Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hoe ’n meisie gesoen behoort te word.”

      “Nee! Ek sal …” protesteer sy en ruk haar kop wild heen en weer. Sy is net half bewus van ’n vinnige beweging agter Dieter, en dan ’n dowwe slag. Dieter kreun en sak soos ’n lappop voor haar voete inmekaar.

      Haar mond val oop en haar oë is donker van vrees terwyl sy na Friedrich kyk wat met ’n stuk hout in sy hand oor Dieter staan.

      “Is jy mal, Friedrich? As hy dood is …” stamel sy beangs.

      “Ek is ’n dokter, meisiekind. Ek weet waar om te slaan om nie ’n lyk op my gewete te hê nie,” antwoord hy bruusk. Hy kyk na haar en vra grimmig: “Is jy baie seker jy het nie ’n afspraak met die romantiese Dieter gehad nie?”

      “Het jy vergeet jý het my na die tuin toe gesleep, dokter Falkenstein?” vra sy bitsig.

      “Ek het nie, maar waarom het hy hier na jou kom soek?” vra hy agterdogtig.

      “Moontlik omdat ek gedurende aandete gesê het die tuin lyk sprokiesagtig in die maanlig. Tant Henriëtte het toe vertel dat sy en oom Otto in hulle jeug dikwels snags in die tuin rondgeloop het. Dieter se asem het na alkohol geruik. In sy beskonke toestand het hy heel waarskynlik my verwysing na die tuin onthou en toe hierheen gekom om na my te soek.”

      “Wel … dis seker moontlik.” Hy kyk haar skerp aan. “Solank as wat jy onthou dat Dieter ’n swak reputasie het … en dat hy deesdae by Alexandra Combrinck … e … Myburgh boer.”

      “Die meisie wat jy liefgehad het?” vra sy, sonder om te dink.

      Selfs in die maanlig kan sy die uitdrukking op sy gelaat sien verhard. “Tant Hanna skinder te graag. Maar ons het ’n ander probleem: Dieter. As hy bykom, sal hy wonder wie hom oor die kop geslaan het.”

      “Een van jou tuinwerkers?” stel sy hoopvol voor.

      “Jou intelligensie laat jou in die steek, klein Grietjie. Nie een van die Falkensteins se werknemers sal dit waag om die uitverkore erfgenaam van Kaiserburg aan te rand nie.”

      “Dalk moet ek voorgee dat iemand my ook oor die kop geslaan het,” dink Gretha hardop en snak na haar asem toe sy ’n hygende geprewel hoor.

      “Op my oudag … in my nagkabaai … en die sooltjies van my ou pantoffeltjies is juis so dun … Waar drentel die swernoter van ’n seunskind rond? As ek hom …” Meraai verskyn om ’n donker hibuskusstruik, dril tot stilstand en skel hygend: “Blikskottels!”

      “Net een blikskottel, tant Meraai,” sê Friedrich vroom met ’n onderdrukte lag in sy stem, “en hy is op die oomblik uit soos ’n kers.”

      Meraai plant haar hande op haar breë heupe en gluur Gretha aan. “Nee a, liefie, hoe het ek dit dan met jou? Het ek jou dan so verkeerd opgesom? Ek dag jy is ’n liewe, onskuldige kind, en kyk nou wat doen jy? Flenter in die donker saam met Friedrich rond en foeter ’n ander jongetjie disnis.” Sy gee ’n tevrede laggie. “Ek hoop jy het hom met mening gefoeter, Grethatjie. Dis iets waarna hy lankal soek.”

      “Ek het nie aan hom geraak nie, tant Meraai. Maar hoe het tannie geweet ek is hier buite in die tuin?” vra Gretha fronsend.

      “Ek het nie, maar ek het die swernoot hoor inkom. Ek het gelê en luister hoe hy na jou kamer toe gaan en haastig my ou kamerjassie en pantoffeltjies aangepluk. Ek wou net uit my kamer stap, toe sien ek die blikskater vlak voor my deur verbysluip na die trap toe. Ek het gou by jou kamer ingeloer en toe ek sien jou bed is leeg, is ek agter Dieter aan … en hier lê hy nou: katswink of dood. Wat nou, Friedrich?” vra Meraai verslae.

      “Eers die waarheid, tannie. Gretha het nie ’n afspraak met my gehad nie. Tant Hanna het my vertel van Dieter se geheime besoek aan Alexandra Myburgh en …”

      “Hulle verdien mekaar,” val Meraai hom in die rede. “Hulle het albei droë perskes in plaas van siele gekry. Daar is niks so lelik soos ’n verkrimpte sieletjie wat net aan geld en sonde kan dink nie, hoor jy, Friedrich? Of gaan jy ook opnuut agter daardie geldgierige merrie aandraf?”

      “Ek was besig om te praat, tant Meraai,” antwoord hy stug. “Ek was bekommerd oor Gretha wat na die geheime skuilplek begin soek terwyl Dieter moontlik by Alexandra gekuier het. Ek het hierheen gekom, maar die huis was donker en ek is weer terug Blumenstrauss toe. Tant Hanna het wakker geword toe ek by die agterdeur inkom en toe het ek haar vertel van my vrees dat Gretha deur Dieter betrap kon word. Sy het vir my ’n sleutel vir die sydeur gegee en ek kon Gretha net betyds waarsku.”

      “Waarsku?” vra Gretha kortasem van verontwaardiging. “Die vent het my in die donker gegryp en die trap afgesleep. My hart het byna van skok gaan staan!”

      “Ek wou nie die huismense wakker maak nie,” sê Friedrich verontskuldigend. “Gretha besef nou dat dit te gevaarlik is om na oom Otto se skuilplek te soek. Ek het nou ’n sleutel van die sydeur: ek sal snags Kaiserburg binnesluip en na die dokumente soek.”

      “Dis alles goed en wel, boet,” sê Meraai en sy strengel haar vingers ineen op haar maag terwyl sy die roerlose Dieter meewarig betrag, “maar wat sê ons vir die skepseltjie as hy weer na die land van die lewendes terugkeer?”

      Friedrich huiwer ’n oomblik lank en hou die stuk hout na Meraai toe uit. “Tannie het hom oor die kop geslaan.”

      Meraai tree vinnig agteruit. “Ekke? Maar hoekom sou ek so iets doen, kind?”

      “Ek en Friedrich het by die tuinbankie agter die heining gesels toe Dieter na my roep,” verduidelik Gretha. “Ons kon nie toelaat dat Dieter ons saam betrap nie, daarom het ek deur die opening in die heining geglip. Dieter het my gewaar en op my afgestorm en … e … en my sommer begin soen. Hy kan dankbaar wees Friedrich het hom oor die kop geslaan, anders het ek sy oor afgebyt.”

      “Dis waar, tant Meraai: Gretha byt,” sê Friedrich, kyk na die bytmerke op sy hand in die maanlig en gluur haar vies aan.

      “Nee, maar ek wil dit hê! Byt al wat man is fyn en flenters as hulle jou teen jou sin wil soen, liefie,” kom dit ingenome van Meraai.

      “Ek het haar nie probeer soen nie, tannie,” sê Friedrich vererg.

      “Ja, ja, kind, ek glo jou. Maar gee nou maar die stuk hout vir my. Ek sal seker maar hier langs die dronk dingetjie moet wag totdat hy eendag bykom,” sê Meraai met teësinnige aanvaarding.

      “’n Paar harde klappe sal hom vinnig laat bykom, tannie.” Friedrich talm nog vir ’n oomblik en kyk na Gretha. “En jy, meisiekind, sorg dat jou kamerdeur snags gesluit is. Ek sal nie altyd hier wees om jou teen Dieter te beskerm nie. Nag, tant Meraai … meisiekind.”

      “Ek het nie ’n wiegwagter nodig nie, dokter Falkenstein. Ek kan byt,” roep Gretha hom koggelend agterna.

      “Saggies, kind!” waarsku Meraai en kniel steunend langs die beweginglose Dieter. “Dieter?” Sy skud hom eers lig en dan harder aan die skouer. “Dieter, maak oop jou oë! Dieter!”

      Dieter kreun in sy bewustelose toestand, mompel iets onverstaanbaars, draai op sy rug en begin om liggies te snork.

      “Maar …” Meraai staar hom oorbluf aan. “Ek dag die duiwelskind is bewusteloos, maar intussen slaap hy net sy roes af!” bars sy onstuimig uit. “Hoe hard het Friedrich hom geslaan, Gretha?”

      “Ek СКАЧАТЬ