Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar. “Dit sal nie voor dagbreek reën nie. Toe, toe, help my orent, liefie. Ek en jy het slaap nodig.”

      “En Dieter dan?” vra Gretha bekommerd.

      “Sien jy kans om hom huis toe te dra, kind?”

      “Nee … nee, hy is te swaar.”

      “Juistement. Laat hom slaap waar hy lê. Hy sal niks oorkom nie,” sê Meraai onverskillig en rem aan Gretha se hand om op haar voete te kom. “Sjoe! Die ontberinge wat ek ter wille van die skepseltjie moet deurmaak. Maar kom ons drawwe, liefie. Henriëtte het die swak gewoonte om in die middel van die nag wakker te word en spek en eiers te bestel.”

      “Dalk het oom Otto my ook nodig,” sê Gretha bekommerd en rek haar treë. “Maar wat sê ek vir Dieter as hy my oor vannag uitvra?”

      “Stuur hom na my toe, Grethatjie. Ek was dit nog altyd lus om die knaap op sy plek te sit,” antwoord Meraai ingenome.

      Met ’n bondgenoot soos Meraai kan haar verblyf in Kaiserburg net aangenaam wees, dink Gretha dankbaar. Friedrich sal gereeld snags na Kaiserburg toe kom en dalk kry sy hom te sien … Nee, sy leef in ’n gekkeparadys. Friedrich is onbewus van haar bestaan as vrou, as ’n meisie wat so onvoorwaardelik kon liefkry … Sodra hy weet wie sy ouers was, sal hy teruggaan na Alexandra Myburgh toe en sy, Gretha, en tant Amalia sal terugkeer Johannesburg toe en sy sal leer om van haar dwase liefde te vergeet …

      Meraai kyk met ’n gevoel van genoegdoening na Dieter wat met deurmekaar hare en verkreukelde klere by die kombuis inkom, na die naaste stoel toe strompel en met ’n gevoelvolle kreun daarop neersak. “Swart koffie met ’n dop brandewyn daarin, asseblief, tant Meraai,” versoek hy. Sy stem is ’n skor gerasper.

      Meraai plant haar regterhand in haar sy en begin strydlustig: “Het my kombuis skielik in ’n kroeg verander, Dieter? En jy, met jou aanstellerigheid, verwerdig jou om by my kombuistafel te kom sit, in plaas van om in die eetkamer te gaan sit en tot vervelens toe die klokkie te lui?”

      Dieter klou sy kop met albei sy hande vas, nie in staat om op te kyk nie. “Praat net sag, tant Meraai. My kop wil oopbars. Asseblief, tannie, bring net die koffie – met of sonder die brandewyn.”

      “Ek sien. Jy lê tot dagbreek op ’n fuifpartytjie rond en dan verwag jy ek moet spring as jy sê ek moet spring. Skink jou eie koffie. Ek is besig om jou ma se oggendkoffie te maak,” antwoord Meraai met opsetlike gevoelloosheid.

      “Ek was nie op ’n fuifpartytjie nie, tannie. Iemand het my aangerand in my eie tuin.” Dieter kyk op, wraaklus in sy oë. “Sy gaan nog vandag uit hierdie huis uit trap, tant Meraai. My pa kan ’n ander verpleegster kry, maar háár soort het ons nie nodig nie.”

      Meraai plaas ’n koppie koffie en twee hoofpyntablette voor Dieter neer. “Drink, arme sieletjie. Dalk maak jy meer sin as jou kop minder pyn.”

      Dieter sluk die tablette af, drink die koffie en ril merkbaar. “Ek weet wat ek sê, tant Meraai. Daardie verpleegster het my opsetlik gisternag na die tuin gelok en toe het sy en haar boewevriend my ingewag en my oor die kop geslaan. Hulle het elke sent wat ek het, gesteel!”

      “Reken, nè? Is jou beursie weg?” vra Meraai onskuldig.

      “Nee, maar die geld is weg. Sodra my ma hoor wat Gretha …”

      “Stop! Halt, broertjie, of ek moker jou sommer met ’n braaipan oor die kop,” dreig Meraai en plant haar vierkantig voor die verwarde Dieter.

      “Wat makeer tannie nou?” vra hy oorbluf. “Dink tannie ek lieg?”

      “Ek het nie nodig om te dink nie, skepseltjie, want ek weet jy jok. Het jy vergeet ek het gehelp om jou en Friedrich groot te maak? Het jy vergeet hoe dikwels ek Friedrich moes beskerm omdat jy voortdurend die waarheid verdraai en hom vals beskuldig het?” vra sy kwaai.

      “Genugtig, tannie, ek was toe ’n kind. Friedrich het niks met hierdie saak te doen nie. Ek sê tannie mos: Gretha het ’n afspraak met my gehad en toe ek haar in die tuin …”

      “Ja, ja, ek het die liegstorietjie klaar gehoor,” val sy hom kortgebonde in die rede. “Kom ek help jou uit jou ellende uit, broertjie. Ek weet jy het gisternag kort ná nege by die huis uitgesluip om by die vrolike weduweetjie te gaan kuier.”

      “Tannie!” Dieter se oë rek van vrees. “As tannie vir my ma sê …”

      “Ja, Dieter?”

      Hy byt hard op sy tande, sodat die spiere langs sy kake uitbult. Sy lees die bitterheid in sy oë toe hy begin praat: “Ek het agt en twintig jaar oud geword, maar ek het dit nog nooit hardop gesê nie: my ma is ’n kranksinnige vrou. Sy …”

      “Moenie, Dieter,” pleit Meraai, ineens jammer vir hom. Hy is ’n aantreklike jongman, donker soos Henriëtte, maar met die sterk gelaatstrekke van die Falkensteins. En wanneer hy vergeet dat hy die kroonprins van Kaiserburg is, is hy net ’n ongelukkige kind wat in die skadu van ’n oorheersende, siek vrou en ’n onbelangstellende pa grootgeword het, dink sy simpatiek.

      “Gaan dit my ma normaal maak as ek dit aanhou ontken, tant Meraai?”

      “Jou ma het las van haar senuwees, boet. Sy is van jongs af uiters gespanne en soms tree sy onvoorspelbaar op, maar sy is nie kranksinnig nie. Dink maar self, Dieter: sy het jou van jongs af bederf, want niks was goed genoeg vir haar enigste seun nie. Sy het jou lief, kind.”

      “Lief?” Sy lippe vertrek smalend. “Noem tannie dit liefde as ’n ma haar eie kind afdreig?”

      “Nou verstaan ek net mooi niks nie,” antwoord Meraai verwonderd.

      “Nee, tannie sal nie, want my ma is slinks genoeg om nooit voor tannie met my daaroor te praat nie. Toe ek klein was, kon ek geen sonde in haar oë doen nie, maar vandat ek ’n man geword het … Elke keer dat ek met ’n meisie uitgaan wat sy nie persoonlik goedkeur nie, dreig sy om die waarheid oor Friedrich te vertel; om my pa te dwing om Friedrich sy erfgenaam te maak,” vertel hy met ’n bitterheid wat aan haat grens.

      “Die waarheid oor Friedrich? Wat praat jy, Dieter?”

      “Moenie skynheilig wees nie, tant Meraai. Almal vermoed dit: dat Friedrich my pa se buite-egtelike seun is. Maar buite-egtelik of te nie, hy is ’n Falkenstein en my ouers het hom aangeneem. En hy is ouer as ek. Hy het meer reg op Kaiserburg as ek,” antwoord hy, sy stem skor van ontsteltenis.

      “Het jou ma vir jou gesê dat Friedrich jou pa se buite-egtelike seun is?” vra Meraai verstom.

      “Ja – ’n duisend maal al, ja! Dis waarom ek na haar pype moet dans. Want doen ek dit nie, sal sy my pa oorreed om my te onterf en daardie … daardie optelkind sal met my erfenis wegstap. Weet tannie hoe dit voel om voortdurend in vrees te leef? Soms wens ek my pa moet sterf, voordat hy sy testament kan verander. Ander kere wens ek my ma kom iets oor, en partymaal wens ek ek het die moed om sommer net hier uit te stap en nooit weer terug te kom nie. Ek haat Kaiserburg en die vervloekte visfabriek. Dis waarom ek so graag op Son en See kuier. Saam met Alexandra kan ek minstens soos ’n mens … soos ’n vry man voel.”

      “Toe jy klein was, het jy altyd gesê jy wil ’n boer wees,” kom dit nadenkend van Meraai.

      “Ek wil nog steeds ’n boer wees, maar ek durf nie eens oor my grootste droom in my ma se teenwoordigheid praat nie. O nee, ek СКАЧАТЬ