jou pa te verpleeg, meneer Falkenstein. Dis …”

      “Dieter. Noem my Dieter. Ek het mos beloof ek sal my gedra,” val hy haar in die rede.

      “Sodat jou ma weer ’n rede kan hê om my met ’n koppie tee te gooi? Nee dankie. Ek verkies om te onthou jy is meneer Falkenstein, een van die adel van Kaiserburg,” antwoord sy kil.

      ’n Diep blos van verleentheid kruip oor sy nek en gesig, maar hy kyk haar in die oë. “Skeer jy my oor dieselfde kam as ’n vrou wat geestelik siek is, verpleegster Wolmarans?”

      Sy trek haar asem sag in en kyk vir die eerste maal na hom met ’n uitdrukking van begrip. Wie is die regte Dieter? Die jongman vol bravade wat gister met soveel selfvertroue vir sy ma gevra het of sy gehuur is om hom te amuseer, of hierdie man wat met onversluierde pyn in sy oë na haar kyk?

      “’n Mens se eerste indrukke bly by jou,” antwoord sy.

      “Nogtans, jou eerste indrukke kan verkeerd wees. Ek sal eerlik wees: ek kan nie soos ’n vriend teenoor jou optree wanneer my ma in die nabyheid is nie. Maar Kaiserburg is ’n eensame plek vol sterwendes en siekes. Ek sal ’n vriendin verwelkom.”

      “Blote vriendskap?” vra sy agterdogtig.

      “Blote vriendskap,” verseker hy haar.

      Sy glimlag vlugtig. СКАЧАТЬ