Diep spoor. Jeanette Stals

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ van die Setlaars?” kom hy haar te hulp.

      “Ja. Sy sê dit het swaar gegaan met droogtes en ook vloede. Hulle kon nie kop bo water hou nie.”

      “Tja, die klomp Engelse kry swaar. Goeie mense onder hulle, maar veels te sag vir daardie wêreld. Probeer saai en plant, maar dis hopeloos. Nou’s hulle kwaad vir hulle eie regering wat hulle hiernatoe gebring het.” Hy roer ingedagte sy koffie en kyk weer op. “Selfs vir ons met beeste is dit ’n stryd. Een inval en alles is tot niet,” kom ’n bitter nagedagte.

      Fransie skuif regopper. Opgekropte frustrasie is nie vir hom vreemd nie; hy sien dit by sy ooms en ander mans as hulle van die regering, die Engelse, praat. Die frons van netnou is weg en hy hang behoorlik aan die vreemde man se lippe.

      ’n Wurmpie wriemel in Dina. Die bleek weduwee het ook skielik ’n blos op haar wange en haar oë blink. Die man se oë bly op haar en sy is weer die prinses in ’n feëverhaal. Dit gaan beslis nie by een middag se besoek bly nie.

      Dis so verskriklik onregverdig.

      Hier kry Katrien ’n tweede kans op geluk en sy het nog nie eens een gehad nie.

      Sy maak die stem in haar stil en staan op. “Verskoon my,” rig sy haar tot Katrien. “Ek gaan kamer toe.”

      “Goed, Dina.”

      In haar kamer gaan sy met klere en al op die bed lê, want die dag is nog lank nie verby nie. Sy maak haar oë toe en wag vir haar held uit die vreemde, maar hy kom nie, want haar gedagtes steek moedswillig in die kombuis vas. Die man het al drie van hulle met een kyk vasgevang.

      Sy gesig is te sonverbrand en verweer om hom mooi te noem. Maar sy donker oë en reguit neus onder die swart hare het haar dadelik opgeval. Sy mond ook – vol en ferm. Dit wys hy is sterk, maar nie van klip nie.

      “Hy gaan ons plaas toe vat met die dokter se kapkar,” is Fransie se eerste woorde toe hy die volgende oggend in die kombuis kom. “Ons gaan by Ouma-hulle kuier.”

      Dina los die paplepel in die kastrol en swaai om. “Ek dag … Hy’t dan gesê hy gaan vandag terug.”

      “Nee, die weer moet eers opklaar om oor die berge te kan kom.” Hy kyk gretig na haar. “Gaan jy saam?”

      Sy vat weer die lepel en skep van die pap in ’n bord, plak dit voor hom neer. “En die skool dan?”

      “Aag, twee dae is mos niks. Kom jy saam?”

      “Nee.” Haar stem is dik in haar keel en sy draai terug na die vuurherd. “Daar’s nie plek in ’n kapkar nie.” Hulle sal my nie vra of ek wil gaan nie, is wat sy eintlik wil sê. Katrien het gisteraand gelyk asof sy nie daaraan sal dink dat ek ook ’n ma daar op die plaas het nie.

      “Wat ’n verrassing!” roep Katrien se ma toe sy op die voorstoep van die plaashuis uitkom en sien wie die besoekers is.

      “Dit is Stefaans du Toit, Moeder. Hy’s ’n vriend van dokter O’Flinn. En dis my ma.” Katrien is verlig om goedkeuring op haar ma se gesig te sien toe sy Stefaans se hand skud.

      “Bly te kenne, Stefaans. Johannes is iewers buite besig en sal seker netnou hier wees. Maar kom nader, ons kan solank iets drink.”

      “Dit sal lekker wees, dankie, Tante.”

      “Julle bly seker oor as ek so na die koffers kyk?”

      “Vir een nag, as dit reg sal wees met Moeder en met Maria?”

      “Natuurlik, hier’s oorgenoeg slaapplek.”

      “Ek gaan vir Sultan opsaal,” sê Johannes toe hulle van die etenstafel af opstaan. “Dalk tyd geword dat Fransie ’n ordentlike perd ry.” Hy lag moedswillig toe Katrien ontsteld na hom kyk. “Of sal ek liewer ’n koei opsaal, noudat die mak Bessie gevrek het?”

      “Vir Sultan,” sê Fransie vinnig en voeg sagter by: “Ek wil hom leer ry.”

      “Gerrit se perd was ook hondmak!” bars Katrien uit.

      “Moenie jou so ontstel nie, Katrien,” kom haar ma tussenbeide. “Fransie is nie van porselein gemaak nie.”

      Katrien gryp die stapel vuil borde en vlug daarmee kombuis toe, want sy wil nie voor Stefaans aan die huil gaan nie. Sê nou iets gebeur met Fransie? Sultan is ’n beneukte hings, Johannes het self al so gesê. As Dina maar net hier was. Ma en Maria sal nooit verstaan nie.

      Sy sit die breekgoed op die kombuistafel neer en gaan staan by die venster, kyk uit. Johannes sit die saal op Sultan se rug en Stefaans staan langs Fransie. Verbeel sy haar of distansieer hy hom van Johannes se dinge?

      Johannes is klaar en hou die perd se teuels na Fransie uit. Haar seun lyk klein en weerloos. Moet sy uitgaan en loop keer? Nee, Stefaans het reeds die teuels by Johannes gevat en sit sy hand op Fransie se skouer, praat met hom. Dit lyk asof Fransie meer moed kry. Hy klim op. Stefaans stap eers ’n entjie saam, sy hand op Sultan se halter voor hy laat los en wegstaan.

      Dankie, Stefaans. Dankie, dankie.

      Met ’n vinnige skietgebed vir haar kind se veiligheid draai sy weg en gaan terug voorkamer toe.

      Dit duur nie lank nie voor Stefaans hulle roep. “Kom kyk gou hier buite!”

      Hulle gaan staan by hom op die stoep en kyk hoe Fransie met bloedrooi wange aangery kom. Reg oorkant hulle waai hy vinnig met een hand.

      “Sien jy nou, Katrien. Jy bekommer jou verniet oor alles,” sê Maria.

      Haar ma maak ’n handgebaar om dit te beaam.

      Dankie, liewe Vader, dankie dat Stefaans vandag hier was.

      “Ons saal vir jou ook ’n perd op, dan wys ek vir jou die plaas,” sê Johannes toe Fransie afklim en Katrien besef dat Stefaans vir die res van die middag deur Johannes in beslag geneem sal word. Sy sal haar teen wil en dank saam met haar ma en Maria met ditjies en datjies moet besig hou.

      Die son hang al skuins toe die twee mans weer op die werf aankom en onder die groot boom gaan sit. Katrien skink koffie om vir hulle te neem.

      Stefaans staan op toe sy naderkom, vat een beker by haar en bied sy stoel met ’n handgebaar vir haar aan.

      “Dankie. Maar waar sit jy dan?”

      “Moeg gesit, al die pad vanaf die Oos-Kaap.” Hy gaan leun met sy rug teen die boomstam.

      Johannes sluk sy koffie af en staan op. “Nou ja, ek gaan gou kyk waar hulle melk.”

      “Ek loop saam,” sê Stefaans.

      “Toemaar, ek’s nou weer terug,” keer Johannes. “Ek wil net seker maak Herklaas sit salf op Blommie se spene voor hy melk.”

      Stefaans gaan op Johannes se stoel sit. Hy lyk gretig om hier by haar te bly.

      ’n Voël skel tussen die boomtakke bokant hulle koppe.

      “Dis ’n mooi plaas. Jou broer weet wat hy doen.”

      “Ja,” СКАЧАТЬ