Diep spoor. Jeanette Stals

Чтение книги онлайн.

      Dina hou oor die volgende paar dae vir Katrien dop. Sy is oorhoop met haarself. Soggens is sy vroeg uit die bed, soos toe Gerrit nog geleef het, maar sy kom aan niks. Syself sorg nog steeds vir die etes en gaan winkel toe terwyl Katrien hier vat en daar los, in die kaste soek na wie weet wat en alles net deurmekaarkrap. Katrien gaan ook tydig en ontydig op die bed lê en maak asof sy slaap.

      “Wat het die man gesê, Katrien? Gaan hy weer kom kuier?” vra sy toe haar geduld opraak en sy ook nie haar nuuskierigheid langer kan bedwing nie.

      “Nee, hoe moet ek weet?” Katrien se stemtoon wys dis ’n kneusplek.

      “Hy’t mos gesê dis baie ver,” probeer Dina troos.

      “Minstens tien dae te perd. Nog baie langer met wa en osse.”

      Katrien is duidelik uitgehonger om oor hom te praat en Dina wil self ook weet wat aangaan. “Dan is hy nou seker al daar,” vis sy.

      “Eergister al, as niks voorgeval het nie. Maar dit het niks met my te doen nie!” bars Katrien onverwags uit en trane blink in haar oë. “Hy is getroud.”

      “Getroud?” Dina kan dit nie glo nie “Is jy seker?”

      Katrien reageer nie.

      “Maar hoe kan dit wees?”

      “Dis wat hy gesê het.” Katrien hoes, of miskien stik sy in haar woorde.

      “Snaaks.” Dina probeer op Katrien se gesig lees of sy meer durf sê. “Ek het … Dit het vir my gelyk of hy baie erg is oor jou.”

      Katrien kyk vol verwagting op. “Dink jy so?”

      Dina soen die vingerpunte van haar regterhand en plaas dit oor haar hart. Dis hoe hulle as kinders hulle beloftes aan mekaar verseël het.

      “Ek’t ook so gedink.” Katrien steek vas. “Maar dit maak tog nie meer saak nie.” Sy lig haar hand voor haar mond om nog ’n hoesie weg te steek.

      “Jy moet by die dokter uitkom, Katrien. Jy hoes al weer te veel. Laat die dokter liewer na jou kyk.”

      Dokter O’Flinn se studeerkamer, waar hy ook sy pasiënte ontvang, is ’n gesellige vertrek. Die groot lessenaar is oorlaai met papiere en boeke, sommige met boekmerke wat uithang en ander in hopies gestapel. ’n Vel papier lê byderhand, asof hy besig was om aantekeninge te maak toe Katrien kom aanklop het.

      Sy beduie na die lessenaar. “Ek hoop nie ek steur nie.”

      “Glad nie. My pasiënte kom altyd eerste. Of kom jy sommer net kuier?”

      “Nee. Ek bedoel, dis eintlik oor die hoes wat weer begin het.”

      Hy kom met sy stetoskoop nader. “Maak die knopies los dat ek kan luister.”

      Terwyl hy die lang houtpyp teen haar bors druk en die ander punt by sy oor hou, word Katrien bewus van die effense rookreuk in die vertrek. Die geur van Stefaans se klere. Het iets van hom hier agtergebly? Hy en O’Flinn het sekerlik baie ure hier deurgebring.

      “Asem diep in, Katrien.”

      Sy doen dit, word vir ’n oomblik een met die geur. Toe draai haar oë na die boekrak wat een hele muur beslaan en sy bekyk die boeke wat daarop uitgepak is. Dik versamelings, nes Gerrit s’n. Hartseer spoel in ’n golf oor haar, sy kan daarin verdrink.

      O’Flinn sit die stetoskoop op die lessenaar agter hom neer en draai terug.

      Versigtig trek hy haar onderste ooglid met sy duim af. “H’m. Nes ek gedink het. Jy’s weer bloedarmoedig. Maar jou longe klink nie sleg nie. Ek gaan vir jou van die versterkdruppels gee wat jy laas gebruik het, dan kyk ons weer oor ’n week hoe dit gaan.”

      O’Flinn maak die voordeur agter haar toe en Katrien stap in die rigting van die huis, maar dis nie meer haar tuiste nie. Haar hart swerf in ’n woestyn en haar honger kan nie meer met herinneringe versadig word nie. Alles om haar is wasig en uit fokus en sy weet nie presies vir wie haar trane is nie.

      Ná ’n rukkie gaan sy staan. By haar voete kabbel die stroom water in die leivoor. Gelukkig is hier niemand naby om haar te sien nie en sy vee met haar sakdoek oor haar oë voor sy verder onder die kaal eikebome deur stap. Skaduvingers gryp na haar kop en lyf, bly verwronge op die grond en oor die witgekalkte mure agter haar lê.

      Naby die huis skrik sy – ’n perdekar staan СКАЧАТЬ